¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

Entradas populares

viernes, 26 de noviembre de 2010

CONFESIONES

“Confesiones”

Confieso que he vivido, no como he querido sino como he podido. La vida es una sucesión finita de hechos concatenados que nos van formando segundo a segundo a lo largo de nuestra existencia. Hechos todos ellos que hemos escogido consciente o inconscientemente. Todo en la vida es una elección, cada acto, por mínimo que resulte, fue elegido. Y así resultó mi camino hasta hoy, nada fue casual, cada uno de mis pasos me llevaron a este presente. El pasado está allí, puedo palparlo y sentirlo en un abrir y cerrar de ojos y debo tomarlo como tal, reviviendo hermosos y duros recuerdos. Sé que nada puedo modificar de él, pero haberlo transitado me sirve de experiencia para, en determinadas oportunidades, no volver a tropezar con la misma piedra. Soy lo que soy gracias a su recorrido. Y observando mi andar en los kilómetros atravesados puedo decir que fueron enseñanza y me forjaron. No existe el “si hubiera…”, ya fue, para qué querer borrar lo realizado si siempre voy a llegar al mismo lugar, mí hoy. Así que seguiré riendo y llorando, volveré a elegir, disfrutaré de mi niño interior mucho más tiempo, cargaré con otras heridas, me divertiré con nuevas amistades y, sobre todas las cosas, amaré hasta el fin de mis días, porque de eso se trata el maravilloso juego de vivir.

Hugo Accardi



“Confessions”

I confessed that I have lived, in the way I could but not in the way I would like to. Life is a series of linked actions which we have chosen consciously or unconsciously and that have brought us up, second to second, along our existence. Everything we do is a choice; every action, no matter how insignificant it may be, has been chosen. And that is how my path turned out to be, nothing happens by chance, every step I've made led me where I'm now. I know the past is there, I can touch it, I can feel it... But I know it’s gone and I should appreciate it as it is, recalling both precious and tough moments. I know I cannot change anything from the days I left behind, but I can learn from what I've lived to avoid running into the same brick wall a thousand times. I am what I am thanks to that path. Whenever I look behind and I see the miles I've walked, I can say I’ve learned form it and that they have made me the man I am. There is no "If only...”what is done, it’s done. What is the aim of deleting what I have lived? If I know for sure that I will end up in the same place, today. So I'll keep on laughing and crying, I'll choose again whatever I have to choose. I'll enjoy my inner kid for much more time and I'll put up with new wounds. I’ll have a blast with new friendships and, above all, I'll love till the end of times because I know that is final purpose of being alive.

Traducido al inglés por Julia Guzmán (@JuleR3)



"Confessions"

Je confesse que j'ai vécu, mais pas comme j'ai voulu sinon comme j'ai pu. La vie est une succession finie de faits entrelacés qui nous forment seconde à seconde tout au long de notre existence. Faits, tous cela que nous avons choisis consciemment ou inconsciemment. Tout dans la vie est une élection, chaque acte, pour peu que ce soit réussi, ça a été choisi. Et ainsi a résulté mon chemin jusqu'aujourd'hui, rien n'a été fortuit, chacun de mes pas m'ont amené à ce présent. Le passé est là, je peux le palper et le sentir en un clin d'œil et je dois le prendre comme tel, en revivant de beaux et durs souvenirs. Je sais que je ne peux rien changer en lui, mais l’avoir traversé me sert d'expérience pour, dans des opportunités déterminées, ne pas recommencer à trébucher sur la même pierre. Je suis ce que je suis grâce à son parcours. Et en observant ma marche sur les kilomètres traversés je peux dire qu’ils ont été un enseignement et ils m'ont forgé. Il n'existe pas de "si j’avais …", ça y est, pourquoi vouloir effacer ce qui est réalisé si j’arriverai toujours au même endroit, mon aujourd'hui. Donc je continuerai à rire et à pleurer, je recommencerai à choisir, je profiterai de mon enfant intérieur beaucoup plus de temps, je chargerai d'autres blessures, je m'amuserai avec de nouvelle amitié et, sur toutes les choses, j’aimerai jusqu'à la fin de mes jours, parce que c’est dont s’agit le merveilleux jeu de vivre.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



“Confissões”

Confesso que vivi, mas não como quis, mas como pude. A vida é uma sucessão infinita de feitos concatenados que nos formam segundo a segundo ao largo de nossa existência. Feitos todos eles do que escolhemos consciente ou inconsciente. Tudo na vida é uma escolha, cada ato, por menor que resulte, foi escolhido. E assim resultou meu caminho até hoje, nada foi por acaso, cada um de meus passos me levaram a este presente. O passado está ali, posso senti-lo e senti-lo em um piscar de olhos e devo aceitá-lo tal como é, revivendo boas e más lembranças. Sei que não posso modificá-lo, mas por passarem por mim serviram de experiência para, em determinadas oportunidades, não voltar a tropeçar na mesma pedra. Sou o que sou graças a seu ocorrido. E observando meu andar nos quilômetros atravessados posso dizer que foram ensinamentos e me amadureceram. Não existe o “se...”, já foi, para que querer apagar o já foi feito se sempre vou chegar ao mesmo lugar, meu hoje. Assim que seguirei rindo e chorando, voltarei a escolher, aproveitarei a criança do meu interior muito mais tempo, levarei a novas feridas, me divertirei com novas amizades e, sobre todas as coisas, amarei até o fim dos meus dias, porque disso se trata o maravilhoso jogo de viver.

Traducido al portugués por Bruna Vasconcelos Marqueto Nogueira (@Brunavmn)




"וידויים"

אני מתוודה שחייתי לא כל כך כמו שרציתי אלה יותר כמו שיכולתי. החיים הם שרשרת סופית של ארועים שנוצרים שניה לאחר שניה במהלך הקיום שלנו. כל הארועים האלו הם בחירות שעשינו, במודע או לא במודע. הכל בחיים מגיע מבחירה, כל מעשה, אפילו הכי מינימלי. וכך הדרך שלי נוצרה עד היום, שום דבר לא היה מקרי, כל אחד מהצעדים שלי הביא אותי להווה הזה. העבר נמצא שם, אני יכול לגעת ולהרגיש אותו כל פעם כשאני פותח וסוגר את העיניים ואני צריך לקבל אותו כמו שהוא, להחיות זיכרונות יפים וכואבים. אני יודע שאני לא יכול לשנות אותו, אבל לעבור דרכו העניק לי נסיון, בהזדמנויות מסויימות, לדעת לא ליפול שוב מאותה אבן. אני מי שאני בזכות העבר שלי. כשאני בוחן את המסלול דרך הקילומטרים שכבר נעברו אני יכול לומר שהם היו שיעור טוב שיצר אותי. המשפט "מה אם..." לא קיים, זה כבר קרה, למה שאני ארצה למחוק מה שכבר נעשה אם אני בכל מקרה אגיע לאותה נקודה, ההיום שלי. לכן אני אמשיך לצחוק ולבכות, אני אבחר שוב, אני אהנה מהילד בתוכי ליותר זמן, אעמיס על עצמי פצעים חדשים, אשעשע את עצמי עם חברויות חדשות ומעל הכל, אוהב עד סוף ימי, בגלל שזה הוא בעצם משחק החיים המופלא

Traducido al hebreo por Tal Resenzweig (@SuenoAzul)




"Confessioni"

