¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

lunes, 28 de febrero de 2011

CONFIANZA

"Confianza"

Qué vulnerables nos sentimos cuando entregamos nuestra confianza y no somos correspondidos! Qué nos lleva a creer ciegamente en el otro? Dónde quedó el valor de la palabra empeñada? Antes, darla y estrechar las manos era sinónimo de cheque al portador, hoy se convirtió en un simple papel que ni siquiera tiene fondos. Habrá que protegerse y estar preparados para no llenarnos el rostro de magullones. El muro está a la vista, sepamos reconocerlo y frenar nuestro paso a tiempo.

Hugo Accardi




"Confiança"

Como nos sentimos vulneráveis quando entregamos nossa confiança e não somos correspondidos! O que nos leva a crer cegamente no outro? Onde ficou o valor da palavra empenhada? Antes, dar e apertar as mãos era sinônimo de cheque ao portador, hoje se converteu em um mero papel que nem sequer tem fundos. Temos que nos proteger e estar preparados para não encher nosso rosto de contusões. O muro está à vista, saibamos reconhece-lo e frear nosso passo a tempo.

Traducido al portugués por Bárbara Meirelles (@Meirellesbabi) y Mariana Mortani (@MMortani)



"Fiducia"

Ci sentiamo tanto vulnerabili quando offriamo la nostra fiducia e non siamo corrisposti! Cosa ci fa credere nell’altro alla cieca? Dov’è finito il valore della parola data? Prima, dare la parola e darsi le mani era sinonimo di assegno al portatore, oggi invece significa un semplice pezzo di carta che nemmeno ha fondi. Bisogna proteggersi ed essere preparati a non riempirsi la faccia di contusioni. Il muro è visibile, dobbiamo saper riconoscerlo e frenare il nostro passo in tempo.

Traducido al italiano por Paula Frondizi



“Trust”

How vulnerable we feel when we devote our trust without being compensated! What makes us believe someone blindly? Where is the value of the given word? Before, giving a word to someone and shaking hands was the same as a bearer cheque. Today it has become a simple piece of paper without funds. We need to protect ourselves and be ready, so that our face will not end up covered with bruises. We can see the wall, we need to recognize it and stop our step in time.

Traducido al inglés por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)



"Une confiance"

Qu‘est-ce que nous nous sentons vulnérables quand nous remettons notre confiance et ne sommes pas correspondus! Qu'est-ce qui nous amène à croire aveuglement en l’autre ? Où est restée la valeur du mot mis en gage? Avant, la donner et se serrer la main était synonyme d'un chèque au porteur, aujourd'hui il s'est converti en un simple papier qui n'a même pas de fonds. Il faudra se protéger et être préparé pour ne pas se remplir le visage de contusions. Le mur est à portée de vue, sachons le reconnaître et freiner notre pas à temps.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

miércoles, 23 de febrero de 2011

SER AUTENTICO

"Ser auténtico"

Para muchas personas la vida es un eterno carnaval donde sus días consisten en renovarse la careta. Por favor, tanto cuesta ser auténticos, es pedir demasiado tener que ser uno mismo, con defectos y virtudes? Con qué necesidad nos convertimos en lobos cuando la mayoría del tiempo llevamos el traje de caperucita! No es mejor decir lo que nos pasa en el preciso momento en que debemos expresarlo? No nos damos cuenta, pero lo único que logramos con esa actitud es perder la oportunidad de manifestarnos y resolver situaciones. Es como tener un gran globo inflado con helio, si no sabemos sostenerlo puede escapársenos de la mano y con él volarse todas aquellas palabras que callamos. Alguien recuperó alguna vez ese globo? Bueno, pongamos en práctica la frontalidad, es mucho mejor que el eterno silencio.

