¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

Entradas populares

martes, 26 de octubre de 2010

INSEGURIDAD

“Inseguridad”

A veces me pregunto, hasta dónde vamos a llegar con tanta vejación y violencia? Hasta dónde con la muerte nuestra de cada día? Pero las respuestas revolotean en mi cabeza y no se detienen en ningún punto fijo, giran y giran sin lograr mi conformidad para expresarlas. Es que veo tanta pasividad en nosotros!!! Soportamos piquetes, paros de medios de transportes públicos inesperados, cortes de calles a cada hora y por cualquier motivo, y seguimos avanzando, aunque eso nos cueste perder dos, tres o hasta cuatro horas de nuestro sagrado tiempo. Es increíble volver sin rasguños a nuestras casas!!! Y lo más terrible es que no sólo perdemos horas, sino que también vidas humanas!!! Sí, y para peor, también nos acostumbramos a la crónica diaria del nuevo crimen, de la nueva vida que se extingue sólo porque otro decidió que así lo fuera. Qué exigimos al respecto? Sólo se escuchan voces aisladas, suaves gritos que apenas son percibidos por la autoridad que nos debe protección y que al oírlos afirma, con voz más alta que la nuestra, que se trata de una “sensación”. Cuánto tiempo más hay que soportar nuestro desgarro silencioso? Cuántas más camas vacías tenemos que observar de quienes no lograron llegar? Las respuestas siguen allí, revoloteando sin cesar, y ninguna logra conformarme. Será hora de decir BASTA? Ese grito contundente sí lo tenemos que dar entre todos.

Hugo Accardi



"Insicurezza"

A volte mi chiedo fino a dove siamo pronti a spingerci con così tante molestia e violenza? Fino a dove con la nostra morte quotidiana? Ma le risposte svolazzano nella mia testa senza fermarsi in nessun punto fisso, girano in tondo senza essere in grado di conformarsi. E che io vedo così tanta passività in noialtri!!! Sosteniamo picchetti, scioperi inattesi dei mezzi pubblici,posti di blocco ad ogni ora e per qualsiasi ragione, andiamo avanti, anche se ci è costato perdere due, tre fino a quattro ore del nostro prezioso tempo. È incredibile tornarcene a casa senza graffi! E la cosa peggiore è che non perdiamo solo le ore, ma anche le vita umane!!! Sì, e peggio, ci siamo abituati anche alle notizie quotidiane di un nuovo delitto, di una nuova vita che si spegne solo perché qualcuno ha deciso che così fosse. Che cosa chiediamo al riguardo? Si sentono unicamente voci isolate, grida molli che appena sono percepite dall'autorità che ci debe protezione e che sentendole afferma, con voce più potente della nostra, che si tratta di un'"impressione". Per quanto tempo ancora bisognerà sopportare le nostre lacrime silenziose? Quanti ulteriori letti vuoti di chi non è riuscito a cavarsela dobbiamo osservare? Le risposte son lì, in incessante bilico, e nessuna riesce a soddisfarmi. Sarà giunto il momento di dire BASTA? Quel grido clamoroso lo dobbiamo fare insieme.

Traducido al italiano por Irene Tettamanti (@iretettamanti)



"Une insécurité"

Parfois je me demande, jusqu’où allons-nous arriver avec tant d'humiliation et violence? Jusqu’où avec notre mort de chaque jour? Mais les réponses voltigent dans ma tête et ne s'arrêtent sur aucun point fixe, elles tournent et tournent sans obtenir ma conformité pour les exprimer. C'est que je vois tant de passivité en nous!!! Nous supportons des piquets de grève, arrêts des transports publics inattendues, des barrages de rues à chaque heure et pour n'importe quel motif, et nous continuons d'avancer, bien que cela nous coûte de perdre deux, trois ou jusqu'à quatre heures de notre temps sacré. C’est incroyable de revenir sans égratignures à nos maisons!!! Et le plus terrible c’est que nous perdons non seulement des heures, mais aussi des vies humaines!!! Oui, et pire encore, nous nous habituons aussi à la chronique quotidienne du nouveau crime, de la nouvelle vie qui s'éteint seulement parce que quelqu’un d’autre a décidé que ce serait ainsi. Qu'est-ce que nous exigeons à ce sujet ? On écoute seulement des voix isolées, de doux cris qui sont à peine perçus par l'autorité qui nous doit protection et qui après les avoir entendus affirme, avec une voix plus haute que la nôtre, qui s'agit d'une "sensation". Combien de temps en plus faut-il supporter notre déchirure silencieuse? Combien plus de lits vides devons-nous observer de ceux qui n'ont pas réussi à arriver? Les réponses restent là, voltigeant sans cesse, et aucune ne réussit à me conformer. Serait-il temps de dire CA SUFFIT ? Ce cri contondant, oui, nous devons le donner entre tous.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