Confesso che ho vissuto, non come avrei voluto, ma di più come ho potuto. La vita è una sequenza finita di eventi concatenanti che ci formano ad ogni secondo della nostra esistenza. Tutti eventi che abbiamo scelto consapevolmente od inconsapevolmente. Tutto nella vita è una scelta, ogni atto, per quanto possa sembrare piccolo, è stato scelto. Ed in questo modo risultò il mio cammino fino ad ora, nulla fu casuale, ciascuno dei miei passi mi portò a questo presente. iIl passato sta lì, posso toccarlo e sentirlo in un batter d'occhio e devo prenderlo così com'è, rivivendo ricordi belli e difficili. So che non posso modificare nulla di esso, però averlo attraversato mi serve da esperienza per, in determinate occasioni, non tornare ad inciampare nella stessa pietra. Sono ciò che sono grazie al suo percorso. E osservando il mio andare in chilometri attraversati posso dire che mi sono stati d'insegnamento e mi hanno forgiato. Non esiste "se ci fosse stato"... già fu, per quale ragione si vuole cancellare quello che ho realizzato se sempre arriverei nello stesso luogo, il mio presente. Così che continuerò ridendo e piangendo, tornerò a scegliere, godrò del bambino dentro di me per molto ancora, mi graverò di altre ferite, mi divertirò con nuove amicizie e, soprattutto, amerò fino alla fine dei miei giorni, perché è di esso che tratta il meraviglioso gioco della vita.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)

martes, 23 de noviembre de 2010

RUMBO AL LIBRO

“Rumbo al libro”

Hola Diario, bienvenido a casa, desde hoy serás mi compañía! Sé por qué llegaste y sé por qué las manos que te trajeron quisieron que caminaras junto a mí, no puedo hacerme el distraído! Tal vez inconscientemente te estaba esperando y necesitaba de tu presencia para corregir el rumbo e iniciar la travesía que todos desean. La meta está allí, sólo hay que dar el primer paso y sentir que día tras día estará más cerca. Ambos tenemos en claro que no será sencillo, habrá períodos que deberé dejarte solo, en los que voy a necesitar desahogarme en silencio y allí estarás, como testigo de mis humores, apoyando. Tendrás que entenderlo, valdrá la pena, porque siendo el único que conoce mi interior de manera anticipada, sabrás que luego vendrán momentos en los que no podré soltarte la mano. Apareciste en mi vida, vacío, desnudo y no voy a parar hasta arroparte con mis mejores palabras, aquéllas que sé te darán calor cuando lo necesites. Voy a acariciarte con mi pluma, disfrutarás el ritmo de mi corazón en cada frase. Me verás fluir, te emocionarás, reirás conmigo, pero sobre todas las cosas, estarás a mi lado cuando aparezca ante nosotros la meta final. Sé que te enorgullece mi tenacidad ante las pruebas que se presentan, no tengas dudas, vamos a llegar!!!

Hugo Accardi


"Direction le livre"

Salut Journal, bienvenu à la maison, à partir d’aujourd'hui tu seras ma compagnie! Je sais pourquoi tu es arrivé et je sais que les mains qui t'ont ramené ont voulu que tu marches près de moi, je ne peux pas me faire le distrait! Peut-être qu’inconsciemment je t’attendais et j’avais besoin de ta présence pour corriger la direction et initier la traversée que tous désirent. Le but est là, il faut seulement donner le premier pas et sentir que jour après jour il sera plus près. Il est clair pour tout les deux que ce ne sera pas simple, il y aura des périodes où je devrai te laisser seul, quand j’aurai besoin de me défouler en silence et tu seras là, comme témoin de mes humeurs, m’appuyant. Tu devras le comprendre, ça vaudra la peine, parce que étant le seul à connaître mon intérieur de manière anticipée, tu sauras qu’après viendront les moments où je ne pourrai pas te lâcher la main. Tu es apparu dans ma vie, vide, déshabillé et je ne vais pas m'arrêter jusqu'à te couvrir de mes meilleurs mots, celles que je sais, te donneront de la chaleur quand tu en auras besoin. Je vais te caresser avec ma plume, tu profiteras du rythme de mon cœur dans chaque phrase. Tu me verras couler, tu t'émouvras, tu riras avec moi, mais sur toutes les choses, tu seras à mes côtés quand le but final apparaîtra devant nous. Je sais que ma ténacité devant les épreuves qui se présentent te rend fier, n'aie aucun doutes, nous allons y arriver!!!

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

sábado, 20 de noviembre de 2010

ES UN VARON!

“Es un varón!” (A mi madre, que a los 18 años me dio refugio en su vientre)

Cada vez que comienza un nuevo noviembre, tal como ocurre desde que tengo noción de lo que sucederá durante su transcurso, inicio una cuenta regresiva que dura exactamente veintiún días. Capricho de la naturaleza que decidió regalarme mi primera bocanada de aire fresco en el Buenos Aires de 1957. Trato de imaginarme ese sublime instante para toda madre, sus sensaciones, esa rara emoción que las embarga entre el abandono y la bienvenida de ese huésped que cobijaron en su interior durante nueve meses. Hoy todo es muy diferente, tanto que falta pedirle al bebé que busque su mejor plano para tomarle una fotografía, a ese bebé que ya todos conocen y llaman por su nombre. Qué distinto tuvo que haber sido en aquél tiempo!, pero qué mejor que escucharlo de sus propios labios, no? Cómo fue ese día mamá?... “Antes que nada quiero decirte que desde el momento que estabas latiendo en mi pancita nos produjo una alegría inmensa a toda la familia. Ibas creciendo dentro mío tanto que… cuando anunciaste tu llegada, 48 horas antes de la fecha fijada para que conocieras nuestro mundo, yo sentía mucho miedo que te pasara algo, por qué? tenía muchas contracciones y nada de dilatación, y no había forma que el médico lograra sacarte, en ese entonces no practicaban cesáreas, existían los fórceps, pero yo no quería que te sacaran así… te ubicabas arriba y eso me producía vómitos, todo un caos, no tenía a nadie para contenerme como toda mujer desea… hasta que una enfermera le pidió al doctor que le permitiera masajearme antes de que él utilizara el fórceps. Recuerdo era una mujer grandota, agarró mi panza e hizo como si estuviera amasando, me habló bien y fue ella quien logró que salieras… Cuando escuché "es un varón!" mis ojos estallaron en lágrimas, decirte que eras el bebé más hermoso es poco, toda la clínica te quería tener en brazos… yo despacito iba aprendiendo y me las arreglaba como podía… todo era temor, imaginate que hasta para ponerte el pañal o una batita llamaba a las enfermeras! pero bueno, estabas vos y no me importaba otra cosa, ningún dolor iba a impedir el orgullo que sentía de haberte traído al mundo…”. Qué lindo tu relato, me hiciste viajar hacia tus entrañas, a esas entrañas adolescentes que dieron vida, la vida que hoy disfruto en el umbral de mis 62 años, esos mismos años que pasaron desde que te recibiste con el título de madre. Gracias mamá!!!

Hugo Accardi



"C’est un garçon!"
(À ma mère, qui à 18 ans m'a donné refuge dans son ventre)

Chaque fois que commence nouveau novembre, tel qu’il se produit depuis que j'ai notion de ce qui arrivera durant son cours, j'initie un décompte qui dure exactement vingt-et-un jours. Caprice de la nature qui a décidé de m'offrir ma première bouffée d'air frais dans le Buenos Aires de 1957. J'essaie de m'imaginer cet instant sublime pour toute mère, ses sensations, cette rare émotion qui les envahisse entre l'abandon et la bienvenue de cet hôte qu'elles ont couvert dans leur intérieur durant neuf mois. Aujourd'hui tout est très différent, tant qu'il ne manque qu’à demander au bébé de chercher son meilleur plan pour prendre une photographie, à ce bébé que tous connaissent déjà et appellent par son nom. Comme ça a dû être différent en ce temps!, mais qu’est-ce que c’est mieux de l'écouter de ses propres lèvres, non? Comment a été ce jour maman?... "Avant tout je veux te dire que depuis le moment que tu battais dans mon petit ventre ça nous a produits une joie immense à toute la famille. Tu grandissais dans mon intérieur tellement que … quand tu as annoncé ton arrivée, 48 heures avant la date fixée pour que tu connaisses notre monde, je sentais beaucoup de peur qu’il t’arrive quelque chose, pourquoi? J’avais beaucoup de contractions et aucune dilatation, et il n'y avait aucun moyen pour que le médecin réussisse à te sortir, à cette époque on ne pratiquait pas de césariennes, les forceps existaient, mais je ne voulais pas qu'on te sorte ainsi … tu te trouvais en haut et cela me produisait des vomissements, tout un chaos, je n'avais personne pour me contenir comme toute femme désirerait … jusqu'à ce qu'une infirmière a demandé au docteur de lui permettre de me masser avant qu'il n'utilise le forceps. Je me souviens que c’était une femme grande, elle a attrapé mon ventre et a fait comme si elle était en train de pétrir, elle m'a bien parlé et c’est elle qui a réussi à te faire sortir … Quand j'ai écouté "c’est un garçon!" mes yeux ont éclaté en larmes, te dire que tu étais le plus beau bébé c’est peu, toute la clinique voulait te prendre dans ces bras … moi j'apprenais tout doucement et je me débrouillait comme je pouvais … tout était crainte, imagine-toi que même pour te mettre la couche ou un petit peignoir j’appelais les infirmières! Mais bon, il y avait toi et rien d’autre ne m'importait, aucune douleur n'allait m’empêcher de sentir la fierté de t'avoir mis au monde … ". Quel joli récit, tu m'as fait voyager vers tes entrailles, à ces entrailles adolescentes qui ont donné vie, la vie qu’aujourd'hui je profite au seuil de mes 62 ans, ces mêmes années qui ont passé depuis que tu as reçu le titre de mère. Merci maman!!!