Hugo Accardi



"Ser autêntico"

Para muitas pessoas a vida é um eterno carnaval, onde seus dias consistem em renovar a sua máscara. Por favor, é tão difícil ser autêntico, é muito pedir que sejas você mesmo, com defeitos e virtudes? Com que necessidade nos transformamos em lobos quando a maioria do tempo estamos disfarçados de chapeuzinho! Não é melhor dizer o que está acontecendo no momento em que devemos expressá-lo? Não nos damos conta, mas a única coisa que conseguimos com essa atitude é perder a oportunidade de nos manifestar e resolver situações. É como ter um grande globo inflado com hélio, se não sabemos contê-lo pode escapar de nossa mão e com ele voar todas aquelas palavras que não dissemos. Alguém, alguma vez, recuperou a esse globo? Bom, coloquemos em prática o afrontamento, que é muito melhor do que o eterno silêncio.

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)


“Being Authentic”

For many people, life is a never ending carnival where their days consist of renovating the mask. Come on, it is so hard to be authentic, is it too much to ask for a person to be himself, with his or her defects and virtues? What is the need for us to become the wolves when most of the time we are dressed as little red riding hood! Isn’t it better to say whatever it is that happens to us in the moment we need to express it? We don’t realize, but the only thing we gain with this behavior is losing the opportunity to express ourselves and resolve situations. It is like having a big balloon inflated with helium; if we don’t know how to hold on to it, it can escape flying from our hands and with it all these words we don’t say. Did anyone ever recover this balloon? Well, let’s put in practice being direct, it is much better than the eternal silence.

Traducido al inglés por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)



“Essere autentici”

Per molte persone la vita è un eterno carnevale nel quale la vita quotidiana consiste nel rinnovarsi la maschera. Ma, per carità, è così difficile essere autentici?, essere se stessi, con i propri difetti e le proprie virtù è chiedere troppo? Perchè mai abbiamo così tanto bisogno di diventare lupi quando la maggior parte del tempo indossiamo l’abito di cappuccetto rosso? Non è forse meglio dire ciò che ci sta succedendo nel momento stesso in cui dobbiamo manifestarlo? Non ce ne rendiamo conto, ma l' unica cosa che otteniamo con questo atteggiamento è perdere l’occasione di manifestarci e risolvere le situazioni. E' come avere un grande pallone riempito di elio: se non lo sappiamo tenere stretto ci può sfuggire di mano e con esso possono volare via tutte le parole che non diciamo. Qualcuno ha mai recuperato questo pallone? Bene, mettiamo in pratica l'essere frontali, che è realmente molto meglio che il silenzio eterno.

Traducido al italiano por Floriana Canade (@flocanade) y Paula Frondizzi



"Être authentique"

Pour beaucoup de personnes la vie est un éternel carnaval où ses jours consistent à renouveler leur masque. S'il vous plaît, cela coûte tellement d'être authentique, c’est trop demander d’avoir à être soi-même, avec des défauts et des vertus? Avec quelle nécessité nous nous convertissons en loups quand la plupart du temps nous portons le costume du petit chaperon! N'est-il pas mieux de dire ce qui nous arrive au moment précis où nous devons l'exprimer ? Nous ne nous rendons pas compte, mais la seule chose que nous obtenons avec cette attitude c‘est perdre l'opportunité de nous manifester et de résoudre des situations. C’est comme d'avoir un grand ballon gonflé à l'hélium, si nous ne savons pas le soutenir il peut nous échapper des mains et avec lui s'envoler tous ces mots que nous taisons. Quelqu'un a-t-il une fois récupéré ce ballon ? Bon, mettons en pratique la frontalité, c’est bien mieux que l’éternel silence.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



"Да се биде автентичен"

За многу луѓе животот е карневал кој никогаш не завршува, каде деновите се состојат од обновување на маската. Ве молам, толку ли е тешко да се биде автентичен, премногу ли е да се бара еден човек да биде свој, со сите доблести и маани? Која е потребата да стануваме волци кога поголемиот дел од времето го носиме костимот на Црвенкапа! Нели е подобро е да кажеме што ни се случува во моментот во кој треба да го изразиме тоа? Го забележуваме тоа, но единственото нешто што го постигнуваме со таквото однесување е губење на шансата да се изразиме и да ги решиме ситуациите. Тоа е како да се има голем балон исполнет со хелиум, ако не знаеме да го задржиме може да ни излета од рацете и со него да заминат сите оние зборови кои ги премолчуваме. Некој некогаш успеал да го врати тој балон? Затоа, да започнеме да бидеме директни, многу е подобро отколку вечно да молчиме.

