¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

Entradas populares

lunes, 27 de diciembre de 2010

2010

"2010"


Ya te estás yendo, como todos tus antecesores, entre sonrisas y lágrimas, entre silencios y ruidos estridentes, así son estos finales. Si parece que fue ayer cuando levanté mi copa brindando ante tu llegada. En tus primeros pasos me diste la fortaleza necesaria para renovar mi hogar y, junto con ello, prolijar mi interior. Fue el preciso momento en el que pude descargar mi mochila y así sortear, con mayor liviandad, los obstáculos que se fueron presentando. Hubo zancadillas, para que negarlo, pero como siempre digo, levantarse después de una caída nos da un renovador impulso para seguir en el camino. Y así fue que mostraste un nuevo rumbo, desconocido hasta entonces, que comenzó a llenarme de energía para transitar el último tramo, ese en el que despertaste al duende dormido con el que volví a amigarme y con quien comencé a sembrar este trayecto de sentimientos convertidos en palabras. La cosecha es increíble, jamás soñé con ver tantas flores en mi jardín y menos que traigan su fragancia desde diversos rincones del planeta. Quiero que lo sepas, fueron 360 despertares diferentes en los que, con el apoyo incondicional de mi mujer, tuve la dicha de continuar avanzando. Siempre voy a recordarte, formaste parte de mi vida y eso no es poco. Soy el primer agradecido por permitirme transitarte. Faltan cinco días para que termines de deshojar tu propio almanaque y el de una nueva década que también acaba, pero aún espero más, tal vez llegues a hacerme ese regalo que aguardo hace tiempo, de mí depende, sólo pido que no te vayas antes de lo previsto.

Hugo Accardi




"2010"

Tu pars déjà, comme tous tes prédécesseurs, entre sourires et larmes, entre silences et bruits stridents, ainsi sont ces fins. S'il semble que c’était hier quand j'ai levé ma coupe portant un toast devant ton arrivée. Dans tes premiers pas tu m'as donné la force nécessaire pour rénover mon foyer et, avec cela, soigner mon intérieur. C'était le moment précis où j'ai pu décharger mon sac à dos et ainsi déjouer, avec une plus grande légèreté, les obstacles qui se sont présentés. Il y a eu des barrières, pourquoi le nier, mais comme je dis toujours, se relever après une chute, nous donne une impulsion rénovatrice pour continuer sur le chemin. Et c’est ainsi que tu as montré une nouvelle direction, inconnue jusqu'alors, qui a commencé à me remplir d'énergie pour passer la dernière ligne droite, celle dans laquelle tu à réveillé le lutin endormi avec qui je suis redevenu ami et avec qui j'ai commencé à semer ce trajet de sentiments convertis en mots. La récolte est incroyable, je n'ai jamais rêvé de voir tant de fleurs dans mon jardin et encore moins qu'elles apportent leur parfum depuis divers coins de la planète. Je veux que tu le saches, c'était 360 réveils différents où, avec l'appui inconditionnel de ma femme, j'ai eu le bonheur de continuer d'avancer. Je me souviendrais toujours de toi, tu as fait partie de ma vie et ce n'est pas peu. Je suis le premier à te remercier de me permettre de te traverser. Il manque cinq jours pour que tu termines d’effeuiller ton propre almanach et celui d'une nouvelle décennie qui termine aussi, mais j'attends encore plus, peut-être arrivera-tu à me faire ce cadeau que j'attends depuis longtemps, ça dépend de moi, je demande seulement que tu ne partes pas plus tôt que prévu.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

miércoles, 22 de diciembre de 2010

REENCUENTRO

"Reencuentro"

Increíble que hayan pasado tantos años desde aquél último llamado en el que decidiste despejar tu camino de los afectos. Cuánta tristeza acumulada está a punto de romperse en mil pedazos en el preciso instante en que nuestros brazos se entrelacen en un interminable apretón de cuerpos. Aparecerán miles de palabras que quedaron congeladas en el tiempo que se encargarán ahora de inundar nuestras voces para ser lanzadas al compás de nuestras miradas. Trato de imaginarme el reencuentro y cada vez que lo hago vienen a mí nuevos escenarios en los que siempre somos los mismos actores pero con diferente fisonomía. La respiración ya no es la misma, los latidos galopan con un ritmo distinto a medida que transcurren las horas y nos vamos acercando al momento de volver a estar frente a frente. Quiero vivirlo, sentirte otra vez y poder expresarte lo hermoso que es dar vuelta la página y encontrarme con la dicha de haberte recuperado y con la magia de darnos una nueva oportunidad.

Hugo Accardi


“Meeting”

It is so hard to believe that it has been such a long time since you decided to clear every feeling away from your path. Such a huge gathering of sadness just about to shatter at the very moment our arms merge into an endless body shake. Thousands words will come up, those kept frozen as time passed by and will now flood our voices to be thrown away in time to our glances. I try to imagine the meeting and every time I do so, new sceneries come to my mind in which we are always the same actors but physically different. The breath is no longer the same, the heartbeats break into a different gallop as hours go by and we get nearer to face each other one more time. I want to live it, to feel it again and manage to express the beauty there in turning over the page and meeting the happiness of having you again and with the magic of giving us a new chance.