"Insegurança"

As vezes me pergunto, até aonde vamos chegar com tanto assédio e violência? Até aonde com a nossa morte de cada dia? Mas as respostas vibram em minha cabeça e não se detém em nenhum ponto fixo, giram e giram sem manifestar minha conformação para expressa-las. É que vejo tanta passividade entre nós!!! Suportamos piquetes, greves de transporte público inesperados, fechamento de ruas a cada hora e por qualquer motivo, e seguimos avançando, mesmo que isso nos custe perder dois, três ou até quatro horas de nosso sagrado tempo. É incrível voltar sem riscos a nossas casas!!! E o mais terrível é que não só perdemos horas, mas também vidas humanas!!! Sim, e para piorar, também nos acostumamos com a crônica diária do novo crime, da nova vida que extingue só porque outro decidiu que assim fosse. Que exigimos a respeito? Só se escutam vozes isoladas, suaves gritos que apenas são percebidos pela autoridade que nos deve proteção e que ao ouvi-los afirma, com voz mais alta que a nossa, que se trata de uma “sensação”. Quanto tempo mais há que suportar nossa lágrima silenciosa? Quantas mais camas vazias temos que observar de quem não conseguiu chegar? As respostas continuam ali, pairando constantemente, e nenhuma consegue me conformar. Será a hora de dizer BASTA? Esse grito retumbante temos sim que dar entre todos.

Traducido al portugués por Mariana Mortani (@MMortani)



"Insecurity"

Sometimes I wonder, how far will we get with so much harassment and violence? How far with our daily death? But the answers flutter in my head and do not stop at any fixed point, they go round and round without without being able to express them. The thing is that I see so much passiveness in us!!! We bear pickets, unexpected strikes of public transportation, roadblocks at every time and for any reason, and we continue moving forward, even if it cost us losing two, three or even four hours of our sacred time. It is incredible to come home without scratches!!! And the worst thing is that we do not lose only hours, but also human lives!!! Yes, and the make it even worse, we also got used to the daily chronicle of the new crime, of the new life that is extinguished just because someone decided it should be. What do we demand about that? Only isolated voices can be heard, soft cries that are barely perceived by the authority that owes us protection and that at hearing them affirms, louder then us, that is a matter of a "sensation". How much longer must we bear our silent tear? How many more empty beds do we have to observe of those who have failed make it? The answers are still there, hovering constantly, and none manages to conform me. Is it time to say ENOUGH? We should make that forceful shout together.



"Несигурност"

Понекогаш се прашувам, до акде ќе стигнеме со толку многу малтретирање и насилтсво? До каде со нашата секојдневна смрт? Но, одговорите трепетат во мојот ум и не застануваат на било која фиксна точка, тие се движат околу и наоколу, без да можам да се изразам. Гледам толку многу пасивност во нас!!! Tрпиме протести, неочекувани штрајкови на јавниот транспорт, блокади на патиштата во секое време и од било која причина, и продолжуваме понатаму, дури и ако тоа не чини два, три, па дури и четири часа од нашето бесценето време. Неверојатно е да се вратиш дома без гребнатини!!! И најлошото е што не само губиме време, туки и човечки животи!!! Да, да биде уште полошо, ние се навијкнавме да дневната хроника за новиот криминал, за новиот живот што е изгаснат само затоа што некој одлучил така. Што бараме во врска со тоа? Се слушаат самои изолирани гласови, тибки врисоци кои одвај се забележани од власта која треба да не заштитува и која кога ќе ги чуе изјавува, погласно од нас, дека станува збор за "чувство". Уште колку треба да го издржуваме нашето тивко распаѓање? Уште колку кревете треба да останат празни од оние кои не успеале да стигнат? Одговорите се сé уште таму, лебдат постојано, и никој не ме убедува. Време ли е да се каже ДОСТА? Тој моќен врисок треба да го направиме заедно.

Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)

19 comentarios:

  1. Como ya alguna vez lo dije, en este blog siempre se escribe sobre las cosas que de verdad son importantes, como esta; La Inseguridad, tomos somos participes de ella de alguna manera, porque como tu dices no hacemos nada, sólo se oyen voces desvanecidas cuando debería ser un GRAN BASTAAA!

