¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

jueves, 4 de noviembre de 2010

ESE NIÑO QUE FUI

“Ese niño que fui”

Alguna vez escribí, si preguntaran nuevamente qué me gustaría ser cuando llegue a grande, la respuesta sería, sin dudar un segundo, “volver a ser niño”. Y de eso se trata este viaje, en el que deseo me acompañen y disfruten, como yo, de aquellas vivencias cuando la edad de la inocencia formaba parte de mis días.

Llegó la hora de partir, prepárense para ingresar al túnel del tiempo que vamos a trasladarnos juntos hacia mi infancia. Dónde caeremos? ...

… es la madrugada del 6 de enero de 1965, me desperezo, pero no puedo abrir bien los ojos, es muy temprano, hay claridad porque estamos en verano pero no tengo idea de la hora -mi primer reloj llegaría recién al tomar la Comunión y para eso faltan unos años-, estoy ansioso, quisiera levantarme pero todavía mi coraje no es el suficiente para enfrentar circunstancias imprevistas. Qué hago!!! Sé que a metros de mi cama se encuentra la ilusión, mi corazón late cada vez más fuerte, habrán podido leer mi carta entre tantas miles que les llegan? Mi hermana sigue durmiendo, la despierto? Escucho ruidos, serán ellos? Me tapo con mis sábanas, no quiero que me vean despierto. Cuántas cosas pasan por mi cabeza!!! Tomo la decisión, tengo que ir, pero no puedo hacerlo solo, mi valentía es limitada y necesito apoyo. Patri levantate y no hagas ruido que papá y mamá duermen, ya pasaron los reyes!!! Vamos juntos a ver qué nos dejaron? Obviamente no esperé la respuesta, la tomé de mi mano y avanzamos hacia el comedor, el lugar elegido para dejar el pasto y el agua para los camellos y nuestros zapatos. Se habrán ido? Tengo la sensación de encontrarme con alguno de ellos, no digo nada y sigo caminando con mi hermana. Miraaaa!!! exclama ella y mis ojos, ya bien abiertos, se dirigen directamente al paisaje que se amontona sobre mis zapatos. El agua y el pasto ya no están, me asombra como en años anteriores, pero resulta más importante zambullirme en esa montaña de paquetes. A medida que voy abriéndolos mi cara va transformándose y se llena de muecas, estoy feliz, me trajeron el equipo completo de Boca Juniors, camiseta, pantalón, medias y hasta un par de botines “sacachispas”!!! y eso no era todo, ahí estaba ella, envuelta en otro papel, su figura no podía pasar desapercibida, era la frutilla de la torta, el combo ideal para convertirme en un jugador de fútbol, una pelota de cuero!!! Mi alegría era tan grande que mi hermana había pasado a segundo o tercer plano. Las nenas, ya se sabe, no juegan con los varones!!! Era hora de vestirme, estrenar todo y mostrarles a mis amigos la buena nueva. Y ahí estoy en la vereda, paradito de azul y amarillo con mi pelota nueva debajo del brazo esperando que me vea alguien y contarle lo bien que me trataron los reyes, pero nada, ni un alma en la calle. También, sólo a mi se me ocurre salir a la cancha a esa hora de la mañana!!! … Patri, Patri, no tenés ganas de jugar conmigo a la pelota? Dale!!!

Hugo Accardi




"Essa criança que eu fui"

Alguma vez escrevi que se perguntassem novamente o que eu gostaria de ser quando fosse grande a resposta seria, sem duvidar nenhum segundo: "voltar a ser criança". E disso se trata esta viagem, na qual desejo que me acompanhem e desfrutem, como eu, daquelas experiências de quando a idade da inocência era parte dos meus dias.

Chegou a hora de partir, preparem-se para entrar no túnel do tempo que vamos transladar juntos até a minha infância. Aonde cairemos?

... é madrugada de 6 de janeiro de 1965, me espreguiço, mas não posso abrir bem os olhos, é muito cedo, há claridade porque estamos no verão, mas não tenho ideia da hora - meu primeiro relojo chegaria mais tarde quando eu fosse receber a primeira Comunhão e pra isso ainda faltam alguns anos -, estou ansioso, queria me levantar, mas ainda não tinha coragem suficiente para enfrentar circunstâncias imprevistas. Que faço?! Sei que a metros da minha cama se encontra a ilusão, meu coração bate cada vez mais forte, será que puderam ler minha carta entre tantas milhares que chegam? Minha irmã segue dormindo, acordo-a? Escuto ruídos, serão eles? Me cubro com meus lençóis, não quero que me vejam acordado. Quantas coisas passam pela minha cabeça!!! Tomo a decisão, tenho que ir, mas não posso ir sozinho, minha valentia é limitada e necessito apoio. - Patri, levanta e não faça ruído que papai e mamãe estão dormindo, já passaram os reis magos!! Vamos juntos ver o que nos deixaram? Obviamente não esperei resposta, peguei na sua mão e avançamos até a sala de jantar, o lugar eleito para deixar o pasto e água para os camelos e nossos sapatos. Já terão ido? Tenho a sensação de que vou me encontrar com algum deles, não digo nada e continuo caminhando com minhã irmã. Olhaaaa!! Ela exclama e meus olhos, já bem abertos, se voltam diretamente à paisagem que se amontoa sobre meus sapatos. A água e o pasto já não estão, me assusta como nos anos anteriores, mas se torna mais importante mergulhar-me na montanha de pacotes. A medida que vou abrindo minha cara vai se transformando e se enche de caretas, estou feliz, me trouxeram o equipamento completo do Boca Juniors: camiseta, calça, meias e até um par de chuteiras "tirafaísca"!! E isso não era tudo, aí estava ela, coberta em outro papel, sua forma não podia passar despercebida, era o morango do bolo, o combo ideal para tornar-me um jogador de futebol, uma bola de couro!! Minha alegria era tão grande que minha irmã tinha passado para o segundo ou terceiro plano. As meninas, já se sabe, não brincam com os rapazes!!! Era hora de me vestir, estrear tudo e mostrar aos meus amigos a boa nova. E aí estou no caminho, paradinho de azul e amarelo com minha bola nova debaixo do braço esperando que alguém me veja para contar como me trataram bem os reis magos, mas nada, nenhuma alma na rua. Também, só a mim me ocorre de ir ao estádio a essa hora da manhã!! ... Patri, Patri, você quer jogar bola comigo?? Vamos!!!

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)



"Quel bambino che sono stato"

Una volta scrissi, se mi chiedessero nuovamente cosa mi piacerebbe fare da grande la risposta sarebbe, senza dubitare un secondo, "tornare ad essere bambino". Ed è di questo che si tratta questo viaggio, nel quale desidero che mi accompagniate e vi godiate, come me, di quelle esperienze quando l'età dell'innocenza faceva parte dei miei giorni.

È arrivato il momento di partire, preparatevi per entrare nel tunnel del tempo che ci porterà insieme alla mia infanzia. Dove cadremo?