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

jueves, 18 de noviembre de 2010

DONDE ESTAS?

“Dónde estás?” 

Si supieras cuántas veces llevo intentando encontrarte, cuántos los viajes frustrados en los que mi único motivo es volverte a sentir! Podría estar días enteros recordándolos, pero esa no es la idea de esta búsqueda. Si al menos tuviera la oportunidad de que tu destino conozca mi existencia, sólo ello bastaría para calmar la angustia de no hallarte. Pero cómo lograrlo? Cómo hacer para que ese corazón sienta el galope del mío y se contagie? Sabrás que te estoy buscando? Cómo saberlo si no conociste ese principio, nada más que mío, en el que nos mantuvimos juntos. Por qué no estás allí? Si te pedí que me esperaras! Qué es lo que pasó? ni siquiera nos despedimos. Y así estoy día tras día preguntándome lo mismo, ya no querés verme? Preguntas y más preguntas que únicamente conducen al vacío de las “sin respuesta”. Y allí estaré, como cada noche, esperando tu silueta, buscando tu aroma, dándole nueva forma a tu mirada hasta sentir que esos ojos vuelvan a posarse en los míos. Aunque me lleve la vida, allí estaré, los sueños no pueden estar tan equivocados.

Hugo Accardi



"Aonde você está?"


Se você soubesse quantas vezes eu tenho tentado te encontrar, quantas viagens frustradas em que minha única motivação é voltar a te sentir! Podia ficar dias inteiros lembrando, mas essa não é a idéia dessa busca. Se eu pelo menos tivesse a chance de seu destino saber de minha existência, só ele bastaria para acalmar a angústia de não encontrar-te. Mas como? Como fazer para que esse coração sinta o golpe do meu e se contagie? Saberá que estou te procurando? Como saber se você desconhece este princípio, nada mais que meu, onde nos mantivemos juntos. Porque você não está lá? Se te pedi que me esperasse! O que foi que aconteceu? Nem mesmo nos despedimos. E assim estou dia após dia me perguntando o mesmo, já não quer me ver? Perguntas e mais perguntas que unicamente conduzem ao vazio das perguntas “sem resposta”. E lá estarei, como cada noite, esperando sua silhueta, procurando seu cheiro, dando uma nova forma ao seu olhar até sentir que seus olhos voltaram a pousar nos meus. Embora me custe a vida, lá estarei, os sonhos não podem estar tão errados.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)



"Where are you?" 


If you knew for how long I've been trying to find you, how many unsuccessful trips on which my single purpose was to feel you again! I could be recalling them for days, but that’s not the purpose of this exploration. If I had at least one chance and your faith met my existence, that would be enough to ease the anguish from not having found you yet. But how can I achieve it? How can I make your heart beat as fast as mine whenever I think of you? Do you know I'm looking for you? How could you know, if you never felt that beginning between us, that it's just mine. Why aren't you there? If I asked you to wait for me! What happened? We never get to say goodbye. And so the days go by, and I keep wondering if you want to see me. More and more inquiries, which only lead me to this emptiness where there are no answers. And there I’ll be, one more night, like every night, waiting for you, looking forward to smell your aroma, shaping the way you look at me, until your eyes find mine. Even if it takes my whole life, there I would be, the dreams can’t be so wrong.

Traducido al inglés por Julia Guzmán (@JuleR3)



איפה את?

אם היית יודעת כמה פעמים ניסיתי למצוא אותך, כמה מסעות מייאשים עברתי שהמטרה היחידה שלהם היא לשוב ולהרגיש אותך! הייתי יכול להעביר ימים שלמים זוכר אותם, אבל זה לא הרעיון מאחורי החיפוש. אם רק הייתה קיימת ההזדמנות שהגורל שלך יכיר בקיום שלי, זה בלבד יהיה מספיק כדי להרגיע את המועקה שנובעת מכך שאני לא מוצא אותך. אבל איך אני יכול להשיג את זה? איך אני יכול לגרום ללב הזה להרגיש את הדהרות של שלי ולהדבק בהן? את יודעת שאני מחפש אותך? איך את יכולה לדעת אם לא פגשת את העקרון הזה, שלי בלבד, בו אנחנו נשארים ביחד. למה את לא שם? בקשתי ממך שתחכי לי! מה קרה? אפילו לא נפרדנו. וכך, יום אחר יום אני שואל את עצמי את אותה שאלה, את לא רוצה לראות אותי יותר? שאלות ועוד שאלות שמובילות את הריק הזה של "ללא תשובה". ושם אני אהיה, כמו כל לילה, מחכה שתופיע דמותך, מחפש את הריח שלך, נותן צורה חדשה למבט שלך עד שאני ארגיש שהעיניים שלך שבות לנוח בתוך שלי.אפילו אם זה יקח לי את כל החיים, שם אני אהיה, החלומות לא יכולים לטעות כל כך.

Traducido al hebreo por Tal Rosenzwieg (@SuenoAzul)



"Каде си?"

Да знаеше колку пати се обидувам да те пронајдам, колку фрустрирани патувања на кои единствен мотив ми е да те почувствувам повторно! Можам цели денови да се сеќавам, но тоа не е идејата на оваа потрага. Само да ја имав можноста твојата судбина да биде запознаена со моето постоење, само тоа би можело да го смири патењето од нем,ожноста да те пронајдам. Но, како? Како да направам да тоа срце го почуствува галопот на моето и да се зарази? Знаеш ли дека те барам? Како да дознаам кога не го запозна тој почеток меѓу нас, кој е само мој. Зошто не си таму? Те замолив да ме почекаш! Што се случи? Дури ни не се збогуваше. И секој ден се прашувам истото, повеќе не сакаш да ме видиш? Прашања и повеќе прашања кои само да водат до празнината на ова што "нема одговор". И ќе бидам таму, како секоја вечер, чекајќи ја твојата силуета, барајќи го твојот мирис, давајќи му нова форма на твојот поглед се додека не се почувствувам како тие очи не се пронајдат повторно во моите. И да ми биде потребен цел живот, ќе бидам таму, соништата не можат да погрешат толку.