Traducido al inglés por María Alejandra Murúa (@AleMayQueen)


"Rincontro"

Incredibile che siano trascorsi così tanti anni da quell’ultima chiamata con la quale avevi deciso di ripulire la tua strada dagli affetti. Quanta tristezza accumulata sta per scoppiare in mille pezzi nel preciso istante in cui le nostre braccia s’intrecceranno in un’interminabile stretta di corpi. Appariranno mille parole che son state congelate nel tempo e che si faranno carico ora per inondare le nostre voci affinché tengano il tempo dei nostri sguardi. Cerco d’immaginarmi l’incontro e ogni volta che lo faccio siamo sempre gli stessi attori, però con differente caratteristiche. La respirazione ora non è più la stessa, i battiti cardiaci galoppano ad un ritmo diverso man mano che passano le ore e ci stiamo avvicinando al momento in cui nuovamente ci troveremo faccia a faccia. Desidero viverlo, sentirti un’altra volta ancora ed essere in grado di esprimerti quanto sia bello voltar pagina e trovarmi con la gioia di averti recuperata e con la magia di darci una nuova opportunità.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)


"Reencontro"


Incrível que tenha passado tantos anos desde aquela última ligação na qual você decidiu limpar seu caminho dos afetos. Quanta tristeza acumulada está a ponto de se quebrar em mil pedaços no mesmo instante em que nossos braços se entrelaçarem em um interminável e forte abraçado. Aparecerão milhões de palavras que ficaram congeladas no tempo que ficaram responsábeis por inundações de nossas vozes para ser lançadas na bússola de nossos olhares. Tento imaginar o reencontro e cada vez que o faço veem para mim novos palcos nos quais sempre somos os mesmos atores mas com fisionomia diferente.. A respiração já não á a mesma, os batidos galopam com um ritmo diferente da medida que correm as horas e vamos nos aproximando do momento de voltar a estar frente a frente. Quero viver, te sentir outra vez e poder te mostar como é lindo virar a página e me encontrar com a alegria de ter te recuperado e com a magia de nos dar uma nova oportunidade.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)


"Retrouvailles"

Incroyable que tant d'années aient passé depuis ce dernier appel dans lequel tu as décidé de débarrasser ton chemin des affections. Combien de tristesse accumulée est sur le point de se briser en mille morceaux à l'instant précis auquel nos bras s’entrelaceraient dans une interminable étreinte de corps. Il apparaîtra des milliers de mots qui sont restés congelés dans le temps, qui se chargeront maintenant d'inonder nos voix pour être lancé à mesure de nos regards. J'essaie de m'imaginer les retrouvailles et chaque fois que je le fais, viennent à moi de nouvelles scènes dans lesquelles nous sommes toujours les mêmes acteurs mais avec différente physionomie. La respiration n'est plus la même, les battements galopent avec un rythme distinct à mesure que s'écoulent les heures et nous nous approchons du moment de recommencer à être face à face. Je veux le vivre, te sentir de nouveau et pouvoir t'exprimer comme c’est beau de tourner la page et me retrouver avec le bonheur de t'avoir récupéré et avec la magie de nous donner une nouvelle opportunité.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

lunes, 20 de diciembre de 2010

GRACIAS

"Gracias"

Hace unos meses descubrí la forma de compartir mis sentimientos. Hablaban a mi alrededor de la nueva red social que estaba dejando de lado a mi querido "msn", con el cual interactuaba instantáneamente con muchas personas de distintos ámbitos. Me rehusaba a abandonarlo, soy esquivo a las novedades, a los cambios abruptos, pero el cosquilleo de introducirme en el mundo twitter comenzó a revolotear con más fuerza en mi mente hasta madurar allá por el mes de agosto. Hoy es una realidad, es mi cable a tierra, mi territorio, y trato de mantenerlo en condiciones para que sus habitantes -mis huguidores- se sientan como en su casa. Sepan que con ustedes aprendí que las distancias no cuentan, que los idiomas ya no son una barrera infranqueable y que los océanos son sólo charcos dejados luego de una agradable lluvia. En mi nuevo mundo hay un único lenguaje, el de la buena vibra. Por eso hoy pensé en cada uno de los que día a día con su afecto ensanchan los contornos de este continente. Gracias a todos por creer en mí, por regalarme tanto cariño y por darme la suficiente energía para despertar cada mañana con ánimo para seguir avanzando. Aquí no hay fronteras que nos separan, continuemos transitando nuestras calles convertidas en palabras y con ellas expresemos que la unión es posible y que jamás habrá raza ni religión que se nos interpongan.