...È la mattina del 6 gennario 1965, mi stiracchio, ma non riesco ad aprire bene gli occhi, è troppo presto, c'è chiarezza perché siamo in estate ma non ho idea di che ora sia -il mio primo orologio sarebbe arrivato nel giorno della mia prima Comunione e a quella mancano anni-, sono ansioso, vorrei alzarmi ma il mio coraggio non è ancora sufficiente ad affrontare le circostanze impreviste. Che faccio??? So che a metri dal mio letto si trova l'illusione, il mio cuore batte ogni volta piú forte, avranno potuto leggere la mia lettera tra le tante migliaia che gli arrivano? Mia sorella dorme ancora, la sveglio? Sento dei rumori, saranno loro? Mi infilo sotto le lenzuola, non voglio che mi vedano sveglio. Quante cose mi passano per la testa!!! Mi decido, devo andare, ma non posso farlo da solo, il mio coraggio è limitato e ha bisogno di appoggio. Patri, svegliati e non fare rumore che Papà e Mamma dormono, sono arrivati i Re Magi!!! Andiamo insieme a vedere che cosa ci hanno portato? Ovviamente non aspettai la risposta, la presi per mano e ci dirigemmo verso la sala da pranzo, il luogo scelto per lasciare il pasto e l'acqua per i cammelli e le nostre calze. Se ne saranno andati? Ho la sensazione di incontrare uno di loro, non dico niente e continuo a camminare con mia sorella. Guarda!!! esclama lei e i miei occhi, già ben aperti, si diriggono direttamente a ciò che si vede oltre le mie calze. L'acqua e il cibo non ci sono piú, mi sorprendo come gli anni precedenti, ma risulta piú importante buttarmi su quella montagna di pacchetti. Man mano che li apro, il mio viso va trasformandosi e si riempie di espressioni, sono felice, mi hanno portato la divisa completa del Boca Juniors, maglietta, pantaloni, calzoni e perfino un paio di scarpette coi tacchetti!!! E quello non era tutto, eccola là, avvolta in altra carta, la sua figura non poteva passare inosservata, era la ciliegina sulla torta, l'ideale per trasformarmi in un calciatore, un pallone di cuoio!!! La mia gioia era cosí grande che mia sorella era passata in secondo o in terzo piano. Le femmine, si sa, non giocano con i maschi!!! Era ora di vestirmi, mettermi tutto e mostrare ai miei amici la bella novità. Ed eccomi sul marciapiede, vestito di azzurro e giallo con il mio pallone nuovo sotto il braccio ad aspettare che qualcuno mi veda per raccontargli come erano stati gentili i Re Magi, ma nessuno, neanche un'anima viva per strada. Anche se, solo a me era venuto in mente di uscire di casa a quell'ora del mattino!!! ... Patri, Patri, non hai voglia di giocare con me a pallone? Dài!!!

Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)



"That child I was"

I once wrote, if they ask again what would I like to be when grow up, the answer would be, without doubting it for second, "to be a child again". And that's what this trip is about, in which I wish you to accompany me and enjoy, like I do, those experiences when the age of innocence formed part of my days.

The time to leave has arrived, be prepared to enter the tunnel of time and we will go together towards my childhood. Where will we fall? ...

… it is early morning of January 6, 1965, I stretch, but I cannot open well my eyes, it's too early, there is clarity because we are in summer but I have no idea of the time - my first watch would arrive recently upon taking the Communion and for that some years have to pass-, I'm anxious, I would want to get up but my courage is still not sufficient to deal with unexpected circumstances. What do I do!!! I know that a few meters from my bed is the illusion,my heart he beats louder, have they been able to read my letter among so many thousands that arrive to them? My sister continues sleeping, do I wake her up? I listen to noises, will it be them? I cover myself with my sheets, I don't want them to see me awake. How many things pass through my head!!! I decide, I have to go, but I can't do it alone, my courage is limited and I need support. Patri get up and be quiet, mom and dad are asleep, the kings have passed!!! Shall we go together to see what have they left us? Obviously I didn't expect the answer, I took her hand and we went towards the dining room, the place chosen to leave the grass and water for the camels and our shoes. Are they gone? I have the sensation to meet one of them, I don't say anything and continue walking with my sister. Looooook!!! she exclaims and my eyes, already wide open, are directed directly to the landscape that is piled up on my shoes. The water and the pasture are no longer there, it amazes me as in the previous years, but turns out more important to plunge myself in that mountain of packages. To the extent that I go opening them my face is transformed and filled with faces, I am happy, they brought me the complete team of Boca Juniors, a shirt, pants, socks and even a pair of boots "sacachispas"!!! and that wasn't all, there she was, wrapped in another role, her figure could not pass unnoticed, she was the icing on the cake, the perfect combo to become a football player, a ball of leather!!! My happiness was so great that my sister had passed to second or third place. Girls, it is already known, don't play with boys!!! It was time to get dressed, to use for the first time everything and show my friends the good news. And there I am on the sidewalk, standing in blue and yellow with my new ball under my arm expecting that someone sees me and tell him how well the kings treated me, but nothing, not a soul on the street. Also, only I can think of going to the court at that time in the morning!!! … Patri, Patri, don't you want to play the ball with me? C'mon!!!



"Детето што некогаш бев"

Eднаш напишав, ако мe прашаат повторно што би сакал да бидам кога ќе пораснам, одговорот ќе биде, без никаков сомнеж "да бидам повторно дете". И тоа е она за што се работи во ова патување, во кое сакам да ме придружувате и уживате, како и јас, во тие искуства кога возраста на невиноста формираше дел од моите денови.

Времето да се започне патувањето пристигна, подгответе се да влезете во тунелот на времето и ќе одиме заедно кон моето детство. Каде ќе паднеме? ...