Traducido al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)


"Dove sei"

Se sapessi quante volte ho tentato di trovarti, quanti viaggi frustranti nei quali il mio unico motivo è tornare a sentirti. Potrei stare giorni interi ricordandoli, però quella non è l’intenzione di questa ricerca. Se almeno avessi l’opportunità che lungo il tuo destino tu venissi a conoscenza della mia esistenza, solo questo basterebbe per calmare l’angoscia di non tenerti. Però come ottenerlo? Come fare affinché quel cuore senta il battito del mio e si contagi? Sai che ti sto cercando? Come potresti saperlo se non hai conosciuto quel principio solo mio nel quale rimanevamo insieme? Perché non sei lì? Se ti ho chiesto di aspettarmi! Cos’è successo? se nemmeno ci siamo detti addio. E così giorno dopo giorno mi chiedo la stessa cosa,ora non vuoi più vedermi? Domande e ancora altre domande che conducono unicamente al vuoto della “senza risposta”. E lì starò, come ogni notte, aspettando la forma del tuo corpo, cercando il tuo odore, attribuendo altra forma al tuo sguardo fino a sentire che i tuoi occhi ritornano a posarsi nei miei. Anche se mi occorresse tutta la vita, lì sarò, i sogni non possono essere così sbagliati.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)


"Où es-tu ?"

Si tu savais combien de fois j’essaye de te trouver, combien de voyages frustrés où mon unique motif c'est de te recommencer à sentir! Je pourrais passer des jours entiers à m’en rappeler, mais ce n'est pas l'idée de cette recherche. Si au moins j’avais l'opportunité que ton destin connaisse mon existence, seulement cela suffirait à calmer l'angoisse de ne pas t’atteindre. Mais comment y arriver? Comment faire pour que ce cœur sente le galop du mien et se contamine? Sauras-tu que je te cherche ? Comment le savoir si tu n'as pas connu ce début, bien à moi, dans lequel nous nous sommes maintenus ensemble. Pourquoi n'es-tu pas là ? Si je t'ai demandé de m'attendre! Qu'est-ce qui c’est passé? Nous ne nous sommes même pas dit au revoir. Et comme ça je suis jour après jour me demandant là même chose, te ne veux plus me voir ? Des questions et plus de questions qui conduisent uniquement au vide du "sans réponse". Et je serai là, comme chaque nuit, attendant ta silhouette, cherchant ton parfum, donnant une nouvelle forme à ton regard jusqu'à sentir que ces yeux recommencent à se poser dans les miens. Même si j’y passe la vie, je serai là, les rêves ne peuvent pas être si erronés.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

lunes, 15 de noviembre de 2010

SIGAMOS CAMINANDO

"Sigamos caminando"
Cómo pasa el tiempo! en un "rato" habrá nuevo aniversario, el tercero, y pensando en él caí en la cuenta que en el pasado mes de la primavera se cumplieron mil días desde que mi desvergonzada actitud de sentarte sobre mis rodillas, aquél diciembre en el que amigos en común decidieran que nuestras almas debían conocerse, provocara en vos, tras un primer síntoma de asombro, esa sonrisa de aprobación que no me abandona hasta el día de hoy. Fue tan puro ese hecho, tan desprejuiciado, tan sincero que bastaron los silencios para entender que desde ese preciso instante ya no nos separaríamos. Son esos silencios cargados de palabras que iríamos dando a luz a medida que transcurrieran los días, pero que no fueron necesarias en ese sublime momento, resultaban ajenas a la intensidad de las miradas y se hubiesen interpuesto a ese juego "piel a piel" que entablamos con nuestras manos. Qué hermoso recordarlo! Todo inicio es incierto, obviamente no fue el primero que atravieso en este derrotero vital, pero puedo asegurarte que nunca sentí una conjunción semejante entre dos personas hasta ese entonces totalmente desconocidas. Para mí, más que inicio fue la continuidad de algo que había quedado suspendido en el tiempo y que debíamos retomarlo, como si nuestras almas ya se conocieran y disfrutaran de este nuevo encuentro para concluir lo que alguna vez comenzaron. No sé si te pasará lo mismo, pero es así como lo viví y lo sigo viviendo. Soy feliz por este reencuentro y porque la vida me dio una nueva oportunidad de revivir lo que es el amor. Tantas cosas podría decirte, tantas agradecerte que no bastarían estas líneas. Por eso prefiero que las sigas escuchando de mis labios, como lo hago cada día desde aquella noche de verano en la que decidimos volver a animarnos a sentir la dicha de ser el uno para el otro. Levanto mi copa y brindo por seguir caminando a tu lado muchos miles de días más.

Hugo Accardi



"Sigamos caminando"

Como passa o tempo! Em um “tempo” haverá mais um aniversário, o terceiro, e pensando nele percebi que no mês passado da primavera se cumpriram os mil dias desde que minha atitude sem vergonha se me sentar sobre meus joelhos, aquele dezembro no qual meus amigos em comum disseram que nossas almas deviam se conhecer, provocará em você, um primeiro sintoma de assombro, esse sorriso de aprovação que não me abandona até o dia de hoje. Foi tão puro esse feito, tão sem preconceito, tão sincero que bastaram os silêncios para entender que desde esse preciso instante já não nos separaríamos. São esses silêncios carregados de palavras que iríamos dando a luz a medida que transcorreram os dias, mas que não foram necessárias nesse sublime momento, resultavam fora da intensidade dos olhares e se tivessem entrado nesse jogo “pele a pele” que entrávamos com nossas mãos. Que bonito é lembrar-lo! Todo inicio é incerto, obviamente não foi o primeiro que passou por este roteiro final, mas posso te assegurar que nunca senti uma combinação semelhante entre duas pessoas até esse então totalmente desconhecidas. Para mim, mas que inicio foi a continuidade de algo que havia ficado suspendido no tempo e que devíamos retomá-lo, como se nossas almas já se conhecessem e desfrutaram de este novo encontro para concluir o que alguma vez começaram. Não sei se te passará o mesmo, mas é assim como o vivi e o sigo vivendo. Sou felez por este reencontro e porque a vida me deu uma nova oportunidade de reviver o que é o amor. Tantas coisas podia te dizer, tantas para agradecer que não bastariam estas lindas. Por isso prefiro que as siga escutando de meus lábios, como o faço cada dia desde aquela noite de verão na qual que decidimos voltar a nos animar a sentir a alegria de ser um para o outro. Levanto minha taça e brindo por seguir caminhando ao seu lado muitos mil dias mais.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)




"Continuons de marcher"

Comment passe le temps! Dans un "instant" il y aura un nouvel anniversaire, le troisième, et en y pensant je me suis d’un coup rendu compte que le mois passé du printemps on a fêté mille jours depuis que mon attitude effrontée de t'asseoir sur mes genoux, ce décembre où des amis en commun décidaient que nos âmes devaient se connaître, a provoqué en toi, après un premier symptôme d'étonnement, ce sourire d'approbation qui ne m'abandonne pas jusqu'à aujourd'hui. Ce fait a été si pur, tellement sans préjugé, si sincère que les silences ont suffi pour comprendre que depuis cet instant précis nous ne nous séparerions plus. Ce sont ces silences chargés de mots que nous sortirons à la lumière à mesure que s'écouleront les jours, mais qui n'ont pas été nécessaires en ce moment sublime, qui semblaient étrangères à l'intensité des regards et se seraient interposés à ce jeu de "peau contre peau" que nous commençons avec nos mains. Qu’est-ce que c’est beau de s’en rappeler! Tout commencement est incertain, ce n'a évidemment pas été le premier que je traverse dans cette route vitale, mais je peux t'assurer que je n'ai jamais senti de conjonction semblable entre deux personnes jusqu'à ce moment totalement inconnues. Pour moi, plus qu'un commencement c'était la continuité de quelque chose qui était resté suspendu dans le temps et qui nous devions reprendre, comme si nos âmes se connaissaient déjà et jouissaient de cette nouvelle rencontre pour finir ce qui a une fois été commencé. Je ne sais pas s'il t’arrive la même chose, mais c’est ainsi que je l'ai vécu et je continue de le vivre. Je suis heureux de ces retrouvailles et car la vie m'a donné une nouvelle opportunité de revivre ce qu’est l'amour. Tant de choses je pourrais te dire, tant te remercier que ces lignes ne suffiraient pas. C’est pour cela que je préfère que tu continues de les écouter de mes lèvres, comme je le fais chaque jour depuis cette nuit d'été dans laquelle nous décidons de recommencer à nous encourager à sentir le bonheur d'être fait l'un pour l'autre. Je lève ma coupe et porte un toast pour continuer à marcher à tes côtés plusieurs milliers de jours en plus.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

jueves, 11 de noviembre de 2010

ACUERDO DE ALMAS

"Acuerdo de Almas"

El texto que les presento a continuación no lo escribí yo, pero sentí el deber de hacérselos conocer para que comprendan el sentido de nuestra unión y de otras que ustedes viven constantemente. Vuelvo a reiterar lo que tantas veces me han escuchado decir: "Nada es casual, todo es causal". Disfruten!!!