Hugo Accardi



"Obrigado"

Faz uns meses descobri a forma de compartilhar meus sentimentos. Falavam ao meu redor de uma nova rede social que estava deixando de lado o meu querido “msn” com a qual interagíamos instantaneamente com muitas pessoas de diversos lugares. Me recusava a abandoná-lo, sou contra as novidades, e às mudanças brutas, mais a curiosidade de entrar no mundo do twitter começou a mexer comigo com mais força e em minha mente, até que me rendi, lá pelo mês de agosto. Hoje é uma realidade, é meu território e trato de manter-lo em condições para que os seus habitantes -meus huguidores- se sintam como estivessem em sua casa. Saibam que com vocês aprendi que as distâncias não contam, que os idiomas já não são uma barreira que não se quebra e que os oceanos são somente poças deixadas logo depois de agradável chuva. Em meu novo mundo há uma única linguagem, que é a das boas vibrações. Por isso hoje pensei em cada um dos que dia a dia com seu afeto enfeitam o contorno deste continente. Obrigado a todos por acreditarem em mim, por me presentear tanto carinho e por me dar a energia suficiente para acordar cada manhã com ânimo para seguir avançando. Aqui não há fronteiras que nos separem, continuamos transitando por nossas ruas convertidas em palavras e com elas expressemos que a união é possível e que jamais haverá raça nem religião que se interponham entre nós.

Traducido al portugués por Lívia Maria Da Silva Guedes(@LiviaMaria77)




"Grazie"

Da qualche mese ho scoperto il modo con il quale condividere i miei sentimenti. Le persone che mi circondano parlano del nuovo social network che stava lasciando a parte il mio amatissimo 'msn', con il quale interagivo istantaneamente con molte persone di differenti ambiti. Mi rifiutavo di lasciarlo, sono ritroso alle novità, ai bruschi cambiamenti, ma il il formicolio di introdurmi al mondo del twitter cominciò a svolazzare sempre più forte nella mia mente nel mese di agosto. Oggi è una realtà, è il mio cavo alla terra, è il mio territorio, e cerco di mantenerlo nelle condizioni tali che i suoi abitanti, gli "huguidores" (seguitori di Hugo), si sentano come a casa loro. Sappiate che con voi ho imparato che le distanze non contano, che le lingue non sono più una barriera insormontabile e che gli oceani sono solo pozzanghere rimaste dopo una piacevole pioggia. Nel mio nuovo mondo c'è un unico linguaggio, quello delle vibrazioni positive. Per questo oggi ho pensato ad ognuno di voi che ogni giorno con il vostro affetto allargate i confini di questo continente. Grazie a tutti per credere in me, per regalarmi tanto affetto e per darmi l'energia necessaria affinché io possa svegliarmi con coraggio ogni mattina per continuare ad andare avanti. Qui non ci sono confini tra di noi, continueremo a viaggiare lungo queste strade trasformate in parole e con esse esprimeremo che l'unione è possibile e che mai potrà interporsi tra di noi né la razza né la religione.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)



"Merci"

Il y a quelques mois j'ai découvert la forme de partager mes sentiments. On parlait autour de moi du nouveau réseau social qui laissait de côté mon cher "MSN", avec qui j’interagissais instantanément avec beaucoup de personnes de différents cercles. Je me refusais à l'abandonner, je suis revêche aux nouveautés, aux changements abrupts, mais le chatouillement de m'introduire au monde twitter a commencé à voler avec plus de force dans mon esprit jusqu'à mûrir aux environs d'août. Aujourd'hui c'est une réalité, c'est ma prise de terre, mon territoire, et j'essaie de le maintenir en conditions pour que ses habitants - mes « Huguidores » - se sentent comme chez eux. Sachez qu’avec vous j'ai appris que les distances ne comptent pas, que les langues ne sont déjà plus une barrière infranchissable et que les océans sont seulement des flaques d'eau laissées après une agréable pluie. Dans mon nouveau monde il y a un langage unique, celui-là de la bonne entente. C’est pour cela qu’aujourd'hui j'ai pensé à chacun de ceux qui jour après jour avec leur affection, élargissent les contours de ce continent. Merci à tous pour croire en moi, pour m’offrir tant d'affection et pour me donner assez d'énergie pour me réveiller chaque matin avec l’humeur pour continuer d'avancer. Ici il n'y a pas de frontières qui nous séparent, continuons de passer nos rues changées en mots et avec eux exprimons que l'union est possible et qu'il n'y aura jamais de race ni de religion qui s’interposent.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)




"Thank you"

A few months ago I discovered a way to share my feelings. People in my surrounding spoke about the new social network that was putting aside my dear "MSN", through which I instantly interacted with many people from different areas. I refused to leave it, I'm elusive to new things, to abrupt changes, but the tickling of introducing me into the world of twitter began to flutter with more strength in my mind until maturing around the month of August. Today is a reality, my cable to land, my territory, and I try to keep it in a position so that its inhabitants -my huguidores- feel at home. You should know that with you I learned that distances do not count, that languages are no longer an impassable barrier and the oceans are puddles left after a pleasant rain. In my new world there is a single language, that of the good vibe. So today I thought of every one of those who every day with their affection widen the contours of this continent. Thank you all for believing in me, giving me so much love and giving me enough energy to wake up each morning encouraged to move forward. Here there are no boundaries that separate us, we continue walking down our streets converted in words and with them express that the union is possible and that there will never be neither a race nor religion which will stand among us.