... раните утрински часови на 6 Јануари 1965, се протегнувам, но не можам да ги отворам очите, премногу е рано, има светлина бидејќи сме во лето, но немам идеја колку е часот -мојот прв часовник ќе пристигне малку по причеста, а за тоа треба да поминат неколку години-, нестрплив сум, би сакал да станам, но мојата храброст се уште не е доволна за да се справам со неочекувани околности. Што да правам!!! Знам дека на неколку метри од мојот кревет е илузијата, моето срце чука се побрзо, можно ли е да го прочитале моето писмо меѓу илјадници кои им пристигнуваат? Мојата сестра продолжува да спие, да ја разбудам ли? Слушам звуци, тие ли ќе се? Се покривам со моите чаршафи, не сакам да ме видат буден. Колку многу нешта минуваат низ мојата глава! Се одлучувам, морам да одам, но не можам да го направам тоа сам, мојата храброст е ограничена и потребна ми е поддршка. Патри стани и биди тивка, мама и тато се уште спијат, кралевите сигурно имаат поминато! Ќе одиме ли заедно да видиме што ни оставиле? Очигледно е дека не го дочекав одговорот, ја фатив за рака и се упативме кон трпезаријата, местото избрано да се остават трева и вода за камилите и нашите чевли. Дали си отишле? Имам чувство дека ќе стретнам еден од нив, не велам ништо и продолжуам да чекорам со сестра ми. Погледнииии!!!! извикува таа и моите очи, веќе широко отворени, се насочуваат директно на делот кој е натрупан на моите чевли. Водата и тревата веќе не се таму, ме вчудовидува како и во претходните години, но поважно ми е да се фрлам во планината од пакети. Како ги отворам моето лице се трансформира и се полни со изрази, среќен сум, ми го донеле комплетниот тим на Бока Јуниорс, маица, панталони, чорапи, па дури и еден пар чевли "sacachispas"!!! и тоа не беше се, таму беше таа, завиткана во друга хартија, нејзината фигура не можеше да помине незабележана, таа беше јаготката на шлагот, совршената комбинација да се стане фудбалер, кожната топка!!! Мојата среќа беше толку голема што сестра ми помина на второто или третото место. Девојчињата, како што е познато, не си играат со момчињата!!! Дојде време да се облечам, да користам за прв пат се и да им ги покажам на моите пријатели добрите вести. И така се наоѓам на тротоарот, стојам во сина и жолта комбинација со мојата нова топка под раката очекувајќи дека некој ме види за да му кажам колку добро кралевите постапија со мене, но ништо, нема жива душа на улицата. Но, само јас можам да помислам да одам на игралиштето толку рано наутро! ... Патри, Патри, сакаш ли да си играме со топката? Ајдееееее!!!

Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)



"Aquell nen que vaig ser"

Alguna vegada vaig escriure, si preguntessin novament què m'agradaria ser quan arribi a gran, la resposta seria, sense dubtar un segon, "tornar a ser nen". I d'això es tracta aquest viatge, en què desig m'acompanyin i gaudeixin, com jo, d'aquelles vivències quan l'edat de la innocència formava part dels meus dies. Va arribar l'hora de marxar, preparin per ingressar al túnel del temps que anem a traslladar junts cap a la meva infància. On caurem? ... … És la matinada del 6 de gener de 1965, em desperta, però no puc obrir bé els ulls, és molt d'hora, hi ha claredat perquè estem a l'estiu però no tinc idea de l'hora -el meu primer rellotge arribaria recentment en fer la Comunió i per això falten uns anys-, estic ansiós, voldria aixecar-me però encara el meu coratge no és el suficient per enfrontar circumstàncies imprevistes. Què faig! Sé que a metres del meu llit hi ha la il•lusió, el meu cor batega cada vegada més forta, hauran pogut llegir la meva carta entre tantes milers que els arriben? La meva germana segueix dormint, la desperto? Escolto sorolls, seran ells? Em tapo amb els meus llençols, no vull que em vegin despert. Quantes coses passen pel meu cap! Prenc la decisió, he d'anar, però no puc fer-ho sol, la meva valentia és limitada i necessito suport. Patri aixeca't i no facis soroll que el pare i la mare dormen, ja han passar els reis! Anem junts a veure què ens han deixat? Òbviament no vaig esperar la resposta, la vaig prendre de la meva mà i vam avançar cap al menjador, el lloc escollit per deixar la pastura i l'aigua per als camells i les nostres sabates. S'hauran anat? Tinc la sensació de trobar-me amb algun d'ells, no dic res i segueixo caminant amb la meva germana. Miraaaa! exclama ella i els meus ulls, ja ben oberts, es dirigeixen directament al paisatge que s'amuntega sobre les meves sabates. L'aigua i la pastura ja no hi són, em sorprèn com en anys anteriors, però resulta més important capbussar en aquesta muntanya de paquets. A mesura que vaig obrint la meva cara va transformant i s'omple de ganyotes, estic feliç, em van portar l'equip complet de Boca Juniors, samarreta, pantalons, mitges i fins un parell de botins "Sacachispas"! i això no era tot, aquí estava ella, embolicada en un altre paper, la seva figura no podia passar desapercebuda, era la frutilla de la coca, el combo ideal per convertir-me en un jugador de futbol, una pilota de cuir! La meva alegria era tan gran que la meva germana havia passat a segon o tercer pla. Les nenes, ja se sap, no juguen amb els homes! Era hora de vestir-se, estrenar tot i mostrar als meus amics la bona nova. I aquí estic a la sendera, paradeta de blau i groc amb la meva pilota nova sota el braç esperant que em vegi algú i explicar-li l’ho bé que s’han portat els reis, però res, ni una ànima al carrer. També, només a mi se m'acut sortir a la pista a aquesta hora del matí! ... Patri, Patri, no tens ganes de jugar amb mi a la pilota? Dóna-li!

Traducido al catalán por Verónica Quero (@veroqt)



"Cet enfant que j'ai été"

Une fois j'ai écrit, si on me demandait à nouveau ce que j’aimerais être quand je serais plus grand, la réponse serait, sans douter ni une seconde, "recommencer à être enfant". Et de cela se traite ce voyage, dans lequel je désire que vous m’accompagniez et jouissiez, comme moi, de ces expériences, quand l'âge de l'innocence faisait partie de mes jours.


L'heure de partir est arrivée, préparez-vous à entrer dans le tunnel du temps que nous allons nous déplacer ensemble vers mon enfance. Où tomberons-nous ?...

… c'est l'aube du 6 janvier 1965, je m'étire, mais je ne peux pas ouvrir bien les yeux, il est très tôt, il fait clair car nous sommes en été mais je n'ai pas idée de l'heure - ma première horloge arriverait seulement après avoir pris la Communion et pour cela il manque quelques années -, je suis anxieux, je voudrais me lever mais mon courage n'est pas encore suffisant pour faire face aux circonstances imprévues. Qu'est-ce que je fais!!! Je sais qu’à quelques mètres de mon lit se trouve l'illusion, mon cœur bat de plus en plus fort, ils auront pu lire ma lettre entre tant de milliers qu’ils reçoivent? Ma sœur dort encore, je la réveille? J'écoute des bruits, ce sont eux ? Je me couvre avec mes draps, je ne veux pas qu'ils me voient réveillé. Combien de choses me passent par la tête!!! Je prends la décision, je dois y aller, mais je ne peux pas le faire seul, mon courage est limité et j'ai besoin d'un appui. Patri lève-toi et ne fais pas de bruit que papa et maman dorment, les rois (mages) sont déjà passé!!! On va voir ensemble ce qu'ils nous ont laissé? Je n'ai évidemment pas attendu la réponse, je l'ai prise par la main et nous avançons vers la salle à manger, le lieu choisi pour laisser l’herbe et l'eau pour les chameaux et nos chaussures. Ils sont partis J'ai la sensation de me trouver avec un d'eux, je ne dis rien et je continue de marcher avec ma sœur. Regarde!!! S’exclame-t-elle, et mes yeux, déjà bien ouverts, se dirigent directement vers le paysage qui s'entasse sur mes chaussures. L'eau et l’herbe ne sont plus là, ça me surprend comme les années antérieures, mais il résulte plus important de me plonger dans cette montagne de paquets. À mesure que je les ouvre mon visage se transforme et se remplit de grimaces, je suis heureux, ils m'ont apporté l'équipement complet de Boca Juniors, tee-shirt, pantalon, chaussettes et même une paire de chaussures à crampons!!! et cela n'était pas tout, elle était là, enveloppée d'un autre papier, sa forme ne pouvait pas passer inaperçue, c'était la cerise sur le gâteau, le lot idéal pour me convertir en joueur de football, un ballon en cuir!!! Ma joie était si grande que ma sœur était passée au deuxième ou troisième plan. Les petites filles, ça se sait déjà, ne jouent pas avec les garçons!!! Il était temps de m'habiller, de tout étrenner et de montrer à mes amis la bonne nouvelle. Et je suis là sur le trottoir, debout en bleu et jaune avec mon nouveau ballon au-dessous du bras attendant que quelqu'un me voit et lui raconter le bien que les rois m'ont traité, mais rien, ni une âme dans la rue. Aussi, il n’y a que moi pour penser aller au terrain à cette heure du matin!!! … Patri, Patri, tu n’as pas envie de jouer avec moi au ballon? Allez!!!