Con cada persona que forma parte de nuestra vida establecemos un acuerdo de almas. Esto significa que, mucho tiempo atrás, en el reino de las almas, prometimos tener un encuentro especial, compartir la vida, modelar la experiencia, completar otra alma, al unirnos con ella en esta vida terrenal. Los acuerdos entre las almas son compromisos para el crecimiento del alma en conjunción con otra. De esta manera, emprendemos el viaje hacia un estado de conciencia y apertura total que los místicos denominan “iluminación”. Estos compromisos son el motivo por el cual, en ocasiones, sentimos una extraña conexión con otra persona; otras veces, no entendemos que alguien con carácter difícil forme parte de nuestra vida, o nos preguntamos simplemente por qué recorremos la vida junto a alguien, como si existiera un acuerdo tácito que a su vez puede terminarse abruptamente.

Como miembros de esta comunidad de almas reunidas en la vida sobre la Tierra, hemos acordado no sólo recordar a los demás sobre el estado puro original, sino también realizar todo lo posible dentro de la existencia humana, infinitamente cambiante, con el fin de asegurar el crecimiento de nuestra propia alma y las de los demás.

Algunas personas vienen al mundo para ser bellas y fuertes, otras para ser complicadas o raras; algunas para morir jóvenes y enseñarnos a través de la desolación de tan terrible pérdida; otras, para vivir muchos años e instruirnos mediante su sabiduría. Sin embargo, no importa cuál sea nuestro rol, todos formamos parte de este gran destino espiritual que principalmente consiste en recordar nuestra esencia eterna y dirigir nuestros actos hacia la unión final. Es así que a cada persona que conocemos, en situaciones buenas o terribles, breves o duraderas, y cada relación de la que formamos parte representan una pequeña escena en el eterno conjunto humano, cuyo fin es el desarrollo del alma.

Al advertir esto, uno podrá asombrarse y comprender que cada persona presente en nuestra vida tiene un importante propósito: el de entrar en contacto con nuestra alma y hacerla crecer; que cada relación existe para agudizar la conciencia de nuestra alma. Así, ya nadie nos resulta extraño, ninguna relación puede verse como un error o un fracaso. A la luz del Espíritu, comprendemos que estamos cumpliendo nuestro rol, en miras a la realización de un plan perfecto y eterno.

Por Liliana Calleja




"Accord d'âmes"

Le texte que je vous présente à continuation je ne l’ai pas écrit, mais j'ai senti le devoir de vous le faire connaitre pour que vous compreniez le sens de notre union et d’autres que vous vivez constamment. Je recommence à réitérer ce que tant de fois vous m’avez écouté dire: "Rien n'est fortuit, tout est causé". Profitez!!!

Avec chaque personne qui fait partie de notre vie nous établissons un accord d'âmes. Cela signifie que, longtemps en arrière, dans le royaume des âmes, nous avons promis d’avoir une rencontre spéciale, partager la vie, modeler l'expérience, compléter une autre âme, en nous unissant avec elle dans cette vie terrestre. Les accords entre les âmes sont des engagements pour la croissance de l'âme en conjonction avec une autre. De cette façon, nous entreprenons le voyage vers un état de conscience et une ouverture totale que les mystiques nomment "illumination". Ces engagements sont le motif pour lequel, dans certaines occasions, nous sentons une étrange connexion avec une autre personne; d'autres fois, nous ne comprenons pas que quelqu'un avec un caractère difficile fasse partie de notre vie, ou nous nous demandons simplement pourquoi nous parcourons la vie auprès de quelqu'un, comme s’il existait un accord tacite qui à son tour peut abruptement se terminer.

Comme membres de cette communauté d'âmes réunies dans la vie sur la Terre, nous nous sommes mis d'accord non seulement de nous éveiller aux autres sur l'état pur originel, mais aussi de réaliser tout le possible à l'intérieur de l'existence humaine, infiniment changeante, afin d'assurer la croissance de notre propre âme et celles des autres.

Certaines personnes viennent au monde pour être belles et fortes, autres pour être compliquées ou rares; certaines pour mourir jeunes et nous apprendre à travers de la désolation de la perte si terrible; les autres, pour vivre beaucoup d'années et pour nous instruire au moyen de leur sagesse. Cependant, qu’importe quel est notre rôle, tous faisons partie de cette grande destin spirituelle qui consiste principalement à rappeler notre essence éternelle et à diriger nos actes vers l'union finale. C’est ainsi que chaque personne que nous connaissons, dans des situations bonnes ou terribles, brèves ou durables, et chaque relation dont nous faisons partie représentent une petite scène dans l'éternel ensemble humain, dont la fin est le développement de l'âme.

Après avoir remarqué cela, quelqu’un pourra s'étonner et comprendre que chaque personne présente dans notre vie a une intention importante : celui d'entrer en contact avec notre âme et la faire croître; que chaque relation existe pour aiguiser la conscience de notre âme. Ainsi, personne ne nous semble plus étranger, aucune relation ne peut se voir comme une erreur ou un échec. À la lumière de l'Esprit, nous comprenons que nous accomplissons notre rôle, en vue à la réalisation d'un plan parfait et éternel.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

lunes, 8 de noviembre de 2010

LA POSTA

"La Posta"
(A la memoria de Silvia, mi mujer durante más de dos décadas y uno de mis ángeles guardianes)

... Y aquí estoy otra vez, contemplando cada rincón de tu sueño, de nuestro sueño cuando supiste contagiármelo. Y aquí es donde vuelvo a verte y a sentirte. Dirijo mi mirada y allí estás, entrelazando el jazmín que hoy cubre toda la medianera, cuidando tu Santa Rita que ahora disfruto en cada una de sus hojas color obispo, o dándole la forma a ese nuevo cuadro, el "inconcluso", el último que acariciaste con tus acrílicos y que guarda para mi la imagen de las "Tuyas" que un "sin alma" arrancó de sus raíces. Era tu mundo y nos invitaste día a día a participar en él. Fuiste su "creadora" y yo tu cómplice en esa creación. Y ahí estás otra vez, llenando de amarillo el cuarto de baño de la princesa, dándole ese toque que sólo vos podías darle, y cada una de esas pinceladas es hoy la pintura fresca de mi recuerdo. Sabés qué? Hoy la casa volvió a tener vida, nuevamente siento la pertenencia de aquél entonces, y sabés por qué? Porque después de ese tiempo en el que tu vacío era notorio, en el que la sinrazón se había apoderado de mí, en el que quienes me rodearon aprovecharon muy bien la circunstancia despojándome la energía y, junto a ella, mi alegría, lo más preciado que todo ser humano necesita para seguir avanzando, llegó a mi vida quien debía tomar la posta que habías dejado, quien me devolvió la energía y la alegría que supieron arrancarme, renovándomelas en cada amanecer que estamos juntos y en cada beso de un "hasta mañana". Por eso hoy puedo escribirte y decirte gracias!!! Gracias por este hermoso recuerdo que se regenera año tras año y por cada uno de los veintidós noviembres que estuvimos juntos. Es así, llegó un nuevo noviembre, y con él, la imagen de la buena nostalgia.
Hugo Accardi



"Le Poste"
(En mémoire de Silvia, ma femme durant plus de deux décennies et l'un de mes anges des gardiens)