"Ви благодарам"

Пред неколку месеци открив начин како да ги споделам моите чувства. Луѓето од мојата околина зборуваа за новата социјална мрежа која го заземаше местото на мојот драг "МСН", преку која веднаш комуницирав со многу луѓе од различни области. Одбивав да го напуштам, за мене несфатливи се нивите нешта, наглите промени, но љубопитноста од воведување во светот на twitter почна да трепети со повеќе сила во мојот ум се до созревањето некаде околу месец август. Денес е реалност, мојата жичка до земјата, мојата територија, и се обидувам да го задржам во позиција така што неговите жители -моите huguidores- се чувствуваат како дома. Треба да знаете дека со вас научив растојанија не сметаат, дека јазиците кои веќе не се непроодна бариера и океаните се само баричка по убав дожд . Во мојот нов свет постои еден јазик, тој на добрите вибрации. Така, денес мислев дека секој еден од оние кои секој ден со нивната наклонетост ги проширирува контурите на овој континент. Ви благодарам на сите што верувате во мене, што ми дадате толку многу љубов и доволно енергија за да се разбудам секое утро со желба да продолжам. Тука нема граници кои би не одвоиле, ние продолжуваме да шетаме по нашите улици претворени во зборови и да ги изразат дека здружувањето е можно и дека никогаш нема да ни застане на патот ниту расата, ниту религијата.

Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)




תודה

לפני כמה חודשים גיליתי את הדרך לחלוק את הרגשות שלי. דיברו סביבי על הרשת החברתית החדשה שהשאירה מאחור את ה-"אם.אס.אן" האהוב עלי, איתו שמרתי על קשר עם הרבה אנשים מקבוצות חברתיות שונות. סרבתי לנטוש אותו, אני מתחמק מחידושים, משינויים פתאומיים, אבל הגירוי שמשך אותי להציג את עצמי בטוויטר התחיל להאבק בכוח שלי בתוך מוחי עד שנהיה בשל בחודש אוגוסט. היום זוהי מציאות, זה החיבור שלי לאדמה, הטריטוריה שלי, ואני מנסה לשמר אותה בתנאים טובים כדי שהדיירים בה – ההוגידורים שלי- ירגישו בבית. אני רוצה שתדעו שאיתכם למדתי שמרחקים לא נחשבים, שהשפות הן כבר לא מחסום בלתי חדיר והאוקיינוסים הם רק שלוליות שנשארות אחרי הגשם המבורך. בעולם החדש שלי יש רק שפה אחת, השפה של הויברציה הטובה. לכן היום חשבתי על כל אחד מאלה שיום יום עם ההשפעה שלהם מרחיבים את הגבולות של היבשת הזאת. תודה לכולם על האמונה שלכם בי, על כל החיבה שאתם מעניקים לי ועל כך שאתם נותנים לי מספיק אנרגיה כדי לקום כל בוקר ולהמשיך להתקדם. כאן אין גבולות שמפרידים בינינו, אנחנו ממשיכים לחצות את הרחובות שלנו שהופכים למילים ואיתם אנו מביעים את כך שהאיחוד הוא אפשרי ושלעולם לא יהיה גזע או דת שתעמוד בדרכנו.

Traducido al hebreo por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)




"Hvala"

Ima već nekoliko meseci od kada sam otkrio kako da delim svoja osećanja. Moja okolina govori o novoj društvenoj mreži koja je već počela da ostavlja na stranu moj voljeni 'msn' zahvaljujući kome sam bio u direknim kontaktu sa mnogim ljudima iz različitih oblasti. Odbijao sam ideju da ga ostavim,ne volim novosti,nagle promene,ali peckanje tvitera je počelo da leprša sve više i jače u mojoj glavi tokom avgusta. Sada je stvarnost, moj kabal na zemlji, moj teren, i trudim se da ga održim tako da se njegovi stanovnici, 'hugadores'( Hugovi pratioci), osećaju kao kod svoje kuće. Znajte da sam sa vama naučio da daljine nisu bitne, da jezici više ne predstavljaju nepremostivu prepreku, da su okeani samo barice ostale posle prijatne kiše. U mom novom svetu postoji jedan jedini jezik, onaj pozitivnih vibracija. Zbog toda sam se danas setio svih vas koji svakodnevno s vašom pažnjom širite granice ovog kontinenta. Zahvaljujem se svima što verujete u mene, što mi poklanjate ljubav i što mi dajete potrebnu energiju da bih tako ja mogao ustati s hrabrošću svakog jutra i nastavio ići dalje. Ovde među nama ne postoje granice, nastavićemo putovanje duž ovih puteva pretvorenih u reči i sa njima ćemo izraziti da je sloga moguća i da se među nama neće nikada umešati niti rasa niti vera.

Traducido al serbio por Irena Tettamanti (@iretettamanti) con la colaboración de Emina Ristovic (@emyristovic)

lunes, 13 de diciembre de 2010

NUEVAS FIESTAS

"Nuevas Fiestas"