Traducido al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_JJ)



להיות אותנטי

להיות אותנטיבשביל הרבה אנשים, החיים הם קרנבל שלא נגמר, בו יום יום הם דואגים לחדש את המסכה. האם זה כל כך קשה להיות אותנטי, האם זה יותר מדי לבקש מהאנשים להיות עצמם, עם היתרונות והחסרונות שלהם? מה הצורך שלנו להפוך לזאבים כאשר רוב הזמן אנחנו לבושים כמו כיפה אדומה! לא עדיף להגיד מה עובר עלינו ברגע בו אנחנו צריכים להביע את זה? אנחנו לא שמים לב אבל הדבר היחידי שאנחנו משיגים עם ההתנהגות הזאת הוא לאבד את ההזדמנות לבטא את עצמנו ולפתור מצבים. זה כמו שיהיה לנו בלון מלא בהליום; אם לא נדע איך לאחוז בו, הוא יברח לנו מהידיים במעופה ואיתו כל המילים שלא אמרנו. האם מישהו הצליח אי פעם להשיב לעצמו את הבלון הזה? בואו נתרגל להיות אמיתיים, זה הרבה יותר טוב מאשר השקט הנצחי

Traducido al hebreo por Tal Rosenzweig (@Suenoazul)



"Benetazkoa izatea"

Pertsona askorentza, bizitza, egunero dagoen inauteri bat da eta beraien lana egunero beren mozorroa berritzea izango da. Mesedez, hainbeste kostatzen al da benetazkoa izatea, asko eskatzea da bakoitza den bezelakoa izatea, bakoitzak dituaen akats eta bertuteekin? Zein beharrekin bihurtzen gara otso ordu gehienak "Txanogorritxu"-z jantzita bagabiltz?! Ez al da hobe gertatzen zaiguna momentu berean esatea? Ez gara ohartzen, baina jarrera honi esker manifestatzeko eta gauzak konpontzeko dagoen aukera bakarra galtzen dugu. Helioz beteriko puxika bat bezelakoa da, heltzen ez badakizu eskuetatik ihes egin lezake eta honekin batera, ihes egingo lukete esangabeko hitz guztiak. Norbaitek, noizbait berreskuratu ahal du puxika hura? Bueno, aurrez-aurre joatea, betirako isiltasuna baino askoz ere hobea da.

Traducido al euskera por Naroa Sumillera (@Desdemuylejoss)

viernes, 18 de febrero de 2011

HUELLAS

"Huellas"

Siempre agradezco que caminen por este, mi continente, y dejen en él marcadas sus huellas. Es algo que valoro mucho, ya que el verlas renueva mi energía. Seguramente ciertas huellas que vamos dejando en el camino se borrarán con el paso de los años. Más, es también cierto que, con cada crecimiento personal, aquéllas que antes desaparecían fácilmente hoy tengo el claro convencimiento que echarán raíces y perdurarán en el tiempo. Y esto es lo más importante de la vida, el que siempre nos recuerden. Por eso debemos comprender que nuestro paso por este mundo no sea sólo el transitarlo, sino estar dispuestos a quedarnos en él aun no estando.

Hugo Accardi



“Pegadas”

Sempre agradeço que caminhem por este meu continente e nele deixem marcadas suas pegadas. É algo que valorizo muito, já que ver-las renova minha energia. Com certeza algumas pegadas que vamos deixando no caminho se apagarão com o passar dos anos, mas também é certo que, com cada crescimento pessoal, àquelas que antes desapareciam facilmente, hoje tenho o claro convencimento que deixarão raízes e perdurarão com o tempo. E isto é o mais importante da vida, aquilo que sempre nos lembrará. Por isso devemos compreender que nossa passagem por este mundo não será apenas transitar por ele, e sim estarmos dispostos a ficarmos nele mesmo não estando.