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

68 comentarios:

  1. ay me encanto!! me hace acordar mucho a mi q yo era la q ponia el pastito y el agua con mucha ilusion y ahora lo veo en mis sobrinitas q hacen lo mismo con la misma ilusion.me encanta!!!!! besos maria

    ResponderEliminar
  2. Me encanta!!! Besos. Cata

    ResponderEliminar
  3. jeje muyyyy bueno :)
    Naroa

    ResponderEliminar
  4. Hola espero que estes bien ! Soy @Mona_Mery ♥ Te Fec¡licito !
    cada día mas me gusta lo que decis y nos enseñas !
    cada Día más ♥

    Sos nuestro Maestro Ciruela ♥ jajaja como vos me dijiste ♥ te acordas jjaja ?

    Beso ♥ Cuidate Se Te Kiere ♥


    Te Saluda Atentamente:

    @Mona_Mery ♥

    ResponderEliminar
  5. Que lindo Hugo, me encanto. Me encanta que una persona grande diga esto de ser niño aveces pienso que los mayores se olvidaron de lo que es ser un chico y por otro tengo miedo de quedar igual.

    Saludos
    @maca_moran (:

    ResponderEliminar
  6. Mi Gou querido... mi emoción no permitía terminar de leerte... mis lágrimas cayeron al instante casi inundando el teclado... los años me volvieron más sensible y vulnerable. No hay distancia en el tiempo que pueda borrar ciertas imágenes, pero esta hermano mío... no puedo recordarla... era muy chiquita? Papá y Mamá juntos...! Hermano mío!!!
    La sensación de "poder" al recibir tu primer pelota de cuero y tu equipo debe ser la misma que yo sentí al recibir mi primer bicicleta a los 9 años, restaurada por nuestro vecino Don Ángelo que cromándola la dejó mejor que nueva... O aquella muñeca con un disquito en la espalda... que hablaba!!!!

    Qué padres maravillosos, hicieron LO QUE HOY SOMOS HERMANO!

    Nuestra infancia juntos fue corta pero intensamente vivida...

    Me siguen dando ganas de invitarte a jugar no sólo a la pelota, sino a las figus redondas en el fondo con la higuera y los pastos crecidos... la linterna y las hormigas de Don Salvador, las bolitas, los ladrillitos de goma de la casa de Tía María la Gorda... armar barriletes con engrudo... nadar en Pinocho...

    Te recuerdo, te extraño, te siento SIEMPRE, te ADMIRO y FELICITO por tu ser, que enciende el alma de tus huguidores y también la mía.

    Cuando quieras nos juntamos a jugar fútbol, a comer mandarinas -pero yo te vacío el jugo de la cáscara en el ojo- O a reirnos con Ale cuando te alcanzaba el secador de pelo con aire frío para calmar mi quemadura...

    Cuando quieras NOS UNIMOS en el viaje a ese túnel del tiempo... porque no lo olvides HUGO, mi deseo es el tuyo también: VOLVER A SER NIÑA...(¿dejé de serlo alguna vez?) pero con mucho más tiempo para compartir con vos!

    PATRI

    ResponderEliminar
  7. Casi me emociono, tienes razón, mis padres siempre dicen que si pueden pedir algo es volver a ser niños o tener menos años!!! el tiempo pasa rápido... de pequeños queremos ser grandes, pero cuando lo vamos siendo y nos tenemos que enfrentar solos a la vida... queremos ser pequeños, donde nuestro mayor problema era que habia de comer al volver del cole, si nos gustaria esa comida, o ser los primeros en algun juego... siempre digo que el día de reyes es para los niños, luego se va perdiendo esa ilusión.
    Ojala ver esa foto tuya de pequeño vestidoo de Boca!!! jajajaja

    besosssssssssssssssssssssssss

    ResponderEliminar
  8. Me emocione! que lindo recuerdo!
    Es típico, de chico queres que pase el tiempo rápido para ser grande, y ya de grande queres volver a ser chico! Que contradictoria es la vida! Igual y siempre hay que disfrutar de esos lindos pequeños momentos! Beso grande!

    ResponderEliminar
  9. Ooooooh dios q bonito me encanta lo q escribes encerio x q no te pensas en hacer un libro Hugo aca tenes a una q seguro q se lo compra ajajaja xD!!Para mi nunca hay q perder la iucion ni la niñez yo siempre he dicho q aunq sea una viejecita con arrugas siempre habra una niña en mi q nunca se va a morir y la ilucion tampoco por muchos palos q me lleve en la vida!!!
    Me encanto tu niñez ajajaja lo q escribis es re lindo!!Por un momento pense q hasta te estaba viendo en esa camita ajajaj xD
    Hace un libro encerio =D
    Besos

    ResponderEliminar
  10. Increíble Hugo. Sos un genio!
    Es como todos,queremos ser grandes y cuando somos grandes nos arrepentimos (aunque yo no lo sea escucho decir gente) Cuantos momentos de la infancia no?
    Vos sabes que yo también ponía el pastito,hasta que un día vi a mi mamá ¬¬
    Muy emocionante esto Hugo,sos una persona increíble,Gracias por estas reflecciones,son cosas muy lindas y que a muchos aveces le suceden en la vida!

    Un beso Enorme. Milii (:

    ResponderEliminar
  11. Me encanta lo que escribís, era tanta la ilusión que teníamos cuando poniamos el pastito con el agua para que los camellos coman y tomen, viejos tiempos...
    Es muy lindo volver a recordar todo lo que vivis cuando sos chico y nada, escribis muy bien, me gusta mucho. Seguí así Hugo porque sos una gran persona. Un besito, Flor.