Llegan las fiestas y comienzan a acompañarme mis ángeles, es inevitable, mejor dicho, no quiero evitarlo, me agrada. Con ellos recorro mi vida y en una veloz retrospectiva me instalo en los lugares placenteros que supieron brindarme. Mis sentidos están atentos y me transporto hacia sus risas, su compañía, sus charlas y hasta percibo los aromas tan ricos de aquéllos días. Vuelvo a entrar a esa cocina donde preparabas ese pollo al romero que con tanto empeño esperabas que degustáramos, qué lindo es volver a verte con ese delantal papá! Y a vos Silvia te veo sentada en el piso junto a la princesa, rodeada de adornos armando el arbolito, como cada 8 de diciembre. Hermosa ceremonia coronada cuando las luces titilantes hacían su aparición! Y qué decir de esas mesas navideñas que sólo tu dedicación lograba sorprendernos cada año, cómo olvidarlas! Ahora estoy en la mesa grande, toda tu descendencia te contempla, tu sonrisa es contagiosa y mojás una y otra vez el pan dulce en el vino para disfrutarlo en tu paladar como tal vez lo hacías en la Italia que supo verte crecer. Siempre te veo así, con tu carcajada a flor de piel y es por eso que te traje al final abuelo, porque me quita un poquito la congoja del recuerdo. Sé que cada presente no es igual, el camino continúa con otros paisajes, con distintas vivencias, diferentes olores, pero también sé que en estos días festivos el tenerlos a mi lado me regocija el alma y hoy tuve ganas que lo supieran.

Hugo Accardi



"Novas festas"

Chegam as festas e meus anjos começam a me acompanhar, é inevitável ou, melhor dizendo, não quero evita-lo, me agrada. Com eles percorro minha vida e, em uma veloz retrospectiva, me instalo nos lugares prazerosos que eles souberam me presentear. Meus sentidos estão atentos e me transporto até os seus risos, sua companhia, suas conversas e ate percebo os cheiros tão gostosos daqueles dias. Volto a entrar nessa cozinha onde preparavas esse frango ao romeiro que com tanto empenho esperavas que provássemos, que lindo é voltar a te ver com este avental papai! E você Silvia te vejo sentada no chão junto com a princesa, rodeada de enfeites armando a árvore, como em todo 8 de dezembro. Linda cerimônia coroada quando as luzes cintilantes faziam sua aparição! E o que dizer dessas mesas de natal que somente a tua dedicação conseguia nos surpreender a cada ano, como esquecê-las! Agora, estou na mesa grande, toda tua descendência te admira, teu sorriso é contagioso e molhas uma e outra vez o pão doce no vinho para desfrutá-lo no teu paladar como talvez o fazias na Itália que te viu crescer. Sempre te vejo assim, com tua gargalhada à flor da pele e, por isso, que te trouxe ao final vovô, porque me tira um pouquinho a tristeza da recordação. Sei que cada presente não é igual, o caminho continua com outras paisagens, com diferentes experiências, diferentes cheiros, mas também sei que nestes dias festivos tê-los ao meu lado regozija a minha alma e hoje tive vontade que eles soubessem.

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)




"Nuove Feste"

Arrivano le feste e i miei angeli iniziano ad accompagnarmi, è inevitabile, anzi, non lo voglio evitare, mi piace. Con loro percorro la mia vita e tramite una veloce retrospettiva mi piazzo in quei luoghi piacevoli che loro hanno saputo offrirmi. I miei sensi sono all’erta e mi trasporto verso le loro risate, la loro compagnia, le loro chiacchiere e persino sento i profumi buonissimi di quei giorni. Rientro in quella cucina dove preparavi quel pollo al rosmarino che tanto aspettavi che noi assaggiassimo, come è bello rivederti con quel grembiule babbo! E a te Silvia ti vedo seduta per terra accanto alla principessa, con tutt’attorno gli addobbi per l’alberello di Natale, come facevi ogni 8 dicembre. Bellissima cerimonia coronata dalle luci sfavillanti che apparivano! E che dire delle tavole natalizie che solo la tua dedicazione riusciva a sorprenderci ogni anno … come dimenticarle? Ora sono seduto alla tavola grande, tutta la tua discendenza ti contempla, il tuo sorriso è contagioso e intingi una volta ed un’altra ancora il panettone nel vino per godertelo nel tuo palato come forse facevi in quella Italia che ti vide crescere. Sempre ti vedo così, con la tua risata a fior di pelle ed è per questo che alla fine ti ho riportato nonno, perchè rimuove un po’ l’angoscia del ricordo. So che ogni presente non è lo stesso, la strada continua con altri paesaggi, con altre esperienze, con odori diversi, ma so anche che in questi giorni festivi avervi al mio fianco mi fa gioire l’anima e oggi ho voluto che lo sappiate.

Traducido al italiano por Paula Frondizi




"Nouvelles fêtes"