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)



“Traces”

Je remercie toujours que vous marchiez ici, sur mon continent, et laissiez sur lui vos traces marquées. C'est quelque chose que j'estime beaucoup, puisque les voir renouvèle mon énergie. Sûrement certaines traces que nous laissons sur le chemin s'effaceront au fil des années. Mais, il est aussi certain que, avec chaque croissance personnelle, celles qui avant disparaissaient facilement aujourd'hui j'ai la ferme conviction qu’elles prendront racines et perdureront dans le temps. Et ça c'est le plus important dans la vie, qu’on se souvienne toujours de nous. C’est pour cela que nous devons comprendre que notre passage dans ce monde n'est pas seulement fait pour y circuler, mais pour être disposés à y rester même en n'y étant pas.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



“Orme”

Sempre ringrazio que voi camminiate su questo mio continente e lasciate su di esso le vostre orme. Do a questo un grande valore perchè vederle rinnova la mia energia. È vero che certe orme che lasciamo sulla via si cancelleranno col trascorrere degli anni. Ma è anche vero che con ogni crescita personale quelle che prima sparivano facilmente -ne sono certo- affonderanno le radici e perdureranno nel tempo. E questa è la cosa più importante nella vita, l'essere sempre ricordati. Per questo motivo dobbiamo sempre capire che il nostro passaggio in questo mondo non deve essere solo un transito ma bensì dobbiamo essere disposti a rimanerci anche quando non ci siamo più.

Traducido al italiano por Paula Frondizzi



“Footprints”

I am always thankful that you walk through it, my continent, and leave marks of your footprints. It is something I very much value, as when I see them, my energy renovates. Surely, some footprints we leave on the way are being erased with the passage of time. Moreover, it is also true that with each personal growing, those footprints that before disappeared easily, today I am convinced, will lay roots and endure through time. And this is the most important thing in life, the thing that always makes us remember. That is why we have to understand that our step in this world should not only exist to pass through it, but to be ready to stay in it even when we are no longer there.

Traducido al inglés por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)

martes, 15 de febrero de 2011

ALLA VOY

"Allá voy"

Hoy desperté con el deseo de viajar, de recorrerte por completo, desde tu frondoso norte hasta tu escarpado sur. Quiero atravesar tu continente de punta a punta, sentir cada curva, arroparme con el calor de tu suave asfalto y relajarme con la inmensidad del paisaje que se va dibujando ante mis ojos. Sólo me detendría para llenar mi tanque de nueva energía y con ella asegurar el rumbo para que no queden espacios sin visitar. Allá voy, con mi licencia para amarte tengo el privilegio de conducir hasta con los ojos cerrados.

Hugo Accardi



"Vado lì"

Oggi mi sono svegliato con la voglia di viaggiare, di percorrerti completamente, dal tuo lussureggiante Nord fino al tuo ripido Sud. Desidero attraversare il tuo continente da estremità a estremità, sentire ogni sporgenza, avvolgermi con il calore del tuo morbido asfalto e rilassarmi con l’immensità del paesaggio che sta prendendo forma davanti ai miei occhi. Mi fermerei solo per riempire il mio serbatoio di nuova energia e con essa garantirmi il cammino affinché non restino più spazi inesplorati. Vado lì, con il mio nullaosta per amarti ho il privilegio di guidare perfino con gli occhi chiusi.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)



"Là-bas je vais"

Aujourd'hui je me suis éveillé avec le désir de voyager, de te parcourir complètement, de ton nord dense à ton sud escarpé. Je veux traverser ton continent de bout à bout, sentir chaque courbe, me couvrir avec la chaleur en ton asphalte doux et me détendre avec l'immensité du paysage qui se dessine devant mes yeux. Je m'arrêterais seulement pour remplir mon réservoir de nouvelle énergie et avec elle assurer la direction pour qu’il n’y ait aucun espace pas visité. Là-bas je vais, avec mon permis de t'aimer j'ai le privilège de conduire même avec les yeux fermés.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



“Aqui vou eu”

Hoje eu acordei com o desejo de viajar, te recorrer completamente, do seu exuberante norte até o seu áspero sul. Quero atravasar seu continente de ponta a ponta, sentir cada curva, me vestir com o calor de seu suave asfalto e relaxar com a imensidão da paisagem que está sendo desenhada diante dos meus olhos. Eu só teria que encher meu tanque com uma nova energia e ter certeza do rumo para que não faltem espaços a visitar. Aqui vou eu, com minha licença para te amar tenho o privilégio de dirigir até com os olhos fechados.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)



“Here I go”

Today I woke up with the desire to travel, to completely travel through you, from your leafy north to your steep south. I want to cross your continent from point to point, feel every curve, to wrap myself up with the heat of your smooth asphalt and relax with the immensity of the landscape that is being drawn in front of my eyes. I would only stop to fill my tank with new energy and with it assure the course so that there won’t be any places untraveled. There I go, with my license to love you I have the privilege to drive even with my eyes closed.