    ResponderEliminar
  12. Holaa Genio! Muy lindo encerio! Yo todavia no soy tan grande! Solo tengo 15 años de vida :P Espero haber mucho tiempo todavía para divertirme y disfrutar el día! :)Siendo así, yo no quiero ser grande! Solo pocos años mas!:D Y yo también quiero ver una foto tuya vestido de Boca! Jaja :D Continua escribiendo que nos hace bien a todos ler lo que escribís! Muchos besos! Feli :)

    ResponderEliminar
  13. Muuuy lindoo :D! Con mis 20 años creo que a veces yo también hago un viaje para recordar lo que eran los Reyes y las cosas que nos importaban cuando eramos niños, aunque sea poco o mucho tiempo de eso...Siempre está bueno tener presente a nuestro niño interno, me parece que es el único que se encarga de darle vida a nuestras almitas cuando sentimos que ya no somos los de antes o cuando nos sentimos un poquito perdidos y creemos que nadie nos entiende...Quién mejor que nosostros mismos para empezar a mirarnos por dentro y encontrarnos asi tan puros y llenos de sueños como cuando éramos chiquitos y los ojos se nos llenaban de luces y alegría con la llegada de los Reyes Magos!!!
    Besitoss Hugoo, y como siempre muuuchisimo orgullo de ser una Huguidora :D♥!!

    ResponderEliminar
  14. Es muy loco porque uno cuando es niño alguna vez dijo "quiero ser grande" y cuando es grande dice "quiero ser niño" porque sera? que rara que somos las personas jaja. un beso grande. sheila ( @lalisuarezdedi )

    ResponderEliminar
  15. Admiro como te expresas, te da esa sensacion de estar viviendo en ese momento. Es increible como tan solo una palabra puede transportarte hacia el pasado como si hubiera pasado tan solo ayer.
    Mas alla que en mi niñez las reyes o papa noel venian cuando podian, y hasta muchas veces crei que se habian olvidado de mi.. Mi infancia no la cambio ppr NADA, porque asi logre ser quien soy ahora. Y ahora entiendo por lo que mis padres pasaban en esos momentos cuando yo pensaba en lo malos que eran o que otro nene necesitaba un regalo mas que yo, porque no tenian a su papa omama.
    Repito: te admiro

    ResponderEliminar
  16. muy lindo hugo...siempre lográs llegar tan cerca de nosotros con tus palabras, emocionarnos y conmovernos...sos una gran persona y por eso estoy aca, leyendo tus post..como siempre! aunque no siempre te deje un comentario....segui siempre escribiendo! tenes un don muy especial!

    @holamarcii

    ResponderEliminar
  17. Sos un genio Hugo, me hiciste volver a mi infancia por unos minutos.

    ResponderEliminar
  18. aaaaay!, tan tierno!, recuerdo que yo hacía lo mismo, y ahora lo vivo viendo a mis hermanitos! Es tan lindo volver a pensar en esa etapa de la vida de cada uno, de nuestra inocencia. Tantos recuerdos!. Sinceramente digo lo mismo de siempre: AMO como escribís, lo que escribís, lo que transmitís!. Sos un genio Hugo!, y eso creo que también te lo dije varias veces!. Seguí escribiendo por mucho tiempo más, porque me atrae mucho leer lo tuyo!. Gracias por tener siempre la mejor onda!. Te quiero Hugo!. Besos desde Miramar! :) Saabri ♥ (@SabriCarosiniti)

    ResponderEliminar
  19. aww mas tierno!!! sabes que? a mi tambien me regalaron un reloj cuando hice la primera comunion cuando tenia 9, hace ya 13 años!! jaja Yo fui a elegirlo, era un reloj de Garfield con correas marrones me acuerdo que estaba mas emocionada!.
    quee lindo ser chiquita de nuevo, es la epoca mas linda, disfrutas de jugar sin preocupaciones que luego los años se encargan de darnos.

    gracias x seguir emocionandome con tus palabras, de verdad me encanta lo que escribes!.
    besos

    ResponderEliminar
  20. tu blog cada dia me convenzo mas, es un gusto a mis ojos!
    chapeau hugitooo!!

    ResponderEliminar
  21. Querido Hugo; me has hecho llorar, es que estamos grandes, nostalgiosos??? y añoranza sobra.... ( (saudades)..... y mientras viajo entre tus líneas, pienso y voy imaginando.....allí están... aparecen me meto en el túnel, y se hace realidad en este presente de garndes, aquella casa enorme de Altolaguirre,la veo ta!!!! allpi vos . la Pato,la montaña de juguetes, y la niñez.... y esa frase magnífica QUE QUIERO SER CUANDO SEA GRANDE????, VOLVER A SER NIÑO. Solo ello se aprende cuando cuando somos grandes!!! Excelente!!!!

    ResponderEliminar
  22. HUGUITO ! CORAZON !

    lA PIEL DE GALLINA NENEEE!!!!! MUCHA EMOCION...GRACIAS POR COMPARTIRLO ! SIEMPRE RECORDARE ESOS MOMENTOS VIVIDOS DE LA NIÑEZ.....TE ACORDAS DE LA GINEBRA BOLS???? JAJA...ABRAZO DEL CORAZON ! ALE

    ResponderEliminar
  23. Cada cosa que leo en tu blog me encanta... sos nuestro maestro en mi caso mi maestro preferido jeje Beso grande @Lali_MiEstrella

    ResponderEliminar
  24. Hugo... sos un genio, cada cosa que leo en tu blog me encanta, es hermoso !!!.. Te felicito, me encanto !!! Beso grande !!!

    ResponderEliminar
  25. Cuando mirar para atrás nos emociona, es porque nuestra vida ha tenido sentido...muy bueno lo tuyo como siempre Bello Alice

    ResponderEliminar
  26. Este fue uno de los primeros que leí, y no comenté x lo del "anónimo" ahora que puedo, te digo lo que no te dije antes.. Es uno de mis favoritos!! Te imaginé asi: paradito de azul y amarillo con mi pelota nueva debajo del brazo esperando que me vea alguien!! awwww re tierno!!! Aca en bajada de reyes traen dulces, pero éste año cambiaré y le llevaré algo distinto a mi hijo para ver su cara transformandose y llena de muecas.
    Muy lindoo!!