Les fêtes arrivent et mes anges commencent à m'accompagner, c’est inévitable, ou plutôt, je ne veux pas l'éviter, ça me plaît. Avec eux je parcours ma vie et dans l'une rapide rétrospective je m'installe dans les lieux joyeux qu’on a su m'offrir. Mes sens sont attentifs et je me transporte vers ses rires, sa compagnie, ses conversations et je perçois même les si riches parfums de ces jours. J’entre de nouveau dans cette cuisine où tu préparais ce poulet au romarin qu’avec tant d’engagement tu espérais que nous dégustions, qu’est-ce que c’est joli de te revoir dans ce tablier papa! Et à toi Silvia je te vois assise sur le sol près de la princesse, entourée d'ornements décorant le sapin, comme chaque 8 décembre. Une belle cérémonie couronnée quand les lumières étincelantes faisaient leur apparition! Et que dire de ces tables de Noël que seul ton engagement réussissait à nous surprendre chaque année, comment les oublier! Maintenant je suis sur la grande table, toute ta descendance te contemple, ton sourire est contagieux et tu mouilles plusieurs fois le pain dans le vin pour profiter de cela dans ton palais comme peut-être tu le faisais dans l’Italie qui a su te voir grandir. Je te vois toujours ainsi, avec ton éclat de rire à fleur d'une peau et c'est pour cela que je t'ai amené à la fin grand-père, parce que ça me retire un peu l'angoisse du souvenir. Je sais que chaque présent n'est pas pareil, le chemin continue avec d'autres paysages, avec des expériences distinctes, différentes odeurs, mais je sais aussi qu’en ces jours de fête, les avoir à mes côtés, me fait du bien à l’âme et aujourd'hui j'ai eu envie que vous le sachiez.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)





jueves, 9 de diciembre de 2010

APRENDIZAJE

"Aprendizaje"

Hacía tiempo que no me ocurría. Sentí el cimbronazo, me impactó de frente, fue inesperado. A veces cuesta ver la pared aunque la tenga ante mis narices. Es algo que debo obligarme a cambiar. Es lógico que aguarden mi reacción, soy visceral y me moviliza el dolor como a nadie, pero hay momentos en los que mi cuerpo se aquieta y actúo de manera equívoca cerrando la puerta esperada y abriendo la que debía dejar clausurada. El camino de la vida tiene estas cosas y debemos agradecerlas, porque es la manera de renovar la cáscara y dejar aparecer el interior dormido. Si lastimamos con nuestro proceder, es hora de abrir la puerta correcta.

Hugo Accardi



"Aprendizagem"

Fazia tempo que não me acontecia. Senti o tremor, foi impactante, foi inesperado. Às vezes nos custa enxergar a parede, por mais que ela esteja bem à frente do seu nariz. É algo que eu tenho que mudar. É lógico que esperem a minha reação, sou visceral e a dor me comove como a ninguém, mas há momentos em que meu corpo fica quieto e eu ajo de maneira errada fechando a porta que deveria abrir, e abrindo a que deveria ficar fechada. O caminho da vida tem dessas coisas e temos que agradecer, porque é a maneira de renovar a casca e deixar aparecer o interior que estava dormindo. Se magoarmos aos outros com o nosso modo de agir, é hora de abrir a porta correta.

Traducido al portugués por Lívia Maria (@LiviaMaria77)


"Apprentissage"

Ça faisait longtemps que ça ne m'arrivait pas. J'ai senti le tremblement, il m'a impacté de front, c’était inespéré. Parfois il est difficile de voir le mur bien qu'il soit devant mon nez. C'est quelque chose que je me dois obliger à changer. Il est logique qu'ils s’attendent ma réaction, je suis viscéral et la douleur me mobilise comme à personne, mais il y a des moments où mon corps s'apaise et j’agis de manière équivoque en fermant la porte attendue et en ouvrant celle qui devait être clôturée. Le chemin de la vie a ces choses et nous devons les remercier, parce que c'est la manière de renouveler la coquille et de laisser apparaître l'intérieur endormi. Si nous blessons avec notre procédé, il est temps d'ouvrir la bonne porte.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

lunes, 6 de diciembre de 2010

AMOR

"Amor"

Hoy amanecí con el deseo de abrazarte, pero no tenía brazos! Entonces pensé, te susurraré al oído de manera tal que sientas mis manos acariciándote, pero me faltaba la voz! Me hallé perdido e inmediatamente recurrí a mis ojos, mirarte resultaría sinónimo del más puro sentimiento y percibirías el calor de estar juntos, y allí pude darme cuenta de mi ceguera! Qué hago! Estoy decidido, aunque no encuentre las piernas me arrastraré hasta estar contigo y recién allí, frente a frente, te confesaré qué es lo que mi corazón siente cuando al despertar no estás a mi lado. Me preguntaste qué es el amor, ya conocés la respuesta!

Hugo Accardi



"Amore"

Oggi mi sono svegliato con il desiderio di abbracciarti, ma non avevo le braccia! Allora ho pensato “ti sussurrerò nell’orecchio in modo che sentirai le mie mani stringerti”, ma non avevo voce! Mi sono sentito perso, ma sono ricorso immediatamente ai miei occhi, guardarti sarebbe risultato sinonimo del mio sentimento e avresti sentito il calore di stare insieme, ma mi sono accorto della mia cecità! Che faccio? Sono deciso, anche se sono senza gambe, camminerò finché non sarò con te e solo a quel punto, faccia a faccia, confesserò che cosa sente il mio cuore quando mi sveglio, e non ti trovo accanto a me. Mi hai chiesto cosa sia l’amore, conosci già la mia risposta!

Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)



"Amor"

Hoje amanheci com o desejo de te abraçar, mas não tinha braços! Então pensei: te sussurrarei ao ouvido de tal maneira que você sinta minhas mãos te rodeando, mas me faltava a voz! Me senti perdido, mas imediatamente recorri a meus olhos, te olhar resultaria no sinônimo do meu sentimento e você sentiria o calor de estarmos juntos, e ali pude me dar conta da minha cegueira! O que faço? Estou decidido! Caminharei, embora eu não tenha pernas, e estarei contigo, ali, frente a frente, confessarei o que meu coração sente quando ao acordar você não está ao meu lado. Você me perguntou o que é o amor, já conhece a minha resposta.