"הנה אני בא"


היום התעוררתי עם הרצון לטייל, לעבור לגמרי דרכך, מהצפון הפרחוני שלך עד הדרום המשופע. אני רוצה לחצות את היבשת שלך מקצה לקצה, להרגיש כל קימור, לעטוף את עצמי בחום מהאספלט החלק שלך ולהירגע עם העוצמה של הנוף שמצויר מול העיניים שלי. אני אעצור רק כדי למלא את המיכל שלי באנרגיה חדשה ואיתה אבדוק את המסלול שלי כדי שלבטח לא תשאר שום נקודה בה לא אעבור. הנה אני בא, עם הרשיון שלי לאהוב אותך יש לי את הזכות המיוחדת לנהוג אפילו בעיניים עצומות


Traducido al inglés y al hebreo por Tal Rosenzwieg (@SuenoAzul)

jueves, 10 de febrero de 2011

SOLEDAD

"Soledad"

Alguna vez se sintieron solos, tanto que ni siquiera la soledad los acompañaba? Parece irónico, pero quedar huérfanos de soledad es el propio vacío. O acaso en los momentos en que estamos con nosotros mismos no tenemos una conversación con la soledad, un ida y vuelta de preguntas y respuestas? Y quién creen que nos responde? Por eso pienso que únicamente nos encontramos sin compañía cuando hasta ese diálogo es inexistente. Y de lo que hablo es de un lugar no querido, no pretendido, porque la naturaleza del ser humano es vivir en sociedad, interactuando con el semejante. Y qué vemos del otro lado del mostrador o en la otra vereda? Qué sucede cuando es uno el que se aísla a pesar de tener todo aquello que lo satisface y no desea compartir sus emociones entre pares convirtiéndose en un autista social? Acaso esto no es lo que se observa en la gran mayoría de las personalidades actuales, que se sienten más cómodos manteniendo conversaciones a través de mensajes de texto telefónicos o de redes sociales? Tengamos cuidado con esto, reflexionemos, las máquinas avanzan de manera acelerada! No vaya a ser que en un futuro no muy lejano sean ellas las que disfruten y decidan cambiarnos por un modelo mejor.

Hugo Accardi



"Solitudine"

Qualche volta si sentirono così soli che nemmeno la solitudine vi accompagnava? Sembra ironico, però restar orfani della solitudine è il vuoto proprio! O forse nei momenti nei quali siamo con noi stessi non abbiamo una conversazione con la solitudine, un'andata e ritorno di domande e risposte? E chi credete che ci risponda? Per questo penso che ci troviamo unicamente senza compagnia quando perfino quel dialogo non esiste. E ciò di cui parlo è un luogo indesiderato, non intenzionale, perché è nella natura dell'essere umano vivere in società, interagendo con i propri simili. E cosa vediamo dall'altro lato del contatore o del marciapiede? Cosa succede quando uno si isola nonostante abbia tutto ciò che lo possa soddisfare e non desidera condividere le sue emozioni con i suoi pari convertendosi in un autistico sociale? Non è forse ciò che si osserva nella maggior parte delle personalità attuali, che si sentono più a proprio agio svolgendo conversazioni tramite i messaggini telefonici o nei social network? Prestiamo attenzione a questo, riflettiamo, le macchine avanzano rapidamente! non sia che in un futuro non troppo lontano siano loro che gioiscano e decidano di cambiarci per un modello migliore.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)



"Solitude"