    Bren Puchi

    ResponderEliminar
  27. Me encantó ajajaajja eso hacíamos todos cuando éramos pequeños...yo aún lo sigo haciendo!! :)

    Besos desde España!! @carlarocamesr

    ResponderEliminar
  28. que lindo cuento!! :) me hace acordar cuando era mas chiquita que cada dia de reyes me emocionaba porque sabia que habia que poner el agua y el pasto!! :) la verdad que es una vuelta a lo que no hace muchos anios yo vivi y es muy lindo verlo desde otro punto de vista como lo es en una historia!! :) te hace recordar momentos!! la verdad muy lindas paslabras hugo!! un besito grandee!!! @lanzaniesmivida

    ResponderEliminar
  29. A medida que leía se me ponia la piel de gallina y se me llenaban los ojos de lágrimas imaginándome cada imágen como cuando se lee un libro y recorde mis dias de Reyes junto a mi hermana, esperando con las mismas ansias su llegada, esperanzadas en que algun dia los podriamos ver y disfrutando de cada regalo que nos dejaban.
    Que lindo Ser Niño!!!!

    "Haz que tu angel nunca se Vaya que cuide el niño que hay en vos y Cuando Crezcas Nunca Lo Pierdas Porque Perderás Tu Corazon!!!!

    Beso Gigante Huguito!!! Muchos Cariños!!!
    MaRiiTa Ferrer. ♥

    ResponderEliminar
  30. Genial es muy lindo lo que escribiste y si es tan linda esa inocencia, quien no quisiera volver a ser niño donde uno era feliz simplemente con levantarse todos los dias, salir a jugar y compartir con tus amiguitos sin importar nada! Felicitaciones sos un genio! me encanta lo que escribis!

    ResponderEliminar
  31. Me encanta!!! Hace poco, esto lo hablé con una amiga mía y sólo haciamos q decir q extrañamos la ilusión que teniamos de pequeñas en un día como hoy, el no poder dormirnos de lo nerviosas q estabamos...Se extraña...

    Cada vez estoy más "enganchada" a tu blog!! =)

    Gracias por dejarnos "pedacitos de ti" y hacernos recordar momentos llenos de ilusión!!

    Abrazo desde España!!

    @neuxi

    ResponderEliminar
  32. Hugitoooo que linduraaaaa =) awww me encantaa que escribas en tu blog, es muy lindo saber que todos de niños tuvimos tan buenos recuerdos, yo em acuerdo que preparaba con mi abuela la rosca de reyes y era todo un tramite porque ella es cocinera y pastelera y todo queria que le salga perfecto y yo solo queria comer la rosquita! jajajaja que lindas épocas. Ahora que em flata dos años para terminar la universidad me doy cuenta de que estoy creciendo y tengo que empezar a trabajar y me da miedo, pero se que creciendo de la mano de mi familia y amigos lo voy hacer bien.

    Gracias por estas gustitos de sabiduria que nos brindas dia a dia! un beso enorme para tu familia y en especial para ti muchas bendiciones porque en serio te lo mereces

    @cece_alv

    ResponderEliminar
  33. que lindo recordar la infancia, donde eramos inocentes y todo era un sorpresa, donde quedaban muchas cosas por descubrir. Y si consideramos la fecha todos nosostros si fueramos niños estariamos ansiosos esperando que llegue la noche para que vengan los reyes magos. Que agradable es recordar los primeros pasos de nuestras vidas, hay que enseñarle a todos los chicos a disfrutar de la hermosa etapa de la infancia. Grcias por hacerme recordar con estas palabras cuando yo era niña. @lucolombino

    ResponderEliminar
  34. dios, me haces pensar en como me gustaria volver a ser mas peqeña y volver a esa inocencia qe ya la mayoria de las personas perdieron i perdimos no?
    yo la verdad qe mi familia siempre fue muy humilde y como que "los reyes" para mi no era cosa de tener regalos, pero al leer esto, me hubiese gustado tener ese momento deponer el pastito, el agua y los zapatos i poder soñar un poco no? jaja


    la verdad hugo que muchas gracias por dejarnos formar parte de tu vida i tus experiencias y dejarnos ser parte de tu enseñanza porqeu no sabes las enseñanzas qe nos dejas
    sos un tipo con todas las letras. y con un corazon gigante.


    Un beso

    Lu


    @simdemon

    ResponderEliminar
  35. MARISOL
    MUY BUENO,YO DE CHICA HACIA LO MISMO, ME LEVANTABA TEMPRANO, Y SALIA A JUGAR CON MIS AMIGAS, PARA ANDAR EN BICICLETA, QUE LE HABIA PEDIDO A LOS REYES MAGOS. SIEMPRE LOS ESPERABA ANSIOSA, PARA VER QUE ME TRAIAN, MUÑECAS, PELOTAS, Y POR QUE NO ROPA O ZAPATILLAS. ME ENCANTA TODO LO QUE ESCRIBIS.

    ResponderEliminar
  36. El 06/01/1990 un día totalment lluvioso mamá iva a dar a luz un niño x el cual papá ya pensaba todo lo q iva a disfrutar su pasión en el futbol con su adorado hijo,pero todo cambio cuando el doctor les comunico q lo q venia en camino iva ser una NIÑA sin dudas era YO y la mejor educacion q llevo sobre mi es q tner exito en la vida es :reír mucho y muchas veces; ganar el respeto de personas inteligentes; gozar del cariño de niños; ganar el reconocimiento de personas cualificadas y saber soportar la traición de falsos amigos; apreciar la belleza; buscar lo mejor en los demás; dejar el mundo un poquito mejor de como lo encontraste y papá siempre dice x más q un año dspues llego el varon tan esperado no me cabe duda q tube una hija sana y una persona feliz q fue tu madre..Al pasar los años fui creciendo todos los años en reyes esperando mi regalo d cumpleaños y al mismo tiempo d reyes .. colocando mi par d zapatillas salir al patio a recolectar algo d pasto y preparar la garrita con agua para q los camellos pudieran seguir su trayecto ..

    ResponderEliminar
  37. muy lindo hugo me gusto mucho!! :)

    ResponderEliminar
  38. Cuando somos pequeños todos soñamos con crecer rapido para ser adultos, pero cuando nos convertimos en adultos... soñamos con volver a ser esos niños que fuimos... Es la ley universal. =)

    ResponderEliminar
  39. Pase a releer y no encontré mi huella, yo creí que estaba, pero mi promesa es no faltar en ninguna, así que acá estoy dejando la huella imborrable y testigo de que esta es un entrada mágica, con tu viaje nos hiciste viajar a todos, y por un momento sentí algo de felicidad al recordar todo lo que un día fui, cuando nada era tan grave y todo pequeño detalle era importante, la infancia es para casi todos la mejor época y "sin dudar un segundo" yo también desearía volver a "Esa niña que fui".

    Ahora, el momento que describiste, es hermoso y mucho más cuando lo recuerdas y los transmites con tanta alegría! Fue un buen viaje.