Traducido al portugués por Bárbara Meirelles (@Meirellesbabi)



"Amour"

Aujourd'hui je me suis réveillé avec le désir de te prendre dans mes bras, mais je n'avais pas de bras! Alors j'ai pensé, je te chuchoterai à l'oreille de manière telle que tu sentes mes mains t'entourant, mais il me manquait la voix! Je me suis senti perdu, mais immédiatement j'ai recouru à mes yeux, te regarder semblerait synonyme de mon sentiment et tu sentirais la chaleur d'être ensemble, et là j'ai pu me rendre compte de ma cécité! Qu'est-ce que je fais! Je suis décidé, je marcherai, bien que je me trouve sans jambes, et je serai avec toi et seulement là, face à face, je confesserai ce que mon cœur sent quand en me réveillant tu n'es pas à mes côtés. Tu m'as demandé qu’est-ce que l'amour, tu connais déjà ma réponse!

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



"Љубов"

Денес се разбудив со желба да те прегрнам, но немав раце! Тогаш помислив да ти шепнам на таков начин што ќе ги почувствуваш рацеве околу тебе, но немав глас! Се чувствував изгубено, но веднаш ги свртив очиве, преку поглед ќе ти ги пренесев чувствата и ќе ја почувствуваше топлината од тоа што сме заедно, но тогаш сфатив дека сум слеп! Што да правам! Одлучен сум дека и да останам без нозе, ќе одам дури не дојдам до тебе и таму, лице во лице, ќе ти признаам што чувствува моето срце кога ќе се разбудам а ти не си до мене. Ме праша што е љубов, веќе го знаеш мојот одговор!

Traducido al macedonio por Arso Risteki (@arso_r)

miércoles, 1 de diciembre de 2010

VACIEMOS LA MOCHILA

“Vaciemos la mochila”

No les pasa que cada mañana al abrir el placard se encuentran con infinidad de prendas que ya no usan? Es increíble, pero pueden pasar años y allí siguen, apretujadas, sin que atinemos siquiera a reacomodarlas. Pensaron en algún momento desprenderse de lo que no se utiliza? O, mejor dicho, es importante mantener algo que permitió que nos luciéramos en una época y que ya no forma parte de nuestro presente? Para qué seguir cargando esa mochila? Si comprendemos la sinrazón del placar, podremos cambiar la mirada y trasladarlo a la propia vida. Muchas veces llenamos nuestro interior con un amor no correspondido y lo dejamos allí, latente, esperando ilusionados que llegue el día que sienta lo mismo por nosotros. También guardamos nostalgias de quienes alguna vez nos acompañaron en la ruta o colgamos recuerdos que sólo ocupan lugar y no nos dejan espacio para ver un nuevo horizonte. Por eso es tiempo de abandonar las cargas del pasado y caminar más livianos vaciándonos de todas ellas. Imitemos al mar y arrojemos todo lo que ya no nos pertenece. Hagámoslo ahora que podemos, tal vez en ese desprendimiento, en ese saber que los dejamos ir, esté la llave que abra otra puerta, aquélla que quizá tiempo atrás ignoramos y hoy, con más lugar adentro nuestro, nos damos la oportunidad de traspasar.

Hugo Accardi



"Svuotiamo lo zaino"

Non le succede che ogni mattina aprendo l’armadio si trovi un’infinità di vestiti che non usa più? È incredibile, però possono passare anni ed essi lì rimangono, affollati, senza nemmeno che li riordiniamo. Pensò in alcun momento di liberarsi di ciò che non utilizza? O, meglio, è importante qualcosa che un tempo ci ha permesso di brillare ed ora non è più parte del nostro presente? Perché continuare a caricare questo zaino? Se comprendessimo la metafora dell’armadio, potremmo cambiare la visione e trasportarla nella propria vita. Spesso riempiamo il nostro interno con un amore mal corrisposto e lo lasciamo lì, dormiente, sperando illudendoci che arriverà il giorno in cui proverà i nostri stessi sentimenti. Spesso conserviamo la nostalgia per coloro che ci accompagnarono lungo il cammino o ci aggrappiamo a ricordi che solo occupano spazio e non lasciamo il posto per un nuovo orizzonte. Per questo motivo è tempo di abbandonare i carichi del passato e di camminare più leggeri svuotandoci di tutti essi. È il momento d’imitare il mare e di buttare via tutto ciò che non ci appartiene. Facciamo ora quello che possiamo, forse in questo distacco, in questa consapevolezza che li abbiamo lasciati andare, sta la chiave che apre un’altra porta, quella che forse un tempo abbiamo ignorato ed oggi, con più spazio dentro di noi, ci da la possibilità di trapassare.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)


"Vidons le sac à dos"