Est-ce qu’une fois vous vous êtes déjà sentis seuls, tellement que même la solitude ne vous accompagnait pas ? Ça semble ironique, mais rester orphelins de solitude c’est le propre vide. Ou n’est-il pas que dans les moments où nous sommes avec nous-mêmes n'avons-nous pas de conversation avec la solitude, un aller et retour de questions et de réponses ? Et qui croyez-vous qui nous répond ? C’est pour cela que je pense que nous nous trouvons sans compagnie uniquement quand même ce dialogue est inexistant. Et ce dont je parle c’est d'un lieu non voulu, non prétendu, parce que la nature de l'être humain est de vivre dans une société, interagissant avec le semblable. Et qu'est-ce que nous voyons de l'autre côté du comptoir ou sur l'autre trottoir ? Qu'est-ce qui arrive quand c'est la personne même qui s’isole bien qu'elle ait tout ce qui le satisfait et ne désire pas partager ses émotions avec ces proches se convertissant en un autiste social ? N'est-ce pas cela qui est observé dans la grande majorité des personnalités actuelles, qui se sentent plus confortables maintenant des conversations à travers de texto ou de réseaux sociaux ? Prenons garde à cela, réfléchissons, les machines avancent de manière accélérée ! N'allez pas faire que dans un avenir non très lointain ce soient elles qui jouissent et décident de nous changer pour un meilleur modèle.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



“Loneliness”

Have you ever felt so alone that not even the solitude was your companion? It seems ironic, but to be an orphan of loneliness it's the emptiness itself. In those moments in which you are all by yourself, haven’t you talked at all with your aloneness? In a ping pong of questions and answers? And who do you think answers us? That's why I think we only find ourselves completely alone, if we are missing that dialogue between ourselves and our loneliness. I'm talking about an unwanted place, because as human beings we have the need to live in a society where we can interact with our peers. What do we see on the sidewalk? What do we see at the other side of the counter? What happens when you decide to keep yourself in isolation, you don't share your feelings with your peers, and you become an autistic antisocial human being? Don’t you notice that this is what happens nowadays? People feel much more comfortable maintaining conversations through text messages or social networks than face to face. We should be careful, pay attention, cool down… Technology evolves very rapidly! In the near future, machines could be the ones taking control and changing us for more superior models.

Traducido al inglés por Julia Guzmán (@JuleR3)



"Solidão"

Alguma vez se sentiram tão sozinhos, que nem sequer a solidão os acompanhava? Parece irônico, mas ficar órfãos de solidão é o próprio vazio. Ou talvez nos momentos em que estamos com nós mesmos não tenhamos uma conversa com a solidão, uma ida e volta de perguntas e respostas. E quem vocês acreditam que nos responde? Por isso penso que unicamente estamos sem companhia quando até esse diálogo é inexistente. E eu estou falando de um lugar indesejável, não pretendido, porque a natureza do ser humano é viver em sociedade, interagindo com o semelhante. E o que vemos através da tela ou na outra calçada? O que acontece quando é um o que se isola, apesar de ter tudo aquilo que o satisfaz, mas não deseja compartilhar suas emoções entre pares convertendo-se em um autista social? Talvez isso não seja o que se observa na grande maioria das personalidades atuais, que se sentem mais cômodas mantendo conversas através de mensagens de textos telefônicos ou de redes sociais. Tenhamos cuidado com isso, reflexionemos, as máquinas avançam de maneira acelerada! Não pode ser que em um futuro não muito longe sejam elas as que desfrutem e decidam mudar-nos por um modelo melhor.

Traducido al portugués por Bárbara Meirelles (@Meirellesbabi)



"שקט"
האם אי פעם הרגשת לבד, כל כך לבד שאפילו הבדידות עצמה לא מלווה אותך? נשמע אירוני אבל להשאר יתומים על ידי הבדידות זו הריקנות עצמה. או האם זה לא המצב שברגעים בהם אנחנו עם עצמנו אנחנו מנהלים שיחה עם הבדידות, הלוך וחזור שאלות ותשובות? ומי אתם חושבים עונה לנו? זו הסיבה שאני חושב שלהשאר לגמרי לבד זה כאשר אפילו הדיאלוג הזה לא קיים. ואני מדבר על מקום לא אהוב, לא רצוי, כי אנחנו כבני אדם במקורנו שואפים לגור בתוך חברה, ליצור קשר עם אנשים כמונו. ומה אנחנו רואים בצד השני של השולחן או בעבר השני של המדרכה? מה קורה כשמישהו מבודד את עצמו למרות שיש לו כל מה שהוא צריך והוא לא רוצה לשתף אחרים ברגשות שלו, נהפך לאוטיסט חברתי? האם זה לא מה שאנחנו רואים אצל רוב האנשים היום, שמרגישים יותר נוח לנהל שיחות דרך הודעות טקסט או בהתכתבות ברשתות באינטרנט? אנחנו צריכים להיזהר, להרהר על כך, המכונות מתקדמות בתאוצה! אחרת בעתיד הלא כל כך רחוק יהיו אלו המכונות שנהנות ומחליטות להחליף אותנו במודל טוב יותר