    ResponderEliminar
  40. No había leído esto, pero me recordó buenos tiempos de mi infancia también. Si en algo se parece lo que escribiste y lo que yo recordé, es la ansiedad por abrir los regalos TAN pronto!!Y el miedo, en mi caso que tenía yo, a ver a los reyes y algún camello por mi comedor jaja

    Muy bueno esto de recordar la infancia.Yo tambien deseo muchas veces ser niña,la vida era más fácil entonces.
    Otro besoo!
    /anne_teen21

    ResponderEliminar
  41. Me encantó, me acuerdo que yo una vez les dije a mis papás "Si a los camellos les ponemos el agua y el pasto, a los reyes magos también tenemos que ponerles comida y bebida, porque también deben estar cansados" y así fue como, desde ese año, cada noche de reyes ponía 3 sandwiches de jamón y queso con tres vasos de agua para los reyes :)

    Besos, excelente como siempre tus entradas y un placer leerlas!
    @esosojosdalmau

    ResponderEliminar
  42. Hugo!! me hiciste reír jejej lindo, igual de pequeños todos teníamos ese sentimiento. la diferencia que aquí en enero estamos en invierno, pero la ilusión nos hace perder el frió nos da igual un abrazo fuerte! y feliz año nuevo
    muakkkss @nape_23

    ResponderEliminar
  43. ke ternura
    yo me acuerdo ke tambien le ponia el pasto y el agua todos los años y al otro dia con mi hermana nos levantabamos temprano para ver si nos trajeron lo q pediamos.
    la verdad ke si a mi me pasa q quiero volver a ser una nena q fantaseaba con esperar a papa noel y a los reyes magos
    muy lindo el texto
    besotes

    ResponderEliminar
  44. Que lindo Hugo ♥ Hermoso recuerdo de esa etapa que es la mejor, la infancia :)

    ResponderEliminar
  45. Hermosas palabras hugo!! volvi a revivir lo que se sentia ese dia, el no poder dormir la noche anterior por la ilusion que teniamos y el despertarnos y ver los regalos!!! Gracias por compartirlo!!! Beso! @Lorecanavese

    ResponderEliminar
  46. deberias translatarlo tambien en macedonian language..igual, es maravilloso :)

    ResponderEliminar
  47. Me encantó la historia Hugo! Fue un placer traducirla!!! Te imaginé un jugador de futbol! :DD

    En Brasil no tenemos esa tradicion, pero me hubiera encantado hacer eso en mi niñez!

    Y Como fue el partido con Patri?? =D

    Besotes,
    Cacau

    ResponderEliminar
  48. Hermoso relato,cuanto añoro esas navidades , son las mejores, noches sin dormir, impaciente porque llegue la mañana siguiente.No veia la hora en que se despertara mi hermano y mis padres para abrir los regalos, mi padre haciendo chocolate con churros para desayunar y todo el comedor lleno de regalos,mi hermano y yo volviendonos locos buscando alguno que llevase nuestro nombre. Sin duda alguna las mejores navidades son las que uno vive de pequEño, con ilusion sorpresas y mucha felicidad, Quien pudiese ser un niño siempre... Gracias Hugo por compartirlo con nosotros,un abrazo enorme

    ResponderEliminar
  49. Q buen relato huguito :) Muchas gracias por compartir con nosotros esto tan hermoso ! Un beso♥

    ResponderEliminar
  50. jajajaja me ha encantado esa inocencia tan infantil y tierna, como reflejas tu infancia, tu niñez es hermoso, sos hermoso y muy grande Hugo, muy grande.
    besotes y que este año te vuelvan a sorprender jajaja =)
    @lila_garcinava

    ResponderEliminar
  51. Wow Hugo!! Que ternurita sentí al leer lo que escribiste, me hiciste viajar a mi infancia y recordar momentos muy agradables :) gracias por hacerme viajar contigo en el túnel del tiempo. Me hiciste sentir tibiecito mi corazón al recordar mis vivencias de cuando era una niña :)
    Te dejo mis saludos.
    Un beso.
    Calittha

    ResponderEliminar
  52. Nuevamente yo, akii haciéndole el aguante desde el lugar en que me encuentro!!!
    Yo como siempre me siento fascinada con cada texto, con cada reflexión que nos regala!!! Es algo increíble lo que me pasa al entrar aquii, justamente aquii en este sitio!!!
    Mil veces FELICITACIONES por todo lo que escribee=) Me encantó, y quiien noo quisiera a ser niño no? es algo que nadie se resiste a serlo porque sin duda es la mejor etapa del ser humano=) Yo si, que quisiera ser una niña hoy, mañana y siempre!! Pero bueno los años pasan y pasan,eso no se puede parar como si nada!! Aunque tenemos nuestras cosas buenaas, con el pasar del tiempo!!
    Al leer esto es imposible no viajar en el tiempo con nuestra mente y recordad esos tiempos cuando te intrigaba saber como hacian Los Reyes para dejarte lo q te merecias de acuerdo a tu comportamiento en el año..era tan loco esoo!!! Me alegra recordarlo, y graciaas x hacer con su humilde texto q podamos recordad y valorar esos momentos que vivimos!!!
    Graciias x todo=)) Besoss!!!
    Danyela (@LoveLaliyPabloM)

    ResponderEliminar
  53. que lindo que es , me gusto mucho ... ami lo que mas me gusta es quedar siempre niña ... muy lindos recuerdos , me encanto leer como siempre
    saludos @MacaSJK

    ResponderEliminar
  54. Genio Admiro como escribís te da esa sensacion de estar viviendo ese momento. Es increíble como cada una de tus palabras nos hace recordar todo lo que sentíamos esa noche que se nos hacia tan largasss y que parecía que no llegaba mas la mañana, esa ilusión tan bonita.
    el tiempo pasa muy rápido y ahora de grandes en noche de reyes queremos ser niños y volver a vivir y sentir esa hermosa ilusión . UN BESO GRANDE @Meli_Edith

    ResponderEliminar
  55. Que linda la inocencia de pequeños.. cuánto la extraño!! Nada mas placentero que recordarla en vísperas de reyes.. Me alegraste la noche Hugo, en medio de tantas cosas sin sentidos sin duda es el mejor regalo! Un beso grande y espero que éste año sea un año muy bueno para vos y que el blog crezca aún mas.

    ResponderEliminar
  56. Creo que si nadie perdiera el niño que llevamos dentro, el mundo sería mucho más lindo.
    Nada como el olor a infancia, nada como aquello (como estas fechas) que nos hacen volver y revivir esos momentos mágicos.
    Ya no hace falta decirte que siempre me robás una sonrisa ☺
    @anitaaba

    ResponderEliminar
  57. Huguito espero que este 2012 venga con TODO y tengas muchísima felicidad. Hermoso todo lo que escribis. Sos un gran escritor, siempre te lo digo. Te mando un besote gigante y MUY BUENA VIDA :)!