Ne vous arrive-t-il pas que chaque matin en ouvrant le placard vous vous retrouvez avec une infinité de vêtements que vous n’utilisez plus? C’est incroyable, mais il peut se passer des années et ils continuent d’être là, écrasés, sans même que nous pensions à les réarranger. Avez-vous pensé à un moment de vous détacher de ce qui n'est pas utilisé ? Ou plutôt, est-il important de garder quelque chose qui a permis que nous nous parassions à une époque et qui ne fait déjà plus partie de notre présent ? Pourquoi continuer de charger ce sac à dos ? Si nous avons compris la métaphore du placard, nous pouvons changer le regard et le déplacer à la propre vie. Plusieurs fois nous remplissons notre intérieur d’amour non correspondu et le laissons là, latent, en attendant illusionnés qu’arrive le jour où il sentira la même chose que nous. Nous gardons aussi une nostalgie de ceux qui une fois nous ont accompagnés sur la route ou accrochons des souvenirs qui seulement occupent de la place et ne nous laissent pas d'espace pour voir un nouvel horizon. C’est pour cela qu’il est temps d'abandonner les charges du passé et de marcher plus léger en nous en vidant. C'est le moment d'imiter la mer et lancer tout ce qui ne nous appartient pas. Faisons-le maintenant tant que nous pouvons, peut-être dans ce détachement, dans ce savoir que nous les laissons s’en aller, soit la clef qui ouvre une autre porte, celle que peut-être un temps en arrière nous ignorions et aujourd'hui, avec plus de place au fond de nous, nous nous donnons l'opportunité de traverser.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)




"Let’s empty the backpack"

Doesn’t it happen to you that every morning when you open the closet you find infinity of clothing that you no longer use? It is amazing, but it may take years and they are still there, cramped, without even rearrange them thoughtfully. Have you thought at some moment to detach from what is not used? Or, rather, it is important to maintain something that allowed us to look good at a time and no longer forms part of our present? Why continue carrying that backpack? If we understand the metaphor of the closet, we can change the view and move it to one's own life. Often we fill our inner selves with an unrequited love and we leave it there, latent, waiting excited for the day that they feel the same. We also keep nostalgia of those who once had accompanied us on the path or hang memories that only occupy place and leave us with no space to see a new horizon. That is why it is time to leave the burdens of the past and walk lighter emptying ourselves of them all. It is time to imitate the sea and throw everything that does not belong to us. Let’s do it now that we can, perhaps in this detachment, in knowing that we let it go, is the key to open another door, one that perhaps some time ago we ignored and today, with more room inside ourselves, we give ourselves the opportunity to pass.



"Ајде да го испразните ранец"

Зарем тоа не ви случува вам, кои секое утро кога ќе го отворите плакарот да се сретнете со бесконечност од облека која веќе не ја користите? Неверојатно е, но тоа може да потрае со години и тие се уште се таму, збиени, без дури и да ги преуредите. Дали сте помислиле во некој момент да се одделите од она што не се користи? Или, всушност, важно е да се задржи нешто што ни овозможило да изгледаме добро некогаш и веќе не е дел од нашата сегашност? Зошто да продолжиме носеше на тој ранец? Ако ја разбираме метафората на плакарот, можеме да го промениме погледот и да го преместиме во сопствениот живот. Често се исполнуваме самите себе со невозвратена љубов и го оставаме тоа чувство таму, латентно, чекајќи го возбудени денот кога тие се чувствуваат исто. Исто така ја задржуваме носталгијата за оние кои некогаш не придружувале на патот или задржуваме спомени кои само заземаат место и не остават простор да се види нов хоризонт. Тоа е причината зошто е време да го напушти товарот на минатото и да пролжиме понатаму полесни ослободувајчи се од нив. Време е да се имитира морето и да се фрли се што не припаѓа нам. Да го сториме тоа сега кога можеме, можеби во овој одвојување, знаејќи дека ние го пуштивме да си оди, е клучот за отворање на уште една врата, која можеби пред извесно време сме ја игнорирале и денес, со повеќе простор во самите себе, си даваме можност да продолжиме понатаму.

Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yyo_jj)


"Esvaziemos a mochila"

Não lhes acontece que cada manhã ao abrir o closet se encontram com uma infinita quantidade de roupas que já não usam? É incrível, mas podem passar anos e ali continuam, lotadas, sem que nós queiramos siquer organiza-las. Pensaram em algum momento em se desprender do que já não utilizam? Ou, melhor dizendo, é impotrante manter algo que permitiu que brilhemos em uma época e que já não faz parte do nosso presente? Para que, continuar carregando essa mochila? Se entendemos a metáfora do closet, podemos mudar o olhar e move-lo a própria vida. Muitas vezes enchemos nosso interior com um amor não correspondido e o deixamos ali, batendo, esperando iludidos para que chegue o dia que sinta o mesmo que nós. Também guardamos as saudades de quem alguma vez nos acompanharam na rota ou guardamos lembranças que só ocupam lugar e não nos deixam espaço para ver um novo horizonte. Por isso é tempo de abandonar as cargas do passado e caminhar mais leves nos vaziando de todas elas. Façamos agora que podemos, talvez neste desprendimento, neste saber que os deixamos ir, esta é a chave que abre outra porta, aquela que algum tempo atrás ignoramos e hoje, com mais lugar dentro de nós, nos damos a oportunidade de o transferir.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)