Traducido al hebreo por Tal Resenzweig (@SuenoAzul)

A SILVIA

"A Silvia"

Qué rápido transcurre el tiempo, si parece que fue ayer cuando me soltaste la mano por última vez! Permitime que cierre los ojos y vuelva a ver tu figura subiendo a ese tren que te hizo viajar rumbo al país de mis recuerdos, es una manera de traerte hacia mi, tanto como cuando te busco en las noches estrelladas zambulléndome en ese infinito universo hasta encontrar la estrella que dé más brillo. Sé que estás allí y sé también que estás aquí, te percibo acompañando mis palabras, dándoles la forma que las inmortalicen y se presten a la lectura de un mañana que siempre llega. Por eso te busco y por eso te visito nuevamente, como lo vengo haciendo cada día desde hace diez febreros y como lo seguiré haciendo a lo largo de mi camino, hasta que llegue también mi hora de subir a ese tren.

Hugo Accardi



“A Silvia”

Que rápido passa o tempo, parece que foi ontem quando você soltou minha mão pela última vez! Permite-me que feche os olhos e volte a ver tua figura subindo nesse trem que te fez viajar rumo ao país das minhas lembranças, é uma maneira de trazer você até mim, tanto como quando te procuro nas noites estreladas mergulhando nesse infinito universo até encontrar a estrela que brilha mais. Sei que está ali e sei também que está aqui, percebo-te acompanhando minhas palavras, dando-lhes a forma que as imortalizam e prestam-se à leitura de um amanhã que sempre chega. Por isso te busco e por isso te visito novamente, como venho fazendo cada dia há dez fevereiros e como seguirei fazendo ao longo do meu caminho, até que chegue também minha hora de subir nesse trem.

Traducido al portugués por Bruna Vasconcelos Marqueto Nogueira (@Brunavmn)



"À Silvia"

Que le temps passe vite, s'il semble que c’était hier quand tu m'as lâché la main pour la dernière fois! Permets-moi de fermer les yeux et voir de nouveau ta silhouette montant dans ce train qui t'a fait voyager en direction du pays de mes souvenirs, c’est une manière de t’amener vers moi, tant comme quand je te cherche dans les nuits étoilées me plongeant dans cet univers infini jusqu'à trouver l'étoile qui à le plus un éclat. Je sais que tu es là-bas et je sais aussi que tu es ici, je te perçois accompagnant mes mots, leur donnant la forme qui les immortalisent et se prêtent à la lecture d'un demain qui arrive toujours. C’est pour cela que je te cherche et pour cela que je te rends visite à nouveau, comme je le fais chaque jour depuis dixfévriers et comme je continuerai de le faire tout au long de mon chemin, jusqu'à ce qu’arrive aussi mon heure de monter dans ce train.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

domingo, 6 de febrero de 2011

SI SUPIERAS

"Si supieras"

Si supieras el vacío que dejaste cuando tus alas se desplegaron para volar por otros cielos. Si supieras que desde ese preciso momento mis mañanas ya no encuentran tu frente para darle mi beso de despedida. Si supieras las veces que suena el teléfono e imagino encontrar tu voz del otro lado. Si supieras que tu cuarto es mi refugio y el único ambiente de la casa donde siguen intactas las huellas de tu infancia y tu adolescencia y que allí permanezco con el único afán de que ellas me lleven hacia vos para redescubrirte. Si supieras que hoy estoy escribiendo todo esto para que lo leas y te dieras cuenta lo que callo cada vez que estamos juntos, tal vez entendieses lo mucho que te extraño.