... Et je suis là de nouveau, contemplant chaque coin de ton rêve, de notre rêve quand tu as su me le contaminer. Et c'est ici où de nouveau je te revois et je te sens. Je dirige mon regard et tu es là, entrelaçant le jasmin qui aujourd'hui couvre toute la mitoyenne, prenant soin de ta Sainte Rita que maintenant je profité dans chacune de ses feuilles couleur violettes, ou lui donnant la forme à ce nouveau tableau, le "inachevé", le dernier que tu as caressé avec tes acryliques et qui garde pour moi l'image des "Tiennes" qu'un "sans âme" a arrachées de ses racines. C'était ton monde et tu nous as invités à y participer jour après jour. Tu as été sa "créatrice" et moi ton complice dans cette création. Et tu es là de nouveau, remplissant de jaune la salle de bains de la princesse, lui donnant cette touche que toi seule pouvais donner, et chacun de ces coups de pinceau est aujourd'hui la peinture fraîche de mon souvenir. Tu sais quoi? Aujourd'hui la maison a recommencé à avoir une vie, je sens de nouveau l'appartenance de cette époque, et tu sais pourquoi? Parce qu'après ce temps dans lequel ton vide était notoire, dans lequel l’injustice s'était emparée de moi, dans lequel ceux qui m'ont entouraient en ont très bien profité me dépouillant de l'énergie et, avec elle, ma joie, le plus précieux que tout être humain a besoin pour continuer d'avancer, il est arrivé à ma vie celle qui devait prendre le poste que tu avais laissé, celle qui m'a rendu l'énergie et la joie qu'on a su m’arracher, la renouvelant à chaque aube où nous sommes ensemble et dans chaque baiser d'un "à demain". C’est pour cela qu’aujourd'hui je peux t'écrire et te dire merci!!! Merci pour ce beau souvenir qui régénère année après année et par chacun de vingt-deux novembres que nous avons passés ensemble. C’est ainsi, un nouveau novembre est arrivé, et avec lui, l'image de la bonne nostalgie.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

jueves, 4 de noviembre de 2010

ESE NIÑO QUE FUI

“Ese niño que fui”

Alguna vez escribí, si preguntaran nuevamente qué me gustaría ser cuando llegue a grande, la respuesta sería, sin dudar un segundo, “volver a ser niño”. Y de eso se trata este viaje, en el que deseo me acompañen y disfruten, como yo, de aquellas vivencias cuando la edad de la inocencia formaba parte de mis días.

Llegó la hora de partir, prepárense para ingresar al túnel del tiempo que vamos a trasladarnos juntos hacia mi infancia. Dónde caeremos? ...

… es la madrugada del 6 de enero de 1965, me desperezo, pero no puedo abrir bien los ojos, es muy temprano, hay claridad porque estamos en verano pero no tengo idea de la hora -mi primer reloj llegaría recién al tomar la Comunión y para eso faltan unos años-, estoy ansioso, quisiera levantarme pero todavía mi coraje no es el suficiente para enfrentar circunstancias imprevistas. Qué hago!!! Sé que a metros de mi cama se encuentra la ilusión, mi corazón late cada vez más fuerte, habrán podido leer mi carta entre tantas miles que les llegan? Mi hermana sigue durmiendo, la despierto? Escucho ruidos, serán ellos? Me tapo con mis sábanas, no quiero que me vean despierto. Cuántas cosas pasan por mi cabeza!!! Tomo la decisión, tengo que ir, pero no puedo hacerlo solo, mi valentía es limitada y necesito apoyo. Patri levantate y no hagas ruido que papá y mamá duermen, ya pasaron los reyes!!! Vamos juntos a ver qué nos dejaron? Obviamente no esperé la respuesta, la tomé de mi mano y avanzamos hacia el comedor, el lugar elegido para dejar el pasto y el agua para los camellos y nuestros zapatos. Se habrán ido? Tengo la sensación de encontrarme con alguno de ellos, no digo nada y sigo caminando con mi hermana. Miraaaa!!! exclama ella y mis ojos, ya bien abiertos, se dirigen directamente al paisaje que se amontona sobre mis zapatos. El agua y el pasto ya no están, me asombra como en años anteriores, pero resulta más importante zambullirme en esa montaña de paquetes. A medida que voy abriéndolos mi cara va transformándose y se llena de muecas, estoy feliz, me trajeron el equipo completo de Boca Juniors, camiseta, pantalón, medias y hasta un par de botines “sacachispas”!!! y eso no era todo, ahí estaba ella, envuelta en otro papel, su figura no podía pasar desapercibida, era la frutilla de la torta, el combo ideal para convertirme en un jugador de fútbol, una pelota de cuero!!! Mi alegría era tan grande que mi hermana había pasado a segundo o tercer plano. Las nenas, ya se sabe, no juegan con los varones!!! Era hora de vestirme, estrenar todo y mostrarles a mis amigos la buena nueva. Y ahí estoy en la vereda, paradito de azul y amarillo con mi pelota nueva debajo del brazo esperando que me vea alguien y contarle lo bien que me trataron los reyes, pero nada, ni un alma en la calle. También, sólo a mi se me ocurre salir a la cancha a esa hora de la mañana!!! … Patri, Patri, no tenés ganas de jugar conmigo a la pelota? Dale!!!

Hugo Accardi




"Essa criança que eu fui"

Alguma vez escrevi que se perguntassem novamente o que eu gostaria de ser quando fosse grande a resposta seria, sem duvidar nenhum segundo: "voltar a ser criança". E disso se trata esta viagem, na qual desejo que me acompanhem e desfrutem, como eu, daquelas experiências de quando a idade da inocência era parte dos meus dias.

Chegou a hora de partir, preparem-se para entrar no túnel do tempo que vamos transladar juntos até a minha infância. Aonde cairemos?

... é madrugada de 6 de janeiro de 1965, me espreguiço, mas não posso abrir bem os olhos, é muito cedo, há claridade porque estamos no verão, mas não tenho ideia da hora - meu primeiro relojo chegaria mais tarde quando eu fosse receber a primeira Comunhão e pra isso ainda faltam alguns anos -, estou ansioso, queria me levantar, mas ainda não tinha coragem suficiente para enfrentar circunstâncias imprevistas. Que faço?! Sei que a metros da minha cama se encontra a ilusão, meu coração bate cada vez mais forte, será que puderam ler minha carta entre tantas milhares que chegam? Minha irmã segue dormindo, acordo-a? Escuto ruídos, serão eles? Me cubro com meus lençóis, não quero que me vejam acordado. Quantas coisas passam pela minha cabeça!!! Tomo a decisão, tenho que ir, mas não posso ir sozinho, minha valentia é limitada e necessito apoio. - Patri, levanta e não faça ruído que papai e mamãe estão dormindo, já passaram os reis magos!! Vamos juntos ver o que nos deixaram? Obviamente não esperei resposta, peguei na sua mão e avançamos até a sala de jantar, o lugar eleito para deixar o pasto e água para os camelos e nossos sapatos. Já terão ido? Tenho a sensação de que vou me encontrar com algum deles, não digo nada e continuo caminhando com minhã irmã. Olhaaaa!! Ela exclama e meus olhos, já bem abertos, se voltam diretamente à paisagem que se amontoa sobre meus sapatos. A água e o pasto já não estão, me assusta como nos anos anteriores, mas se torna mais importante mergulhar-me na montanha de pacotes. A medida que vou abrindo minha cara vai se transformando e se enche de caretas, estou feliz, me trouxeram o equipamento completo do Boca Juniors: camiseta, calça, meias e até um par de chuteiras "tirafaísca"!! E isso não era tudo, aí estava ela, coberta em outro papel, sua forma não podia passar despercebida, era o morango do bolo, o combo ideal para tornar-me um jogador de futebol, uma bola de couro!! Minha alegria era tão grande que minha irmã tinha passado para o segundo ou terceiro plano. As meninas, já se sabe, não brincam com os rapazes!!! Era hora de me vestir, estrear tudo e mostrar aos meus amigos a boa nova. E aí estou no caminho, paradinho de azul e amarelo com minha bola nova debaixo do braço esperando que alguém me veja para contar como me trataram bem os reis magos, mas nada, nenhuma alma na rua. Também, só a mim me ocorre de ir ao estádio a essa hora da manhã!! ... Patri, Patri, você quer jogar bola comigo?? Vamos!!!