    @SarcasticaOk --> Ex @Dulcesita90

    ResponderEliminar
  58. Estas cada vez mejor !Parabenos Hugo
    Gracias por continuar escribiendo y hacer mis dias más felices !! :))
    ♥ @Babi_Accardi

    ResponderEliminar
  59. k lindo k escribes.... cuando somos pekeños el mundo es mas fácil de entender......tenemos todo esa inocencia......esa dulzura.....esa alegría k nadie puede kitar....por eso nunca hay k olvidar el niño(a) k fuimos y seguiremos siendo...muy adentro de nosotros..k solo espera un momento especial para salir y mostrarnos .....tal como somos.......=).....gracias sigue asii ......=)

    ResponderEliminar
  60. Gracias por compartir con nosotros tan lindos momentos, me encanto! Que lindo recordar cuando eramos pequeños, cada juguete, cada sonrisa; eran las mejores epocas, sin problemas, sin preocupaciones, a todos nos encantaria volver a ser nene una vez mas! :)

    Beso enorme desde España..

    @ErikaAlarma

    ResponderEliminar
  61. Jajajajaa querido Hugo no puedo negar que me dio mucha risa el final.....después de que Patricia pasara a segundo plano, la buscas para que te salve la vida y juegue a la pelota :)
    Linda historia.....
    Gracias por tu generosidad
    Slds!!

    @cynthioka

    ResponderEliminar
  62. Que lindo era levantarse y abrir los regalos que nos dejaban Los Reyes con la ilusión de encontrarlos y esa mágia que a esa edad cada uno tenemos. Quiero volver a ser una nena!
    Besos Hugui, ME ENCANTO ♥
    Gracias por cada palabra y buena onda que tenes siempre conmigo, que este 2012 te traiga cosas muuy lindas.
    Luchi -tu seguidora- (:

    ResponderEliminar
  63. Que lindo! Era mi ilusión poder verlos cuando dejaban los regalos, pero no se podía, siempre eran mas rápido que yo!! Daría lo que fuera por volver el tiempo atrás y creer en esas cosas!!
    @solo_ella

    ResponderEliminar
  64. hermoso !!! que linda la infancia es hermoso lo que escribiste hugo me encanta como siempre !!!! muchos besos !!!! @bellualvides

    ResponderEliminar
  65. Me encanto!! Que lindo es ser chico, con que ilusion, me levantaba y esperaba ver que habia dejado, tambien ir despacito para ver si los podia conocer.
    Como siempre te digo genial, hermoso lo que escribis Hugo! :)
    Besotes miles!

    Gime :)

    ResponderEliminar
  66. Como ya te dije en twitter, y no me voy a cansar de repetirlo, tienes un talento especial para expresar lo que sientes... es imposible no identificarse con tus textos, tanta realidad, tanta verdad contienen! quien de pequeño no pasó por esto? era un momento tan precioso, con tanta ilusión! genial Hugo, te deseo lo mejor, sigue así! te admiro mucho!
    por cierto, feliz cumpleaños un poco atrasado, pero no me pude pasar antes!! cumples un día después que yo :P ojalá lo hayas pasado más que bien con tus seres queridos! muchisima suerte en todo, cuidate mucho, y espero leer tu proximo texto, gracias por compartirlo con todos nosotros :) beso enorme desde españa!

    @simplementeyeyo

    ResponderEliminar
  67. ¡He de confesar que me ha encantado esta entrada! Esa inocencia del día de Reyes creo que no la vamos a perder en la vida. ¡Y qué bonito es!

    Y ya que estamos, he de confesar (por segunda vez jaja) que cuando hice la Comunión, la tienda donde me compraron el vestido, como obsequio, a las niñas le regalaban una muñeca y a los niños una pelota de fútbol. Cuando vi que la señora me traía la muñeca, le dije que si no le importaba, le iba a sacar más provecho a la pelota. La mujer sonrió y me regaló la pelota. No sé si fui la única que se lo pidió, pero qué bien me lo pasé jugando a fútbol con aquella pelota.


    Un beso Hugo.

    Vero
    @veroqt

    Y aquí te dejo la traducción al catalán:

    AQUELL NEN QUE VAIG SER

    "Aquell nen que vaig ser"

    Alguna vegada vaig escriure, si preguntessin novament què m'agradaria ser quan arribi a gran, la resposta seria, sense dubtar un segon, "tornar a ser nen". I d'això es tracta aquest viatge, en què desig m'acompanyin i gaudeixin, com jo, d'aquelles vivències quan l'edat de la innocència formava part dels meus dies.

    Va arribar l'hora de marxar, preparin per ingressar al túnel del temps que anem a traslladar junts cap a la meva infància. On caurem? ...

    … És la matinada del 6 de gener de 1965, em desperta, però no puc obrir bé els ulls, és molt d'hora, hi ha claredat perquè estem a l'estiu però no tinc idea de l'hora -el meu primer rellotge arribaria recentment en fer la Comunió i per això falten uns anys-, estic ansiós, voldria aixecar-me però encara el meu coratge no és el suficient per enfrontar circumstàncies imprevistes. Què faig! Sé que a metres del meu llit hi ha la il•lusió, el meu cor batega cada vegada més forta, hauran pogut llegir la meva carta entre tantes milers que els arriben? La meva germana segueix dormint, la desperto? Escolto sorolls, seran ells? Em tapo amb els meus llençols, no vull que em vegin despert. Quantes coses passen pel meu cap! Prenc la decisió, he d'anar, però no puc fer-ho sol, la meva valentia és limitada i necessito suport. Patri aixeca't i no facis soroll que el pare i la mare dormen, ja han passar els reis! Anem junts a veure què ens han deixat? Òbviament no vaig esperar la resposta, la vaig prendre de la meva mà i vam avançar cap al menjador, el lloc escollit per deixar la pastura i l'aigua per als camells i les nostres sabates. S'hauran anat? Tinc la sensació de trobar-me amb algun d'ells, no dic res i segueixo caminant amb la meva germana. Miraaaa! exclama ella i els meus ulls, ja ben oberts, es dirigeixen directament al paisatge que s'amuntega sobre les meves sabates. L'aigua i la pastura ja no hi són, em sorprèn com en anys anteriors, però resulta més important capbussar en aquesta muntanya de paquets. A mesura que vaig obrint la meva cara va transformant i s'omple de ganyotes, estic feliç, em van portar l'equip complet de Boca Juniors, samarreta, pantalons, mitges i fins un parell de botins "Sacachispas"! i això no era tot, aquí estava ella, embolicada en un altre paper, la seva figura no podia passar desapercebuda, era la frutilla de la coca, el combo ideal per convertir-me en un jugador de futbol, una pilota de cuir! La meva alegria era tan gran que la meva germana havia passat a segon o tercer pla. Les nenes, ja se sap, no juguen amb els homes! Era hora de vestir-se, estrenar tot i mostrar als meus amics la bona nova. I aquí estic a la sendera, paradeta de blau i groc amb la meva pilota nova sota el braç esperant que em vegi algú i explicar-li l’ho bé que s’han portat els reis, però res, ni una ànima al carrer. També, només a mi se m'acut sortir a la pista a aquesta hora del matí! ... Patri, Patri, no tens ganes de jugar amb mi a la pilota? Dóna-li!

    ResponderEliminar