Hugo Accardi



"Se você soubesse"

Se você soubesse o vazio que deixou quando suas asas se desgrudaram para voar por outros céus. Se você soubesse que desde esse preciso momento minhas manhãs já não encontram seu rosto para dar meu beijo de despedida. Se você soubesse as vezes que toca o telefone e imagino encontrar sua voz do outro lado. Se você soubesse que seu quarto é meu refúgio e o único ambiente da casa onde seguem intactos os traços da sua infância e da sua adolescência e que ali permaneço com a única ânsia de que eles me levem até você para que eu te redescubra. Se você soubesse que hoje estou escrevendo tudo isso para que você leia e se dê conta do que eu deixo de falar cada vez que estamos juntos, talvez você entendesse o quanto eu sinto saudades.

Traducido al portugués por Bárbara Meirelles (@Meirellesbabi)



“If you knew”

If you knew the emptiness you left behind when your wings unfolded to travel through other skies. If you knew that since that precise moment my mornings no longer find your forehead to kiss it goodbye. If you knew how many times the phone rings and I imagine hearing your voice on the other side. If you knew that your room is my refugee and the only room in the house where the footsteps of your childhood and adolescence remain intact and it is there where I stay with the desire that those footsteps will lead me to you, to rediscover you. If you knew that today I write all this for you to read and realize all those things I don’t say every time we are together, maybe you would understand how much I miss you.


"אם היית יודעת

אם היית יודעת איזה חלל ריק השארת מאחורייך כשפרסת כנפיים כדי לעוף דרך שמיים אחרים. אם היית יודעת שמאז אותו רגע הבקרים שלי יותר לא מוצאים את המצח שלך כדי לתת לו נשיקת פרידה. אם היית יודעת כמה פעמים הטלפון מצלצל ואני מדמיין שאני שומע את הקול שלך בצד השני. אם היית יודעת שהחדר שלך הוא המקלט שלי והחדר היחידי בבית בו העקבות מהילדות והנעורים שלך נשארו שלמות וזה החדר הזה בו אני נשאר עם הציפייה שהעקבות האלו יובילו אותי אליך, לגלות אותך מחדש. אם היית יודעת שהיום אני כותב את כל זה כדי שתקראי ותדעי על כל הדברים שאני שומר בלב כשאנחנו ביחד, אולי ככה תביני כמה אני מתגעגע.

Traducido al inglés y al hebreo por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)



"Se sapessi"

Se sapessi il vuoto che hai lasciato quando le tue ali si spiegarono per volare verso altri cieli. Se sapessi che da quel preciso istante nelle mie mattine ora non trovavo più la tua fronte per salutarti con un bacio. Se sapessi quante volte al suono del telefono ho immaginato di trovare la tua voce sull'altro lato. Se sapessi che la tua stanza è il mio rifugio e l'unico luogo della casa dove restano intatte le orme della tua infanzia e della tua adolescenza e lì rimango con l'unico desiderio che esse mi conducano a te per riscoprirti. Se sapessi che oggi sto scrivendo tutto questo affinché tu lo legga e capisca ciò che io taccio ogni volta che stiamo insieme, cosicché tu comprenda che mi manchi tanto.

Traducido al italiano por Irena Tettamanti (@iretettamanti)




"Si tu savais"

Si tu savais le vide que tu as laissé quand tes ailes se sont déployées pour voler par d'autres cieux. Si tu savais que depuis ce moment précis mes matins ne trouvent plus ton front pour lui donner mon baiser d'adieux. Si tu savais les fois que le téléphone sonne et j'imagine trouver ta voix de l'autre côté. Si tu savais que ta chambre est mon refuge et l'unique endroit de la maison où restent intactes les traces de ton enfance et de ton adolescence et que là je reste avec le désir unique qu'elles me portent vers toi pour te redécouvrir. Si tu savais qu'aujourd'hui j'écris tout cela pour que tu le lises et te rendes compte de ce que je tais chaque fois que nous sommes ensemble, peut-être tu comprendrais à quel point tu me manques.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)