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)



"Quel bambino che sono stato"

Una volta scrissi, se mi chiedessero nuovamente cosa mi piacerebbe fare da grande la risposta sarebbe, senza dubitare un secondo, "tornare ad essere bambino". Ed è di questo che si tratta questo viaggio, nel quale desidero che mi accompagniate e vi godiate, come me, di quelle esperienze quando l'età dell'innocenza faceva parte dei miei giorni.

È arrivato il momento di partire, preparatevi per entrare nel tunnel del tempo che ci porterà insieme alla mia infanzia. Dove cadremo?

...È la mattina del 6 gennario 1965, mi stiracchio, ma non riesco ad aprire bene gli occhi, è troppo presto, c'è chiarezza perché siamo in estate ma non ho idea di che ora sia -il mio primo orologio sarebbe arrivato nel giorno della mia prima Comunione e a quella mancano anni-, sono ansioso, vorrei alzarmi ma il mio coraggio non è ancora sufficiente ad affrontare le circostanze impreviste. Che faccio??? So che a metri dal mio letto si trova l'illusione, il mio cuore batte ogni volta piú forte, avranno potuto leggere la mia lettera tra le tante migliaia che gli arrivano? Mia sorella dorme ancora, la sveglio? Sento dei rumori, saranno loro? Mi infilo sotto le lenzuola, non voglio che mi vedano sveglio. Quante cose mi passano per la testa!!! Mi decido, devo andare, ma non posso farlo da solo, il mio coraggio è limitato e ha bisogno di appoggio. Patri, svegliati e non fare rumore che Papà e Mamma dormono, sono arrivati i Re Magi!!! Andiamo insieme a vedere che cosa ci hanno portato? Ovviamente non aspettai la risposta, la presi per mano e ci dirigemmo verso la sala da pranzo, il luogo scelto per lasciare il pasto e l'acqua per i cammelli e le nostre calze. Se ne saranno andati? Ho la sensazione di incontrare uno di loro, non dico niente e continuo a camminare con mia sorella. Guarda!!! esclama lei e i miei occhi, già ben aperti, si diriggono direttamente a ciò che si vede oltre le mie calze. L'acqua e il cibo non ci sono piú, mi sorprendo come gli anni precedenti, ma risulta piú importante buttarmi su quella montagna di pacchetti. Man mano che li apro, il mio viso va trasformandosi e si riempie di espressioni, sono felice, mi hanno portato la divisa completa del Boca Juniors, maglietta, pantaloni, calzoni e perfino un paio di scarpette coi tacchetti!!! E quello non era tutto, eccola là, avvolta in altra carta, la sua figura non poteva passare inosservata, era la ciliegina sulla torta, l'ideale per trasformarmi in un calciatore, un pallone di cuoio!!! La mia gioia era cosí grande che mia sorella era passata in secondo o in terzo piano. Le femmine, si sa, non giocano con i maschi!!! Era ora di vestirmi, mettermi tutto e mostrare ai miei amici la bella novità. Ed eccomi sul marciapiede, vestito di azzurro e giallo con il mio pallone nuovo sotto il braccio ad aspettare che qualcuno mi veda per raccontargli come erano stati gentili i Re Magi, ma nessuno, neanche un'anima viva per strada. Anche se, solo a me era venuto in mente di uscire di casa a quell'ora del mattino!!! ... Patri, Patri, non hai voglia di giocare con me a pallone? Dài!!!

Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)



"That child I was"

I once wrote, if they ask again what would I like to be when grow up, the answer would be, without doubting it for second, "to be a child again". And that's what this trip is about, in which I wish you to accompany me and enjoy, like I do, those experiences when the age of innocence formed part of my days.

The time to leave has arrived, be prepared to enter the tunnel of time and we will go together towards my childhood. Where will we fall? ...

… it is early morning of January 6, 1965, I stretch, but I cannot open well my eyes, it's too early, there is clarity because we are in summer but I have no idea of the time - my first watch would arrive recently upon taking the Communion and for that some years have to pass-, I'm anxious, I would want to get up but my courage is still not sufficient to deal with unexpected circumstances. What do I do!!! I know that a few meters from my bed is the illusion,my heart he beats louder, have they been able to read my letter among so many thousands that arrive to them? My sister continues sleeping, do I wake her up? I listen to noises, will it be them? I cover myself with my sheets, I don't want them to see me awake. How many things pass through my head!!! I decide, I have to go, but I can't do it alone, my courage is limited and I need support. Patri get up and be quiet, mom and dad are asleep, the kings have passed!!! Shall we go together to see what have they left us? Obviously I didn't expect the answer, I took her hand and we went towards the dining room, the place chosen to leave the grass and water for the camels and our shoes. Are they gone? I have the sensation to meet one of them, I don't say anything and continue walking with my sister. Looooook!!! she exclaims and my eyes, already wide open, are directed directly to the landscape that is piled up on my shoes. The water and the pasture are no longer there, it amazes me as in the previous years, but turns out more important to plunge myself in that mountain of packages. To the extent that I go opening them my face is transformed and filled with faces, I am happy, they brought me the complete team of Boca Juniors, a shirt, pants, socks and even a pair of boots "sacachispas"!!! and that wasn't all, there she was, wrapped in another role, her figure could not pass unnoticed, she was the icing on the cake, the perfect combo to become a football player, a ball of leather!!! My happiness was so great that my sister had passed to second or third place. Girls, it is already known, don't play with boys!!! It was time to get dressed, to use for the first time everything and show my friends the good news. And there I am on the sidewalk, standing in blue and yellow with my new ball under my arm expecting that someone sees me and tell him how well the kings treated me, but nothing, not a soul on the street. Also, only I can think of going to the court at that time in the morning!!! … Patri, Patri, don't you want to play the ball with me? C'mon!!!



"Детето што некогаш бев"

Eднаш напишав, ако мe прашаат повторно што би сакал да бидам кога ќе пораснам, одговорот ќе биде, без никаков сомнеж "да бидам повторно дете". И тоа е она за што се работи во ова патување, во кое сакам да ме придружувате и уживате, како и јас, во тие искуства кога возраста на невиноста формираше дел од моите денови.

Времето да се започне патувањето пристигна, подгответе се да влезете во тунелот на времето и ќе одиме заедно кон моето детство. Каде ќе паднеме? ...

... раните утрински часови на 6 Јануари 1965, се протегнувам, но не можам да ги отворам очите, премногу е рано, има светлина бидејќи сме во лето, но немам идеја колку е часот -мојот прв часовник ќе пристигне малку по причеста, а за тоа треба да поминат неколку години-, нестрплив сум, би сакал да станам, но мојата храброст се уште не е доволна за да се справам со неочекувани околности. Што да правам!!! Знам дека на неколку метри од мојот кревет е илузијата, моето срце чука се побрзо, можно ли е да го прочитале моето писмо меѓу илјадници кои им пристигнуваат? Мојата сестра продолжува да спие, да ја разбудам ли? Слушам звуци, тие ли ќе се? Се покривам со моите чаршафи, не сакам да ме видат буден. Колку многу нешта минуваат низ мојата глава! Се одлучувам, морам да одам, но не можам да го направам тоа сам, мојата храброст е ограничена и потребна ми е поддршка. Патри стани и биди тивка, мама и тато се уште спијат, кралевите сигурно имаат поминато! Ќе одиме ли заедно да видиме што ни оставиле? Очигледно е дека не го дочекав одговорот, ја фатив за рака и се упативме кон трпезаријата, местото избрано да се остават трева и вода за камилите и нашите чевли. Дали си отишле? Имам чувство дека ќе стретнам еден од нив, не велам ништо и продолжуам да чекорам со сестра ми. Погледнииии!!!! извикува таа и моите очи, веќе широко отворени, се насочуваат директно на делот кој е натрупан на моите чевли. Водата и тревата веќе не се таму, ме вчудовидува како и во претходните години, но поважно ми е да се фрлам во планината од пакети. Како ги отворам моето лице се трансформира и се полни со изрази, среќен сум, ми го донеле комплетниот тим на Бока Јуниорс, маица, панталони, чорапи, па дури и еден пар чевли "sacachispas"!!! и тоа не беше се, таму беше таа, завиткана во друга хартија, нејзината фигура не можеше да помине незабележана, таа беше јаготката на шлагот, совршената комбинација да се стане фудбалер, кожната топка!!! Мојата среќа беше толку голема што сестра ми помина на второто или третото место. Девојчињата, како што е познато, не си играат со момчињата!!! Дојде време да се облечам, да користам за прв пат се и да им ги покажам на моите пријатели добрите вести. И така се наоѓам на тротоарот, стојам во сина и жолта комбинација со мојата нова топка под раката очекувајќи дека некој ме види за да му кажам колку добро кралевите постапија со мене, но ништо, нема жива душа на улицата. Но, само јас можам да помислам да одам на игралиштето толку рано наутро! ... Патри, Патри, сакаш ли да си играме со топката? Ајдееееее!!!

Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)



"Aquell nen que vaig ser"

Alguna vegada vaig escriure, si preguntessin novament què m'agradaria ser quan arribi a gran, la resposta seria, sense dubtar un segon, "tornar a ser nen". I d'això es tracta aquest viatge, en què desig m'acompanyin i gaudeixin, com jo, d'aquelles vivències quan l'edat de la innocència formava part dels meus dies. Va arribar l'hora de marxar, preparin per ingressar al túnel del temps que anem a traslladar junts cap a la meva infància. On caurem? ... … És la matinada del 6 de gener de 1965, em desperta, però no puc obrir bé els ulls, és molt d'hora, hi ha claredat perquè estem a l'estiu però no tinc idea de l'hora -el meu primer rellotge arribaria recentment en fer la Comunió i per això falten uns anys-, estic ansiós, voldria aixecar-me però encara el meu coratge no és el suficient per enfrontar circumstàncies imprevistes. Què faig! Sé que a metres del meu llit hi ha la il•lusió, el meu cor batega cada vegada més forta, hauran pogut llegir la meva carta entre tantes milers que els arriben? La meva germana segueix dormint, la desperto? Escolto sorolls, seran ells? Em tapo amb els meus llençols, no vull que em vegin despert. Quantes coses passen pel meu cap! Prenc la decisió, he d'anar, però no puc fer-ho sol, la meva valentia és limitada i necessito suport. Patri aixeca't i no facis soroll que el pare i la mare dormen, ja han passar els reis! Anem junts a veure què ens han deixat? Òbviament no vaig esperar la resposta, la vaig prendre de la meva mà i vam avançar cap al menjador, el lloc escollit per deixar la pastura i l'aigua per als camells i les nostres sabates. S'hauran anat? Tinc la sensació de trobar-me amb algun d'ells, no dic res i segueixo caminant amb la meva germana. Miraaaa! exclama ella i els meus ulls, ja ben oberts, es dirigeixen directament al paisatge que s'amuntega sobre les meves sabates. L'aigua i la pastura ja no hi són, em sorprèn com en anys anteriors, però resulta més important capbussar en aquesta muntanya de paquets. A mesura que vaig obrint la meva cara va transformant i s'omple de ganyotes, estic feliç, em van portar l'equip complet de Boca Juniors, samarreta, pantalons, mitges i fins un parell de botins "Sacachispas"! i això no era tot, aquí estava ella, embolicada en un altre paper, la seva figura no podia passar desapercebuda, era la frutilla de la coca, el combo ideal per convertir-me en un jugador de futbol, una pilota de cuir! La meva alegria era tan gran que la meva germana havia passat a segon o tercer pla. Les nenes, ja se sap, no juguen amb els homes! Era hora de vestir-se, estrenar tot i mostrar als meus amics la bona nova. I aquí estic a la sendera, paradeta de blau i groc amb la meva pilota nova sota el braç esperant que em vegi algú i explicar-li l’ho bé que s’han portat els reis, però res, ni una ànima al carrer. També, només a mi se m'acut sortir a la pista a aquesta hora del matí! ... Patri, Patri, no tens ganes de jugar amb mi a la pilota? Dóna-li!

Traducido al catalán por Verónica Quero (@veroqt)



"Cet enfant que j'ai été"

Une fois j'ai écrit, si on me demandait à nouveau ce que j’aimerais être quand je serais plus grand, la réponse serait, sans douter ni une seconde, "recommencer à être enfant". Et de cela se traite ce voyage, dans lequel je désire que vous m’accompagniez et jouissiez, comme moi, de ces expériences, quand l'âge de l'innocence faisait partie de mes jours.


L'heure de partir est arrivée, préparez-vous à entrer dans le tunnel du temps que nous allons nous déplacer ensemble vers mon enfance. Où tomberons-nous ?...

… c'est l'aube du 6 janvier 1965, je m'étire, mais je ne peux pas ouvrir bien les yeux, il est très tôt, il fait clair car nous sommes en été mais je n'ai pas idée de l'heure - ma première horloge arriverait seulement après avoir pris la Communion et pour cela il manque quelques années -, je suis anxieux, je voudrais me lever mais mon courage n'est pas encore suffisant pour faire face aux circonstances imprévues. Qu'est-ce que je fais!!! Je sais qu’à quelques mètres de mon lit se trouve l'illusion, mon cœur bat de plus en plus fort, ils auront pu lire ma lettre entre tant de milliers qu’ils reçoivent? Ma sœur dort encore, je la réveille? J'écoute des bruits, ce sont eux ? Je me couvre avec mes draps, je ne veux pas qu'ils me voient réveillé. Combien de choses me passent par la tête!!! Je prends la décision, je dois y aller, mais je ne peux pas le faire seul, mon courage est limité et j'ai besoin d'un appui. Patri lève-toi et ne fais pas de bruit que papa et maman dorment, les rois (mages) sont déjà passé!!! On va voir ensemble ce qu'ils nous ont laissé? Je n'ai évidemment pas attendu la réponse, je l'ai prise par la main et nous avançons vers la salle à manger, le lieu choisi pour laisser l’herbe et l'eau pour les chameaux et nos chaussures. Ils sont partis J'ai la sensation de me trouver avec un d'eux, je ne dis rien et je continue de marcher avec ma sœur. Regarde!!! S’exclame-t-elle, et mes yeux, déjà bien ouverts, se dirigent directement vers le paysage qui s'entasse sur mes chaussures. L'eau et l’herbe ne sont plus là, ça me surprend comme les années antérieures, mais il résulte plus important de me plonger dans cette montagne de paquets. À mesure que je les ouvre mon visage se transforme et se remplit de grimaces, je suis heureux, ils m'ont apporté l'équipement complet de Boca Juniors, tee-shirt, pantalon, chaussettes et même une paire de chaussures à crampons!!! et cela n'était pas tout, elle était là, enveloppée d'un autre papier, sa forme ne pouvait pas passer inaperçue, c'était la cerise sur le gâteau, le lot idéal pour me convertir en joueur de football, un ballon en cuir!!! Ma joie était si grande que ma sœur était passée au deuxième ou troisième plan. Les petites filles, ça se sait déjà, ne jouent pas avec les garçons!!! Il était temps de m'habiller, de tout étrenner et de montrer à mes amis la bonne nouvelle. Et je suis là sur le trottoir, debout en bleu et jaune avec mon nouveau ballon au-dessous du bras attendant que quelqu'un me voit et lui raconter le bien que les rois m'ont traité, mais rien, ni une âme dans la rue. Aussi, il n’y a que moi pour penser aller au terrain à cette heure du matin!!! … Patri, Patri, tu n’as pas envie de jouer avec moi au ballon? Allez!!!

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)