    ResponderEliminar
  2. Como siempre tan verdad y tan importante lo q decis hugo !
    Aca en francia, hay violencia pero no hasta el punto de tener miedo a salir de su casa !
    y de vdd lo q mas me sorprende de argentina y de paises de america latina en gnrl es lo acostumbrados que estan de escuchar una nueva agresion en las noticias!
    no voy a mentir, a los franceses si les preguntan q es lo primero q se les viene a la cabeza cuando escuchan america latina, muchos van a contestar corrupcion e inseguridad y de verdad es una gran lastima escuchar eso habiendo tantas cosas hermosas q destacar !

    igual la violencia esta en todos lados y tiene q parar pero para eso hay q hablar de esa violencia porq "callar es participar" !!!

    yo me sumo al grito del "basta", y ojo q grito tan fuerte q se oyera hasta argentina, obviamente para los q prestan atencion a la realidad en la cual viven

    un beso para vos hugo y para todos los huguidores q disfrutan de tus palabras dia a dia :)

    Maria (@lamaroqui)

    ResponderEliminar
  3. Es tan cierto todo lo que se publica en la wed,pero nunca nadie hace nada por cambiarlo...ni yo ni nadie,siempre terminamos diciendo que es cierto pero nada mas...hasta ahi llegamos,no hacemos nada.
    Ojala algun dia las cosas cambien,pero para eso tendriamos que empezar por nosotros mismos..

    ResponderEliminar
  4. Yo estoy totalmente de acuerdo.
    Es realmente una lastima que en Argentina, hay tanta violencia y inseguridad.
    Ustedes tienen un muy lindo pais, podrian hacer un monton de cosas, de negocios, pero esto quema todo.
    Estoy totalmente de acuerdo con vos Maria, en Francia, hay violencia, pero no es la misma que en Argentina, por lo menos, por el momento.
    Siempre tomo este ejemplo, en Francia, alguien te quiere robar tu coche, va a esperar que vos no estas, que dormis, para hacerlo. En Argentina, te esperan al semaforo, te pegan un tiro, y toman tu auto...
    La verdad, es una lastima.
    El problemo es que, para areglar eso, pienso que tenes que cambiar todo, desde el jardin de infante...
    Un abrazo Hugo :)

    ResponderEliminar
  5. Varias veces puse en el blog que me gustaba lo que escribias, pero esta vez no es que no me gusta lo que escribiste, sino que no me gusta que haya que escribirlo y lamentablemte hay que hacerlo porque es inevitable hablar de algo cotidiano, que no tendria q ser cotidiano , porque ni siquiera tendria q existir, pero es lo que pasa en el pais en el q vivimos. gracias por siempre hacernos reflexionar Hugo. besos. @lalisuarezdedi

    ResponderEliminar
  6. Tal cual hugo! como fiel huguidora no me sorprende la genialidad de lo q escribis! solo un argentino sabe lo q se sufre con la inseguridad, y q sigan afirmando q es una sensacion te da por el centro de las q no tengo! espero q opines de mi comentario en twitter, soy @LuuMza_CA !besotes genioooo =)

    ResponderEliminar
  7. Sin palabras!Todo es cierto.. lo que escribes es magnifico!!

    ResponderEliminar
  8. La verdad es que nunca habia leido tu blog, y nunca me llamo la atencion tampoco, pero ahora me dio por verlo y me encanto. Creo que es muy cierto todo lo que dices. No soy de Argentina, soy de Chile, pero creo que esto de la iseguridad se ve en todos lados, y la hora de decir basta llego hace ya bastante rato, pero nadie se anima a decirlo, aun no entiendo porque. No se cuantas cosas mas tendran que pasar para terminar con esto, no se que hace falta para que la gente se de cuenta que esto no anda bien. Solo esperemos que cuando pase no sea demasiado tarde.
    Saludos desde Chile Hugo, y felicitaciones por el blog, muy bueno!

    ResponderEliminar
  9. A veces quería saber si el mundo cambió desde cuando yo fui pequeña, o solamente la vida en esos años fue más simple. ¿ Por qué la vida ahora es tan complicada? O puede ser que la gente es cambiada? Yo nunca podría imaginar, cuando fui una niña, que algún día habría sido una guerra en mi país. Pero sucedió lo que sucedió. Y adelante esa violencia una niña no entiende nada. Si pone un montón de preguntas sin respuestas. Crece y las cosas no cambian. La gente no es más la misma de antes. Todo cambia. Hay tanta miseria en el mondo, no sé cómo es en Argentina pero hablo de Italia donde vivo y de otras países europeos (de mi patria también que es Serbia), pero nada puede aprobar la violencia en las calles, muertes sin ninguna razón, violencias de mujeres.. de reciente una muchacha mató a su prima por celosía. Sangre de su sangre. ¿Y por qué? El mundo debería ser un lugar pacifico, sin guerras, sin muertes, sin odio racial.. una casa llena de amor, de respeto, de amistad, de valores que una vez existían y que parecen perdidos ahora. Espero que el futuro será mejor.. tenemos que dejar a las nuevas generaciones un mundo mejor. La esperanza muere por última, nunca dejare de creer en eso. Un beso desde Italia

    ResponderEliminar
  10. En ocaciones me dejas sin palabras con las cosas que escribes, porque realmente son increibles... Un abrazo. =)

    ResponderEliminar
  11. Si es tan triste ver como hay gente inocente en las calles que mueren a diario, ayer me vi un peli que se llama Quien Quiere Ser Millonario y muestran lo que escribiste tal cual!!

    Escribes genial y de cosas que son importantes :D

    Att: Paula Ruiz
    @PawRuizGo

    ResponderEliminar
  12. Es increible la forma en que escribes!, y es triste ver como todo lo que dijiste es verdad, como tanta gente muere en las calles, como el mundo se ha acostumbrado a la violncia, es increible como vivimos asi.. :(

    ResponderEliminar
  13. Increible lo q escribis SIEMPRE!!! sos el mejor.. Besos miles desde Posadas.. @rochisol

    ResponderEliminar
  14. Somos Animales de costumbres y en este mundo del revés hemos aprendido a vivir y convivir tras las rejas,con cientos de alarmas,serenos en las cuadras,con alertas entre vecinos intentando cuidarnos entre nosotros, ya que el estado y las autoridades no hacen nada.
    Es horrible ver como dia a dia crecemos en las estadisticas y no por ser los mejores en algo, sino porque cada vez hay mas inseguridad, mas muertes y mas menores inimputables.
    MaRiiTa Ferrer.♥

    ResponderEliminar
  15. Vivimos en la rutina, en la costumbre que nos creamos, en el vivir que decidimos que fuera el nuestro...somos esclavos de una rutina sin cambios...esclavos de la vida sin sentido como diria mi abuela, vivimos sin vivir, reimos sin reir y peor aun, amamos sin amar...
    Es importante ver, que vivimos rodeados de inseguridades, pero que no hacemos nada por cambiarlas, ni mucho menos por tratar de que no sean asi...nos falta mucho por aprender...
    A mi en especial... Hugo siempre justo en el momento preciso...me ayudan sus palabras...

    @MaackitaM

    ResponderEliminar
  16. Salir a la calle es la nueva versión de "Crónica de una muerte anunciada" aunque las historias no se parezcan.
    Pero lo peor es la indolencia del resto, que lo hace nada para evitar que siga cayendo gente sólo por el capricho de otro.
    @LaMontserrata

    ResponderEliminar
  17. Me pregunto lo mismo todos los días. Con la pregunta ésta: "Cuántas más camas vacías tenemos que observar de quienes no lograron llegar?" se me retorció todo. Sólo queda el consuelo de esperar que cambie, que todos tengamos la SENSACIÓN de seguridad, no de inseguridad, que claro está que no es una sensación.


    @crisanar

    ResponderEliminar
  18. TAL CUAL HUGO..LA VERDAD QUE A VECES NO SABEMOS.. COMO NADIE, PUEDA HACER ALGO , TODOS SE VAN CON PROMESAS, Y MAS PROMESAS.... Y ESTO ES INCONTROLABLE.. QUE ES LO QUE TIENEN QUE HACER NUESTROS GOBERNANTES, NOSOTROS EN FIN,,, TODO SIGUE IGUAL.. NAD A CAMBIO.. SIMPLEMENTE JUSTICIA-.......

    ResponderEliminar
  19. Una sensación? Cómo puede haber alguien que crea eso?... la inseguridad se ve, se escucha y se vive, es el aire que se está respirando en cada rincón del mundo, hay en todos los lados sólo que algunos pretenden cegarnos para que no nos demos cuenta, me parece que esto ha cambiado para peor, cada vez son más las cosas terribles que pasan en el mundo, NO ES UNA SENSACIÓN ES UNA GRAN Y TRISTE REALIDAD.

    @TatianaCol

    ResponderEliminar